6949256666 press@keysmash.gr

Χριστίνα Κυριαζίδη – Η συνέντευξη

keysmash powered by dycode

Με αφορμή το ανέβασμα της χορό-θεατρικής παράστασης [Της Λήθης] στο Θέατρο Φούρνος, ήλθαμε σε επαφή με την ποιήτρια, σκηνοθέτιδα και ερμηνεύτρια Χριστίνα Κυριαζίδη. Μιλήσαμε για αυτή την τόσο ξεχωριστή παράσταση, τη σημασία της και τη σημειολογία της ως μέρος μίας εξίσου ξεχωριστής τριλογίας. Κουβεντιάσαμε επίσης για το μέλλον της τριλογίας και τα επόμενα πλάνα της καλλιτέχνιδας. Καθώς φαίνεται, μας ετοιμάζει πράγματα για το μέλλον και εμείς θα είμαστε εδώ, να καταγράψουμε και να δείξουμε, να θαυμάσουμε και να στηρίξουμε. Θερμές ευχαριστίες στην Ελπίδα Χαρίτου, η οποία φρόντισε να πραγματοποιηθεί αυτή η συνέντευξη.

Πώς αποφασίσατε να ανεβάσετε την εν λόγω παράσταση; Πώς έγινε η αρχική προσέγγιση και τι ήταν αυτό που σας έκανε να σκεφτείτε και να πείτε «Ναι, θα το κάνω»;

«ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ» είναι μια χοροθεατρική σκηνική σύνθεση (solo performance), που πραγματεύεται την πανδημία της λήθης και πώς πλήττει τη σύγχρονη γυναίκα. Αποτελεί το δεύτερο μέρος της τριλογίας «ΚΟΚΚΙΝΟ / ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ / ΣΩΜΑ», μια σύμπραξη με τον Ισλανδό συνθέτη Smári Gudmundson. Η τριλογία αφορά τη ΓΥΝΑΙΚΑ και εξερευνά όλες τις πτυχές και προβληματικές της γυναικείας υπόστασης και ταυτότητας – αρχέτυπης, οντολογικής, σεξουαλικής, πολιτικής και κοινωνικής.

Παιζόταν ακόμη το «ΚΟΚΚΙΝΟ», όταν συνέβη η τραγωδία στα Τέμπη. Λίγες ώρες μετά το συμβάν άρχισα να γράφω ποίηση ακατάπαυστα και μέσα σε λίγες εβδομάδες είχε ολοκληρωθεί η ποιητική συλλογή «λάμδα θήτα». Αρχικά σκόπευα να δημιουργήσω μια σκηνική σύνθεση γύρω από το θέμα της γυναικοκτονίας, αλλά ύστερα από τα Τέμπη και ό,τι ακολούθησε, βρέθηκα μπροστά σε κάτι βαθύτερο. Την αποφυγή των ευθυνών, την πανδημία της λήθης, που για τα θύματα μετατρέπεται σε έναν δεύτερο θάνατο. Τότε γεννήθηκε η ανάγκη για την δημιουργία «ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ» ως μια περφόρμανς έκκληση – κραυγή για ΘΥΜΗΣΗ, μια παράσταση ενάντια στη λήθη.  

Είναι ένα πρωτότυπο και ιδιάζον θέμα. Άμεσο και διαχρονικό. Στριφογύριζε στο κεφάλι σας αρκετό καιρό;

Το αρχικό ερέθισμα ήταν το φαινόμενο της γυναικοκτονίας. Ύστερα συνέβη η τραγωδία στα Τέμπη και ακολούθησε η ποιητική συλλογή «λάμδα θήτα». Όταν πέρασα στην δημιουργία «ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ» είχε συμβεί και το δυστύχημα με τους επτακόσιους στην Πύλο. Το κειμενικό υλικό της παράστασης περιλαμβάνει όχι μόνο τα ποιήματα της παραπάνω συλλογής, αλλά και πεζά κείμενα που έγραψα εκείνη την περίοδο, με αφορμή την Πύλο, καθώς και αποσπάσματα από την “Ανθρώπινη Φωνή” του Ζαν Κοκτώ. Όλο αυτό το υλικό δομήθηκε γύρω από την κεντρική φιγούρα μιας γυναίκας που παλεύει να διατηρήσει τη μνήμη της, τη στιγμή που βυθίζεται ολοένα και περισσότερο σε συναισθηματικά τοπία βίας, τρέλας και απόγνωσης. Η παράσταση είναι δομημένη σαν μια τελετουργία θρήνου, επώδυνη και λυτρωτική συνάμα.

