Δεύτερο μέρος λοιπόν. Τα βιρτουοζιτέ της κιθαρίστριας και τα μοτίβα που έχει λιώσει, μερικά από το σχολείο ακόμα. Η Ειρήνη Κετικίδη συνεχίζει το ταξίδι της στη μουσική ιστορία, πιάνει διάφορα λιμάνια και μοιράζεται μαζί μας τις σκέψεις και την καψούρα της για συγκεκριμένα άλμπουμ. Διάφορες και διαφορετικές οι στάσεις, αλλά κοινός παρονομαστής ένας. Η μουσική. Οι νότες και τα λόγια. Η δράση και η αντίδραση. Και το κορίτσι που συνεχίζει να ακούει, με τον ίδιο ενθουσιασμό και το ίδιο ενδιαφέρον. Μπορεί και περισσότερο. Ακούτε λοιπόν, σημειώνετε (για να παραφράσουμε γνωστή ραδιοφωνική εκπομπή του ένδοξου παρελθόντος) και φτιάχνετε τη δική σας λίστα. Και κάποτε μπορεί να δημοσιευθεί και εδώ, ναι;

A Perfect Circle – Thirteenth Step

Η παραγωγή και ειδικά ο ήχος του μπάσου εδώ είναι απίστευτα. Έχω ακούσει αυτό τον δίσκο πάρα πολύ και κάθε φορά, με την πρώτη νότα, μπαίνω κατευθείαν στο τελετουργικό του album, που είναι όλο σαν σκοτεινό παραμύθι, με άπειρα μηνύματα μέσα. Η φωνή του Maynard είναι μοναδική και όταν τραγουδάει είναι σαν να μου μιλάει στο υποσυνείδητο. Η live έκδοση του δίσκου είναι καταπληκτική και αυτή. Αγαπημένα μου κομμάτια το “Weak And Powerless” και το “Pet”.

Villagers Of Ioannina City – Age Of Aquarius

Τεράστιος δίσκος. Με το πρώτο άκουσμα με διαπέρασε σαν ακτινοβολία, τα κομμάτια είναι απίστευτα, όλα τα όργανα και οι φωνές συγκλονιστικά. Το album αυτό στα αυτιά μου είναι ο ήχος των βουνών της Ηπείρου, σε συντονισμό με την κοσμική δόνηση. Άλλος ένας λόγος να αγαπάω τα Γιάννενα, που είναι και η πόλη που μεγάλωσα, από τα δεκατρία μου και μετά! Υπεραγαπημένα μου το “Cosmic Soul” και το ομώνυμο.

Biffy Clyro – Only Revolutions

Άκουσα πρώτη φορά τους Biffy to 2009, από έναν τραγουδιστή στο Λονδίνο που παίζαμε μαζί και κόλλησα. Είναι για μένα ο τέλειος συνδυασμός rock και pop songwriting, με αυθεντικό ήχο, ψαγμένους ρυθμούς, ογκώδη riff και όλα αυτά να βγαίνουν οργανικά σε μουσική που παίζει στο ραδιόφωνο και γεμίζει στάδια. Και αγαπάω και την προφορά του Simon. “Boooοοm”, “Βlast & Ruin” και “Bubbles” είναι τα αγαπημένα μου, αν και όλος ο δίσκος με έχει ακολουθήσει σε διάφορες στιγμές.

Oasis – Be Here Now

Είναι ο πιο εμπορικά επιτυχημένος τους δίσκος και όχι άδικα, γιατί όλα σχεδόν τα κομμάτια είναι hits. Και έχει και φοβερή παραγωγή. Έπαιζαν τα βίντεό τους στο MTV συνέχεια και το CD μου το είχε δανείσει η κολλητή μου φίλη στο λύκειο – ακόμα δεν της το έχω επιστρέψει! Τη φωνή και την προφορά του Liam τη γουστάρω πάρα πολύ και οι κιθάρες του Noel έχουν αυτό το τέλειο ζεστό overdrive, με τις μελωδίες και τα solo που τα τραγουδάς. Αγαπημένα μου το “Τhe Girl In The Dirty
Shirt” (ήταν κι ένα από τα πρώτα κομμάτια που προσπάθησα να βγάλω στην κιθάρα, είχα αγοράσει και το official transcription book!) και το “My Big Mouth”.

Socrates – Plaza

Αν και για τους περισσότερους είναι ο λιγότερο “Socrates” δίσκος, εμένα μου αρέσουν τόσο πολύ όλα τα τραγούδια. Κάποια πιο pop, αλλά και με σκοτεινούς στίχους, που μου δημιουργούν πολύ δυνατές εικόνες. Είναι αυτό που ακούς κάτι και νιώθεις σαν να ήξερες εκείνη τη μουσική από πάντα, σαν ανάμνηση από μια άλλη ζωή. Όσο για το παίξιμο… τι να πω, είναι απλά αδιανόητο το πόσο μελωδικοί και πηγαίοι είναι και οι τρεις μέσα στη δεξιοτεχνία τους. Άλλη μια μπάντα που θα ήθελα τρελά να μπορούσα να είχα δει. “For Every Clown” είναι το κορυφαίο του δίσκου και μετά το “Backroom Boy”, που με έχει από τις πρώτες νότες με το υπερτέλειο υγρό tone του Σπάθα.

Κώστας Τουρνάς – Αστρόνειρα

Άλλος ένας δίσκος – έργο τέχνης! Με το που σκάει η πρώτη συγχορδία, είναι σαν ηλεκτρικό ρεύμα και το ταξίδι που ακολουθεί είναι μοναδικό. Το πήρα σε βινύλιο φέτος, που άρχισα να μελετάω την ελληνική prog σκηνή των 70’s και με το που πάτησα play κοκάλωσα. Ο ήχος είναι τόσο κρυστάλλινος και αληθινός, η παραγωγή ζεστή, τα όργανα ακούγονται λες και είσαι μέσα στο δωμάτιο μαζί τους και η φωνή του Τουρνά έχει κάτι το εξωγήινα μαγικό. Με μαγνητίζει και έχει και ένα τρόπο που αρθρώνει τις λέξεις πολύ ιδιαίτερο, νιώθω ότι μου φυτεύει την ιστορία κατευθείαν στο μυαλό. «Η Μηχανή Του Χρόνου» και «Άννα» είναι τα αγαπημένα μου κομμάτια.

Ξύλινα Σπαθιά – Μια Ματιά Σαν Βροχή

Αυτό το album είναι ένα από τα πρώτα που άκουσα όταν ήμουν στο σχολείο. Μου το είχε κάνει δώρο σε κασέτα (!) μια φίλη και συμμαθήτρια και την ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό. Πέρα από τη φωνή που
μου είχε φανεί τόσο χρωματιστή και ξεχωριστή, βρήκα ότι μου άρεσαν πολύ οι μελωδίες της κιθάρας και η σκοτεινή αύρα των κομματιών, που σε εκείνη τη φάση ήταν λυτρωτική. Πιο συχνά άκουγα τη δεύτερη πλευρά και τα αγαπημένα μου ήταν το «Ένα Παράξενο Τραγούδι» (επική κορύφωση της μπάντας στο τέλος) και το «Αλλάζει Πρόσωπα Η Θλίψη».

Κώστας Κούλης