Γρήγορο κείμενο, καταιγιστικοί διάλογοι με έντονη αμεσότητα, πολλές φορές ειρωνεία, αιχμηρή γλώσσα και κάποιες φορές επικριτικό ύφος, πάνω σε ένα λιτό, σκοτεινό και μαύρο σκηνικό. Νομίζω άργησα να μπω στο κλίμα, διότι πρόκειται για ένα κείμενο που σε καμία περίπτωση δεν σου δίνει μασημένη τροφή, καθώς τα μηνύματα και τα νοήματα διαδέχονταν το ένα το άλλο και δεν έμεινε τίποτα που να μην ειπώθηκε στην ουσία για την εποχή της εικόνας, της κατανάλωσης, της βίας και της βαρβαρότητας. Άλλωστε αυτός είναι και ο σκοπός της αποσπασματικής αφήγησης του έργου με το ωμό ύφος και τους ρευστούς χαρακτήρες και ρόλους. Να τα αφήσουν όλα στη σφαίρα της φαντασίας του θεατή. Υπήρχαν σκηνοθετικά ευρήματα που σου τραβούσαν την προσοχή, χωρίς ωστόσο να σε αποπροσανατολίζουν από την υποκριτική των ηθοποιών και το γρήγορο, μοντέρνο κι αφηρημένο κείμενο.

Δεκαεπτά φαινομενικά ανεξάρτητες ενότητες των οποίων οι εναλλαγές γινόντουσαν σαφείς από τον φωτεινό πίνακα στη μέση της σκηνής, με τον τίτλο τους ξεκάθαρα αποτυπωμένο, σε προϊδέαζε για το τι επακολουθεί. Αλλά και πάλι… ήταν φορές που μπορούσες να χαθείς μέσα στις αφηγήσεις και κατέληγες να προσπαθείς να ενώσεις το παζλ της ταυτότητας της Άννυ, σαν να μην έχει συνηθίσει το μυαλό σου στις αφηρημένες έννοιες και ταυτότητες, αλλά να πρέπει πάντα να περιοριστεί στα πλαίσια που του έχουν επιβληθεί. Ως αποτέλεσμα αυτού, οι παράλληλες αφηγήσεις, καθώς ήταν τόσο εύστοχα δεμένες μέσα στην κάθε ενότητα, κατάφερναν να σε ξαφνιάσουν και να σου τραβήξουν το ενδιαφέρον.

Υπήρχαν ενότητες που μπορούσες να ταυτιστείς και να κατανοήσεις ευκολότερα, ανάλογα με τα βιώματα και τις εμπειρίες σου και άλλες που παρακολουθούσες παρασυρμένος από την υποβλητική ατμόσφαιρα που δημιουργούσε ο φωτισμός και ο μαύρος κυλιόμενος ιμάντας αποσκευών στο κέντρο της σκηνής. Ειδικά στην περίπτωση που είσαι γυναίκα, μπορεί να γελούσες λίγο περισσότερο με τις «ετικέτες», τους στερεοτυπικούς χαρακτηρισμούς και τις «προδιαγραφές», τις οποίες πρέπει να πληροίς σαν ένα είδος προς κατανάλωση. Στις ενότητες που μπορεί να μην σου ήταν τόσο ξεκάθαρη η μορφή ή η ταυτότητα που υπονοούσε ο συγγραφέας, απλώς απολάμβανες τους εξαιρετικούς ηθοποιούς της θεατρικής ομάδας  «À Vendre», διότι και οι πέντε ήταν υπέροχοι και οι γυναίκες της ομάδας αέρινες ή έντονα εκφραστικές και καυστικές, ανάλογα με την απαίτηση της περίστασης. Με κάποιον μαγικό τρόπο καταφέρνανε να συντονίζονται στις κινήσεις, τους διαλόγους και να αλληλοσυμπληρώνονται αβίαστα. Άλλοτε αλληλοεπιδρούσαν οι δύο και παρακολουθούσες τις κινήσεις ή τις εκφράσεις των υπολοίπων ή ακόμα και το έντονο βλέμμα τους πάνω στο κοινό, καθώς υπήρχε «χώρος» να συνυπάρχουν όλοι, όπως ακριβώς και οι ταυτότητες της κεντρικής ηρωίδας, για την οποία μας αφηγήθηκαν αλλά δεν είδαμε, ωστόσο φανταστήκαμε με τα δικά μας μάτια και «χρώματα». Κανένας δεν ήταν πρωταγωνιστής, παρά μόνο η ζωή, η ύπαρξη και η ρευστή ταυτότητα της Άννας, Άννυ, Αννούσκας, Άνιας… Άννυ. Τόσο αφηρημένα και συνάμα πολύ συγκεκριμένα μέσα από τα λόγια και την οπτική των αφηγητών, που προσπαθούν κάθε φορά να τη χαρακτηρίσουν, προσδιορίζεται η ζωή και ολόκληρη η ύπαρξή της. Ο καθένας μπορεί να δώσει μορφή και να ερμηνεύσει την υπόστασή της σαν κόρη, τρομοκράτισσα, το κορίτσι της διπλανής πόρτας, μία πορνοστάρ, ένα καταναλωτικό προϊόν, όπως ένα αυτοκίνητο ή ως μία καλλιτέχνιδα που κρίνεται από τους αφηγητές ότι χρήζει ψυχιατρικής βοήθειας ή ίσως τελικά και να είναι πιο ριζοσπαστική κι ευφυής για το ευρύ κοινό, που προσπαθεί να ερμηνεύσει με τη σειρά του τα έργα της.  

