Day 2 – Let’s go all the way, Hellfest night and day, come on, Let’s get Rocked

Μία ακόμα ζεστή και ηλιόλουστη μέρα στη Γαλλία ξεκίνησε για μας, με το project του Richie Faulkner και του Ronnie Romero, τους Elegant Weapons. Όμορφη εμφάνιση, καλός ήχος, ο Faulkner όπως πάντα επικοινωνιακός, έπαιζε με τον κόσμο αλλά και με τους φωτογράφους μπροστά του και σε γενικές γραμμές, κατάφεραν να ζεστάνουν τον κόσμο που είχε μαζευτεί μπροστά στη σκηνή.

Μετά από μία σύντομη βόλτα στο χώρο, επιστρέψαμε στη Mainstage 1. Skid Row σαν να μην πέρασε μια μέρα. Δεν ξέρω πόσοι από σας θα ήθελαν ένα reunion με τον Sebastian Bach και ίσως μέχρι πριν λίγες μέρες να το ήθελα και ‘γω, όμως αυτό που είδα στο Hellfest μου τίναξε τα μυαλά στον αέρα. Ο τυφώνας Erik Gr?nwall ισοπέδωσε τα πάντα στο πέρασμά του. Ένας καταπληκτικός frontman, που είναι σχεδόν πάντα στα κόκκινα, που μεταδίδει την ανεξάντλητη ενέργειά του και στην υπόλοιπη μπάντα, αλλά και στον κόσμο, με αποτέλεσμα να παρακολουθήσουμε ένα ασύλληπτο live. Pure rock ‘n roll, καθαρός ήχος, άπειρα crowd surfing, μία συγκλονιστική εμπειρία. Όσο για το setlist, το ‘γραψα και στην αρχή. Σαν να μην πέρασε μια μέρα! Ξεκίνημα με “Slave To The Grind” και μετά βολές κατά ριπάς. “Big Guns”, “Piece Of Me”, “Living On A Chain Gang”, “Monkey Business”, κλείσιμο, φυσικά, με “Youth Gone Wild”, τελειότητα από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο.

Κάπου εκεί αποφασίσαμε ότι έπρεπε να πάρουμε κάποιες ανάσες και – γιατί όχι – να φωτογραφίσουμε τον χώρο από ψηλά, ανεβαίνοντας, για μία ακόμα χρονιά, στο ferris wheel, που βρίσκεται κάθε χρόνο εκεί. To να περπατάς ανάμεσα στον κόσμο, να ξεκουράζεσαι στο δασάκι, να κάνεις βόλτα στα μαγαζιά και την πλατεία του φεστιβάλ, να χαζεύεις τις φωτιές, να βλέπεις τον κόσμο από ψηλά, ενώ παράλληλα ακούς τους ήχους από τις σκηνές, είναι από μόνα τους ανεπανάληπτες εμπειρίες που θα σε συντροφεύουν για μια ζωή.

Είχε ήδη πάει οκτώ το βράδυ, όταν κατεβήκαμε πάλι προς τη Mainstage 1, για να πιάσουμε θέση για Def Leppard. Οι Leps έχουν τον απόλυτο σεβασμό μας, για ό,τι έχουν καταφέρει μέχρι τώρα. Προφανώς και δεν είναι, δε θα μπορούσαν ποτέ να είναι, η μπάντα που ήταν δέκα και είκοσι χρόνια πριν, προφανώς και έλειπε λίγο το νεύρο και η ένταση. Ήταν όμως μία εμφάνιση επαγγελματικά στημένη μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Με ήχο κρυστάλλινο και όμορφο setlist, μας ταξίδεψαν μουσικά σε ένα μεγάλο κομμάτι της δισκογραφίας τους, ήταν αξιοπρεπέστατοι και κέρδισαν το χειροκρότημα όλου του κόσμου που είχε συσσωρευτεί μπροστά στη σκηνή. Μεταξύ άλλων, ακούστηκαν “Let’s Get Rocked”, “Foolin’”, “Bringin’ On The Heartache”, “Rock Of Ages”, “Armageddon It”, “Switch 625”, “Photograph”, κ.α.

Μερικά λεπτά μετά, έπαιζαν στην Temple οι Gorgoroth. Μαγικοί από την αρχή μέχρι το τέλος, από το εκτροχιαστικό “Bergtrollets Hevn”, μέχρι τα καταιγιστικά “Destroyer” και “Incipit Satan”, με βρώμικο, ανίερο, ακατέργαστο κι επιθετικό ήχο, διείσδυσαν στους ακουστικούς μας πόρους, τρυπώντας τα τύμπανα των αυτιών μας και αποτυπώνοντας έτσι το καλλιτεχνικό όραμά τους. Άψογοι.

