ˌˈkɔm il ˌˈfoʊ άλλως comme il faut. Κομιλφό; Δηλαδή; Όπως πρέπει. «Καθώς πρέπει». Η ηρωίδα αναρωτιέται. Μία λέξη ή δύο; Και πώς ορίζεται αυτός ο καθωσπρεπισμός; Από ποιους και με τι προσόντα; Ποια τα διαπιστευτήρια; Η ηρωίδα κάθεται στο πάτωμα. Μετακομίζει σε μία πολυθρόνα και ξεδιπλώνει τον χαρακτήρα της. Πετάω ή μύγα; Ευσεβής πόθος και το άπιαστο όνειρο του ανθρώπου ή ένα έντομο που ζει πάνω-κάτω είκοσι μέρες;

Η κυρία Πέπη Μοσχοβάκου παίρνει το κείμενο της κυρίας Στέλλας Ζαφειροπούλου και σκηνοθετεί έναν μονόλογο με θέμα του τα πλάσματα εκείνα που δεν δέχονται την ετικετοποίηση. Που δεν αποδέχονται την ταμπελοποίηση. Που απλά θέλουν να πετάξουν. Ελεύθερα. Καθώς φαίνεται, εκτός από αρετή και τόλμη, χρειάζονται και πολλά άλλα που απαιτούνται. Και ο σύγχρονος άνθρωπος στερείται. Γενικώς. Η μοναξιά είναι η μεταμοντέρνα ερμηνεία της ελευθερίας;

Η κυρία Λίλη Τσεσματζόγλου εμφανίζεται σαν χαμίνι που ξέμεινε από το «Πυγμαλίων». Πλένει το πρόσωπό της ή ενισχύει την ήδη εγκατεστημένη μουτζούρα πάνω του; Μήπως η ίδια πασχίζει να γίνει μία τεράστια μουτζαλιά – να είσαι καλά, ηρωικέ συμμαθητή μου, που μου έκανες δώρο αυτή τη λέξη – και να γλυτώσει από τις κακοτοπιές, βλέπε διάφορα είδη εστέτ;

Η κυρία Τσεσματζόγλου διερωτάται και ψάχνεται και ψάχνει. Κάτι υπάρχει στην άκρη του ουρανίου τόξου, αλλά μάλλον απέχει παρασάγγας από το να είναι κουβάς με χρυσάφι. Πιο πολύ της κάνει σε κουβά με μερντ και αυτό αρκεί για να πυροδοτήσει την εσωτερική αναζήτηση και την εκτόξευση λέξεων και φράσεων, που χαράσσονται στο κοινό. Γιατί σίγουρα την παρακολουθήσαμε, σίγουρα απορροφήσαμε την απόσταση μέχρι εκείνη, σίγουρα αγνοήσαμε τους μαθηματικούς και ό,τι «τείνει» στο μηδέν ή στο άπειρο. Όταν φτάσαμε κοντά της, απλά εκτείναμε το χέρι μας και την αγγίξαμε. Και εκεί διαπιστώσαμε ότι μας έχει αγγίξει πρώτη εκείνη.

Εξαιρετικοί οι φωτισμοί της κυρίας Κατερίνας Μαραγκουδάκη. Η ίδια (μ)πλέκει τα χρώματα με τέτοιο τρόπο, που μία λιακάδα γεννιέται από τη σκοτεινιά, μόνο και μόνο για να πεθάνει τα επόμενα δευτερόλεπτα, οδηγώντας σε μία μουντάδα δίχως αύριο. Η σκηνοθεσία της κυρίας Μοσχοβάκου είναι γοργή, νευρώδης και ποιητική. Σαν θρήνος Ιρλανδής μητέρας. Σαν ποτάμι κάπου στο δάσος. Θα έλεγε κανείς πως η σκηνοθέτις χρησιμοποιεί την ερμηνεύτρια ως τραγουδίστρια σε μία μπάντα, της οποίας όλα τα άλλα μέλη είναι αόρατα. Οι συνθέσεις ακούγονται απίστευτα δομημένες και πλήρεις, όλοι όμως, αντί να εστιάζουν σε αυτές, ψάχνουν να βρουν γιατί δεν φαίνονται οι υπόλοιποι της παρέας. Και εδώ η απάντηση είναι η αυτονόητη. ΟΛΗ η μπάντα, ολάκερο το συγκρότημα, είναι η φωνή και οι κινήσεις της πρωταγωνίστριας.

Ένα χαμόγελο από βότσαλα είναι λύση; Είναι μήπως Η λύση; Πέτρες αντί για ψυχή; Ο τρόπος που κινείται η κυρία Τσεσματζόγλου… Ο τρόπος που παραμένει ακίνητη και ανέκφραστη… Μήπως παρακολουθώ κάποιο μέρος από την ταινία «Οι δώδεκα πίθηκοι»; Μήπως η Λίλη είναι ο μοναχικός Nikki, στον επίλογο του “Eyes Of A Stranger”, χωμένη σε μία καρέκλα, έχοντας αποδεχθεί «εξωτερικά» τα πάντα και τη μοίρα της, ενώ μέσα της βράζει η επανάσταση; Πρόκειται για έναν μονόλογο που πατάει και με τα δύο πόδια σε «Εκ βαθέων» καταστάσεις και εκμυστηρεύσεις, που άλλες αποδίδονται και άλλες εννοούνται, ενώ ο θεατής αντιλαμβάνεται ένα και μόνο πράγμα. Καθώς πρέπει είναι αυτός που έχει καταφέρει και έχει ταξινομήσει τα καθώς του και τα πρέπει του. Με γνώμονα να μην ενοχλεί τον συνάνθρωπό του. Και για να παραφράσουμε με υπερηφάνεια, «Ε, λοιπόν, εγώ δεν θα γίνω ποτέ καθώς πρέπει»!  

Κώστας Κούλης

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

«Φλάι» της Στέλλας Ζαφειροπούλου

Σκηνοθεσία: Πέπη Μοσχοβάκου

Ερμηνεία: Λίλη Τσεσματζόγλου

Σκηνικά-κοστούμια: Κική Μήλιου

Σχεδιασμός Φωτισμών: Κατερίνα Μαραγκουδάκη

Μουσική: Γιάννης Οικονόμου

Φωτογραφίες: Νικόλας Γρηγορίου

Creative Agency: Aloha Design Studio

Βοηθοί σκηνοθέτη: Μάγδα Κουστέρη, Νικόλας Λεβέντης

Εκτέλεση παραγωγής: Άννα Παπαδάκου

Social: SOCIAL WAVE

Προβολή & Επικοινωνία: Βάσω Σωτηρίου-We Will

Παραγωγή: BREAK A LEG ATHENS

Πού: Θέατρο OLVIO, Ιερά Οδός 67 & Φαλαισίας 7, Γκάζι
Πότε: Kάθε Πέμπτη στις 21:00 έως και 13 Μαρτίου
Εισιτήρια: 15 € (κανονικό), 10 € (Φοιτητικό/Ανέργων/Άνω των 65), 5 € (ΑμεΑ, ατέλεια με την επίδειξη της αντίστοιχης κάρτας στο ταμείο του θεάτρου).

Διάρκεια: 80’
Προπώληση: MORE.COM
Τηλέφωνο κρατήσεων: 210 3414118 (18:00-21:00)