Οι αναφορές του έρωτα και του θανάτου και οι κοινωνικές προεκτάσεις του σύγχρονου τρόπου ζωής, όπως εκφράζονται μέσω του ρατσισμού, του καταναλωτισμού και της εμπορευματοποίησης των πάντων, της οριοθέτησης της καλλιτεχνικής έκφρασης (με χαρακτηριστική αναφορά στην εκφυλισμένη τέχνη), είναι συνεχώς παρούσες μέσα στις δεκαεπτά σκηνές σε αυτό το αντισυμβατικό έργο του Βρετανού Μάρτιν Κριμπ, που γράφτηκε το 1997.

Για να μην παραθέσω παραπάνω στοιχεία και χαλάσω την εμπειρία των εν δυνάμει θεατών, προσωπικά το απόλαυσα φουλ σε όλα τα επίπεδα, από ερμηνευτικής, σκηνοθετικής και δραματουργικής πλευράς και ίσως αποτελεί για πολλούς μία ευχάριστη έκπληξη. Ένα πειραματικό και αντισυμβατικό έργο, που δεν έχει την καθιερωμένη δομή, την οποία μεγάλο μέρος από εμάς έχει συνηθίσει.

Τατιάνα Μπεβεράτου

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Συγγραφέας: Μάρτιν Κριμπ
Σκηνοθεσία: Μαρία Βαρνακκίδου
Μετάφραση- Δραματουργία: Κύρος Παπαβασιλείου
Σκηνικά: Έλενα Κοτασβήλι, Ρεβέκκα Τάκη
Κοστούμια: Κωνσταντίνα Ανδρέου
Σχεδιασμός Φωτισμού: Βασίλης Πετεινάρης
Σχεδιασμός Ήχου: Πάνος Μπάρτζης
Επιμέλεια Κίνησης: Αριάνα Μαρκουλίδου σε συνεργασία με τους ηθοποιούς
Βοηθός Σκηνοθέτη: Μαρία Κωνσταντίνου
Οπτική επικοινωνία: Δημήτρης Σωτηρίου
Φωτογραφίες: Δημήτρης Λούτσιος
Χειρισμός: Ζωή Κακότα
Παίζουν (με αλφαβητική σειρά) : Γιώργος Κυριάκου, Αριάνα Μαρκουλίδου, Άντονυ Παπαμιχαήλ, Πολυξένη Σάββα, Πέννυ Φοινίρη

ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ

24 Απριλίου 2025 Πέμπτη – 21:00
25 Απριλίου 2025 Παρασκευή – 21:00
26 Απριλίου 2025 Σάββατο – 21:00
27 Απριλίου 2025 Κυριακή – 18:00
Διάρκεια: 110 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)
Χώρος: Θέατρο «Θησείον»,Τουρναβίτου 7, Ψυρρή

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ

€18 και €16 (μειωμένο) / 12 € ομαδικό

*Μειωμένο εισιτήριο: ΑμεΑ, μαθητές, φοιτητές, άνεργοι, συνταξιούχοι, ηθοποιοί. (Απαιτείται επίδειξη αποδεικτικού/ταυτότητας στην είσοδο.)

**Η παράσταση περιέχει σκληρή γλώσσα, συστήνεται για θεατές άνω των 16 ετών.

Facebook: https://www.facebook.com/avendretheatregroup
Instagram: https://www.instagram.com/avendretheatre/

Κύριος Χορηγός:

Τμήμα Σύγχρονου Πολιτισμού Υφυπουργείου Πολιτισμού
Υποστηρικτής: Polakis Sarris & Co LLC, Σπίτι της Κύπρου

ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ:

https://www.more.com/gr-el/tickets/theater/apopeires-gia-ti-zoi-tis