Παρατηρώντες: Δον Ζουάν @ Θέατρο Βεάκη

Ο Γιάννης ή Δον Ζουάν ή ο λευκός ετεροφυλόφιλος παίδαρος, ο γυμνασμένος με 7% λίπος, δεν ενδιαφέρεται για τίποτα πέρα από την καλοπέρασή του. Έφυγε στο εξωτερικό για να σπουδάσει, αλλά τα λεφτά που έστελνε ο μπαμπάκας έφυγαν σε ακολασίες, ποδόγυρο και λοιπές απολαύσεις. Δεν παίρνει σε τίποτα θέση, απλά ζει – όπως νομίζει – τη ζωή του στο έπακρον, χωρίς να νοιάζεται αν θα πληγώσει τους άλλους. Το θεωρεί δικαίωμά του, αλλά, φίλε γυμνασμένε, με 7% λίπος (δεν ξέρω, αυτός το ισχυρίζεται), πάντα σε ό,τι κάνουμε θα πρέπει να υπάρχουν όρια. Σε κάθε δράση υπάρχει αντίδραση και για τις πράξεις μας, αλλά ακόμα και για την σιωπή μας, εμείς οι ίδιοι είμαστε υπεύθυνοι.

Ξέρω… θα μου πεις πως μεγάλωσες με ταμπού. Ο άνδρας «πρέπει να είναι έτσι», να είναι γιουβέτσι και ούτω καθεξής. Η κοινωνία σου πιπίλιζε το μυαλό, ο πατέρας σου αυτά ήξερε και αυτά έλεγε, αλλά εσύ… Πού είσαι εσύ σε όλα αυτά; Έχεις τη δυνατότητα να αποφασίσεις. Να πάρεις θέση. Να αντισταθείς, αλλά όχι με τον τρόπο που επιλέγεις, του κακομαθημένου δηλαδή, επειδή στέρεψε η τσέπη του πατέρα του.

Ο Γιάννης δεν βάζει μυαλό. Ο πατέρας του, σε βαθιά απόγνωση, του παραχωρεί το μπαρ του, αφού άλλωστε είναι χρεωμένος μέχρι τον λαιμό, σε μια ύστατη προσπάθεια να τον φέρει αντιμέτωπο με τη ζωή.

Ο επιτήδειος όμως Δον Ζουάν βρίσκει τρόπο να δημιουργήσει μια αίρεση και με την ευχέρεια που έχει να κουλαντρίζει τον κόσμο, προσπαθεί να του περάσει την ιδεολογία του, φυσικά προς όφελός του, συνεχίζοντας την άστατη ζωή που έκανε. Τα υπόλοιπα θα τα δείτε στη σκηνή του θεάτρου Βεάκη, μέσα από μια συγκλονιστική παράσταση, που πιάνει τον θεατή από τα «μαλλιά», με απίστευτα κωμικούς διαλόγους, που όμως αντικατοπτρίζουν την κοινωνία του σήμερα. Μια δυνατή γροθιά που έρχεται μέσα από γέλια, μέσα από σκηνές που όλο και κάτι θα σας θυμίσουν. Το κοπάδι που ψάχνει απεγνωσμένα τον τσοπάνο του, όποιος κι αν είναι αυτός; Το πόσο ευκολόπιστοι μπορούμε να γίνουμε, για να ανήκουμε κάπου; Τους φόβους μας, που κάποιοι τους εξαργυρώνουν προς όφελός τους; Τους κάθε λογής απαίδευτους, που για την αυτοπροβολή και το κέρδος ακολουθούμε και τους θεωρούμε ειδήμονες; Τι να πρωτοσκεφτώ! Όση ώρα παρακολουθούσα την παράσταση, οι συμβολισμοί έπεφταν βροχή. Γέλαγα με τα χάλια της κοινωνίας μας, αλλά και εγώ είμαι υπεύθυνη για αυτά τα χάλια, όπως και εσείς, όπως όλοι μας.

