Μπλε καστόρινα παπούτσια @ Θέατρο Μπέλλος

Λάζαρο τον βάφτισαν. Μετά του κόλλησαν αυτό το προσωνύμιο. Το παρατσούκλι. Γαζούρης. Ήταν γνωστός για δύο πράγματα, το εξής ένα. Το υπερμέγεθες πέος του. Πριαπισμός; Κάτι άλλο περίεργο και μυστήριο; Ο δίδυμος αδελφός του γεννήθηκε με διανοητικά προβλήματα. Τον έβαλαν σε ένα ίδρυμα. Η μάνα του ξενόπλενε για να τα φέρει βόλτα. Κάνα δυο άνθρωποι που της στέκονταν, φρόντιζαν να μην της λείπει δουλειά. Μέχρι και τα πανιά και τις πετσέτες και «κάτι άλλα» των «κοριτσιών» από τις γύρω περιοχές.

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Μωσαϊκό ηθογραφιών. Η Ελλάδα μετά τον εμφύλιο και τις όποιες αναταραχές, τα όποια απόνερα. Προετοιμαζόμαστε σαν έθνος για το πουλί του Απριλίου. Μέχρι τότε λέμε να ασχοληθούμε με αυτό του Λάζαρου. Καλό παιδί ο Λάζαρος. Αυτό που θέλει είναι να χορεύει και να τραγουδά. Η προφορά του είναι, δυστυχώς, «ελληνική» και ο χορός λίγο άτσαλος, αλλά θα το φτιάξουμε. Κολλητό παντελόνι, μπλε καστόρινα παπούτσια, έτσι όπως τα όρισε καλλιτεχνικά ο Elvis και άφθονος ενθουσιασμός και ιδρώτας. Φύγαμε για Χαβάη; Αμέ! Μπορεί ο «ορίτζιναλ» προορισμός να είναι λίγο… εχμ… μ-μ… αλάργα, αλλά το καινούργιο «κατΕστημα» που άνοιξε, φέροντας το αυτό όνομα, υπόσχεται εξωτική διασκέδαση. Θα υπάρχει ορχήστρα, θα υπάρχουν εκπλήξεις και τα «κορίτσια» είναι πάντα πρόθυμα. Αλλά όχι και τόσο κορίτσια…

Η παράσταση είναι στην ουσία η αφήγηση μίας χρονικής περιόδου, μέσα από τις ζωές των ηρώων. Ο Λάζαρος, η μητέρα του, ο κυρ-Χρήστος – ο ιδιοκτήτης του κλαμπ «Χαβάη» – οι αρτίστες, οι φίλοι του, ο ξαφνικός έρωτας, οι Κόκκινοι, οι Μπλε, ο Παπατζής, ο JFK… Μέσα από τα μαθήματα και τα παθήματα των πρωταγωνιστών, μαθαίνουμε για τα χάλια της Ελλάδας μας, για τα χάλια των «συμμάχων», για τα πλην και τα μείον – για συν ούτε κουβέντα – μίας εποχής που θυμίζει μακρινή, στην ουσία όμως είναι πολύ κοντινή, με τάσεις επανάληψης.

Ένας θίασος για πολύ χειροκρότημα! Έξι άνθρωποι που διέλυσαν τα πάντα. Η γλώσσα είναι ελευθεριάζουσα, είναι όσο πρέπει ενοχλητική, οι χαρακτήρες διαθέτουν το γκροτέσκο, είναι όμως πεντακάθαροι και αληθινοί πέρα για πέρα. Τραγούδι, χορός, μουσική ζωντανά επί σκηνής, διάλογος και αφήγηση μαζί. Νομίζω πως δεν το έχω ξαναδεί αυτό το τελευταίο. Ο ηθοποιός ατακάριζε και παράλληλε περιέγραφε την εν λόγω κίνηση του χαρακτήρα του. Πανέξυπνο όσο και λειτουργικό. Οι άνδρες που ντύνονται γυναίκες, που θέλουν να είναι γυναίκες και αναγκάζονται να υποστούν χλεύη και κακομεταχείριση για την επιλογή τους αυτή. Και ο μπαλαντέρ της ιστορίας. Ο Λάζαρος που κυκλοφορεί με ένα μόνιμο φούσκωμα στο παντελόνι του, την «προίκα» ενός μέλους που ελέω διαστάσεων μπορεί να είναι αόρατο, γελοίο, αξιοπρεπές, ΩΝΣΓ και διάφορα άλλα εμπριμέ.

Δεν είναι εύκολο να σας περιγράψω το πώς αντέδρασε το κοινό. Γελούσε συνέχεια και τόσο πολύ, που κάποια στιγμή μπορεί και να κάλυψε τους ηθοποιούς. Είναι φρενήρης η κατάσταση, είναι σχεδόν συναυλιακό το όλο μοτίβο. Οι ηθοποιοί εκεί, απρόσβλητοι στο γέλιο μας, σχεδόν χαλύβδινοι και απροσπέλαστοι στις αντιδράσεις μας. Ο κύριος Γιάννης Λατουσάκης κάποια στιγμή πήγε να ανατινάξει το θέατρο από τα γέλια, με τη συγκεκριμένη εμφάνισή του, την οποία δεν προτίθεμαι να προδώσω ούτε στο τόσο. Η ομάδα ήταν τόσο εντυπωσιακή, που το έργο κύλισε γάργαρο νεράκι.

Πολλαπλές διανομές και ασύλληπτες ταχύτητες σε αλλαγές κοστουμιών, έκαναν την παράσταση να φαντάζει τρελή εξτραβαγκάνζα. Η σκηνοθεσία του κυρίου Θανάση Ζερίτη γεμάτη αέρα, άνεση και πραγματικά ευρηματική, αξιοποίησε το εξαίρετο κείμενο του κυρίου Θανάση Σκρουμπέλου, το οποίο διασκεύασε η κυρία Νεφέλη Μαϊστράλη, όπως αξιοποίησε και όλο τον χώρο της σκηνής. Και ακόμα περισσότερο.

O Λαζαράκος θα μπορούσε να είναι ο ήρωας από το “Boogie Nights”. Δεν υπάρχει πραγματική σύνδεση, απλά πρόκειται για μια εικόνα που στιγμιαία πέρασε από τον νου. Η ιστορία του είναι στην ουσία γροθιά στο στομάχι. Ναι, το γέλιο είναι πολύ, είναι άφθονο, είναι ό,τι θέτε, αλλά ο προβληματισμός στο τέλος είναι ασήκωτος. Μία κορυφαία παράσταση. Όπως το γράφω. Κορυφαία. Έχω την εντύπωση πως ο ιδρώτας των ηθοποιών που έπαιξαν και που όλοι τους ήταν για βραβείο, μπορεί να γεμίζει και μια ντουζίνα κουβάδες. Δεν με πιστεύετε; Θέλετε να πάμε να το δούμε παρέα; Κι αν βγουν έντεκα οι κουβάδες, εδώ είμαστε. Θα το φτιάξουμε…

Κώστας Κούλης

Σκηνοθεσία: Θανάσης Ζερίτης
Διασκευή: Νεφέλη Μαϊστράλη
Σκηνικά – κοστούμια: Γεωργία Μπούρδα
Κινησιολογία – Χορογραφία: Κατερίνα Φώτη
Βοηθός σκηνοθέτη: Ελένη Τσιμπρικίδου
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή
Video promo: Θωμάς Παλυβός
Μακιγιάζ: Ρούλα Λιανού
Μουσική: Σταύρος Γιαννουλάδης, Γιάννης Λατουσάκης