Πετάχτηκα πίσω στην Altar για λίγο, καθώς ήθελα να πάρω μία μικρή γεύση από Bloodbath. Γι αυτή τη λίγη ώρα που τους είδα, μου φάνηκαν εξαιρετικοί, με τα κολοσσιαία riffs να γεμίζουν το χώρο. Ωμή δύναμη και άγριος ήχος που δεν άφησαν τον κόσμο να πάρει ανάσα.

Κατεβήκαμε πάλι προς τη Mainstage 1 για Motley Crue, αλλά ο Machine Gun Kelly, που έπαιζε στη Mainstage 2, δεν είχε ακόμα τελειώσει, οπότε δεν είχαμε άλλη επιλογή από το να ακούσουμε το τελείωμα του set του. Δεν είναι το είδος της μουσικής που έχει κάτι να μου πει, δεν μπορώ όμως να παραβλέψω το πόσο τέλεια στημένο ήταν όλο το show, τον εκπληκτικά καθαρό ήχο, αλλά και τον κόσμο που έδειχνε να το διασκεδάζει. Αυτό μέχρι το τελευταίο κομμάτι όμως, καθώς όταν χαιρέτησε τον κόσμο και ενώ είχε ακόμα σχεδόν πέντε λεπτά στη διάθεσή του, προτίμησε αντί για ένα τελευταίο κομμάτι, να βάλει στο video wall το clip του “Pressure” (για όσους το έχουν ακούσει, το συγκεκριμένο είναι ένα rap-οειδές κομμάτι, που ουδεμία σχέση έχει με τις μουσικές που ακούγονται στο Hellfest), με αποτέλεσμα να πέσει η γιούχα σύννεφο.

Πέντε λεπτά αργότερα, οι Motley Crue είχαν κάνει την εμφάνισή τους στη σκηνή. Πολλά έχουν ακουστεί και ακόμα περισσότερα έχουν ανέβει στο youtube, με video που φαίνεται πως έχουν προ-ηχογραφημένα ή που o Vince έχει μέτρια απόδοση. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω όλο αυτό το debate για τις εμφανίσεις των Crue. Προσωπικά γελάω με εκείνες τις εμβριθείς συζητήσεις για θέματα που ο υποκειμενισμός παίζει πρωτεύοντα ρόλο. Κατ αρχάς, προ-ηχογραφημένα έχουν πλέον σχεδόν όλοι. Κατά δεύτερον, ο Vince σίγουρα δεν έχει την απόδοση του παρελθόντος, αλλά έχω ακούσει πολύ χειρότερες αποδόσεις από διάφορους τραγουδιστές του χώρου. Κάποια όντως δεν τα είπε καθόλου καλά (“Shout At The Devil”), κάποια λίγο πιο μέτρια (“Wild Side”), κάποια τα είπε σχετικά καλά (“Saints Of LA”, “Live Wire”, “Looks That Kill”), αλλά γενικά η απόδοση της μπάντας ήταν ικανοποιητική. Ο Sixx οργώνει τη σκηνή, μιλάει στο μικρόφωνο με τον κόσμο, τρελαίνεται με τις αντιδράσεις και τα crowd surfing. O Lee επίσης, είναι ηγετικές φυσιογνωμίες και οι δύο. «Για να επιστρέψεις στα νιάτα σου πρέπει απλώς να επαναλάβεις τις τρέλες σου», έγραφε ο Oscar Wilde και οι Motley δείχνουν να το έχουν καταλάβει. Ο Mars σίγουρα λείπει, πάντως θα ήταν κρίμα να μην πούμε ότι ο John 5 έχει μπει στα παπούτσια του για τα καλά, κάνοντας εξαιρετική δουλειά. Ανέβασαν και τον Machine Gun Kelly στη σκηνή για το “The Dirt” (ανάλογη guest εμφάνιση είχε κάνει και ο Lee στο set του MGK για ένα κομμάτι). Overall, μείναμε αρκετά ικανοποιημένοι από την εμφάνισή τους, το ίδιο έδειξε και ο κόσμος με τις αντιδράσεις του.

Για κλείσιμο, είχαμε τους τεράστιους As I Lay Dying στην Altar, ένα συγκρότημα εκρηκτικό, γεμάτο ψυχή κι ενέργεια, κάτι που έγινε απόλυτα κατανοητό από τις πρώτες κιόλας νότες του “Blinded”, με τα καταστροφικά riff. Η μπάντα συνέχισε να κοπανάει με μανία, ο κόσμος μπροστά στη σκηνή είχε ήδη ξεσπάσει και τα mosh pit κορυφώθηκαν στο “The Darkest Nights”. Θα ευχόμουν να είχαν λίγο χρόνο παραπάνω, όμως έστω κι έτσι, άφησαν πίσω τους ένα απόλυτα ευχαριστημένο κοινό.
Κείμενα, φωτογραφίες: Πάνος Κορδάτος