Η Λητώ Τριανταφυλλίδου και ο Πάνος Βλάχος πήραν την ιστορία του Δον Ζουάν και τη μετέφεραν στο τώρα, σκιαγραφώντας με ζωντανά χρώματα τη θέση του άνδρα αλλά και τις συνέπειες όλων αυτών των γαλουχιών που έχει υποστεί το φύλο ανά τους αιώνες.

Τα σκηνικά του Δημήτρη Πολυχρονιάδη ήταν δουλεμένα με μεράκι, υποδηλώνοντας και εκείνα με την σειρά τους άπειρους συμβολισμούς σε κάθε σκηνή. Τα εξαιρετικά κοστούμια της Ματίνας Μέγκλα είχαν τον δικό τους χώρο και συμβολισμό στην παράσταση.

Οι κυρίες Ειρήνη Μπούνταλη, Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη και Μελίνα Βαμπούλα, δημιούργησαν το κατάλληλο κλίμα ώστε να εισχωρήσουμε και στη γυναικεία ψυχοσύνθεση. Ίσως κάπου, στη διαδρομή, να ταυτιστήκαμε μαζί τους. Ο Παναγιώτης Κατσώλης ήταν σκακιστικά τοποθετημένος, ώστε να δημιουργήσει μια ακόμα ανδρική φυσιογνωμία της εποχής, της δικής μας εποχής, σκιαγραφραφόντας έναν ευάλωτο άνθρωπο που προσπαθεί να βρει τη δική του ταυτότητα.

Ο Κώστας Φιλίππογλου με την ερμηνεία του απογειώνει το ρόλο του πατέρα, προσφέροντας μια πολυδιάστατη προσέγγιση, που συνδυάζει το κωμικό στοιχείο τη βαθύτερη ουσία του χαρακτήρα. Με τη μαεστρία του ξεγυμνώνει τα στερεότυπα της “παραδοσιακής ανδρικής φιγούρας”, γελοιοποιώντας τις προκαταλήψεις μιας ολόκληρης γενιάς περί “αληθινής ανδρικής ταυτότητας”. Με εκφραστική ακρίβεια και σκηνική ένταση, αναδεικνύει τη μεγαλοπρέπεια και τις αντιφάσεις του ρόλου, προσφέροντας μια ερμηνεία που καθηλώνει.

Ο Πάνος Βλάχος ήταν καταιγιστικός πάνω στη σκηνή, αποκαλύπτοντας το πολύπλευρο ταλέντο και την εκρηκτική του παρουσία. Η αίσθηση του αυτοσχεδιασμού, που διέτρεχε την ερμηνεία του, προσέδιδε μοναδικότητα στη στιγμή, κάνοντάς σε να πιστεύεις πως κάθε παράσταση είναι ένας ζωντανός πίνακας που εμπλουτίζεται διαρκώς. Οι στίχοι των τραγουδιών του, με βαθιά σύνδεση στο ύφος και το νόημα της παράστασης, έδεναν απόλυτα με τον συμβολισμό που επιδιώκει να περάσει. Ήταν μαγικό να παρακολουθείς την ευκολία με την οποία εναλλασσόταν μεταξύ κωμικού και δραματικού, με την ταχύτητα και την ένταση μιας δυνατής καταιγίδας που σε παρασύρει στη δίνη της.

Μαίρη Ζαρακοβίτη

Επιμέλεια: Κώστας Κούλης

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Σκηνοθεσία: Λητώ Τριανταφυλλίδου

Σκηνικά: Δημήτρης Πολυχρονιάδης

Κοστούμια: Ματίνα Μέγκλα

Μουσική: Αλέξανδρος Κούρος

Στίχοι: Πάνος Βλάχος

Κίνηση: Παναγιώτα Καλλιμάνη

Φωτισμοί: Βαλεντίνα Ταμιωλάκη

Βοηθός σκηνοθέτη: Τζέσικα Κουρτέση

Βοηθός σκηνογράφου: Άννα Σάπκα

Βοηθός Μουσικού: Βασίλης Γκορίτσας

Graphic Design: Γκέλυ Καλαμπάκα