Πόσο καιρό κράτησαν οι πρόβες; Εστιάσετε σε κάποιο σημείο ιδιαίτερα, ερμηνειών ή πλοκής του έργου;

Αφού διαμορφώθηκε το κειμενικό υλικό και γράφτηκε η μουσική, οι πρόβες στο στούντιο κράτησαν γύρω στους πέντε μήνες, μέχρι την απαρχή του πρώτου κύκλου στη Φάμπρικα τον περασμένο Νοέμβρη και στην πραγματικότητα δεν σταμάτησαν ποτέ, εφόσον το υλικό βρίσκεται συνεχώς σε μετάλλαξη και ροή.

Μέχρι πότε θα είστε με το καλό στο Θέατρο Φούρνος;

Μέχρι τις 24 Μαρτίου.

Υπάρχουν άλλα πλάνα σας για το μέλλον; Είναι ανακοινώσιμα;

Σκοπεύω να ταξιδέψω σε Ελλάδα και εξωτερικό με την παράσταση «ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ» και να ολοκληρώσω την τριλογία «ΚΟΚΚΙΝΟ / ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ / ΣΩΜΑ», με τη δημιουργία της σκηνικής σύνθεσης «ΣΩΜΑ». Παράλληλα, αυτήν τη στιγμή βρίσκομαι στο πρώτο στάδιο της σκηνικής σύνθεσης «ΡΩΓΜΕΣ», μια περφόρμανς που πραγματεύεται τη σύγκρουση της ΓΥΝΑΙΚΑΣ με τις δομές και τα κατάλοιπα της πατριαρχίας ανά τους αιώνες.

Πόσο σας εξιτάρουν η ερμηνεία και η σκηνοθεσία; Πόσο αγαπάτε να συμμετέχετε στο πλάσιμο των χαρακτήρων;

Ο τρόπος δουλειάς μου, επηρεασμένος βαθιά από τους πρώτους μεγάλους δασκάλους μου, όπως ο Eugenio Barba και από τα πρώτα χρόνια μου στο Βερολίνο, όπου ασχολήθηκα με το performance art, το Butoh dance και το corporal mime, ακολουθεί μια ιδιαίτερη δυναμική, όπου η δραματουργία, η σκηνοθεσία και η ερμηνεία δεν αντιμετωπίζονται ως ξεχωριστές ιδιότητες. Συνήθως δημιουργώ ένα κειμενικό υλικό (βασισμένο συνήθως σε δίκη μου ποίηση ή σε ένα μοντάζ κειμένων σχετικών με το θέμα της παράστασης) και στη συνέχεια το “χορογραφώ”, μια δημιουργική διαδικασία κατά την οποία η τεχνική συνδιαλέγεται με τους προβληματισμούς μου, την αίσθηση και το ένστικτο και ακολουθεί εικόνες και συνειρμούς από το προσωπικό και συλλογικό ασυνείδητο. Κατά συνέπεια, δεν ασχολούμαι συγκεκριμένα με το πλάσιμο των χαρακτήρων. Χτίζω ένα σκηνικό σύμπαν, γίνομαι με αλλά λόγια υπεύθυνη για τη σκηνική μου δραματουργία και παρουσία, καθώς και για τα συνειρμικά, σωματικά και συναισθηματικά τοπία, που παρουσιάζω στον θεατή.

Ο Έλληνας θεατής στηρίζει το θέατρο; Πηγαίνει στις παραστάσεις;

Δεν έχω ακριβή εικόνα γιατί βρίσκομαι στην Αθήνα μονάχα έναν χρόνο, ύστερα από απουσία δεκαεννέα ετών στο εξωτερικό. Η αίσθησή μου όμως είναι πως, ναι, ο Έλληνας θεατής στηρίζει το θέατρο.

Το «περίφημο» προεδρικό διάταγμα, το οποίο μετατρέπει τους κόπους σας σε απολυτήρια λυκείου, πόσο σας λύπησε, σας θύμωσε ή σας πείσμωσε;

Το προεδρικό διάταγμα, που εξισώνει τα πτυχία των Ελλήνων καλλιτεχνών με απολυτήρια λυκείου, είναι απογοητευτικό, αντισυνταγματικό και αδικαιολόγητο. Όχι μόνο προσβάλει μισθολογικά και ακαδημαϊκά έναν ήδη επιβαρυμένο κλάδο στην Ελλάδα, αλλά προσβάλει και την αξιοπρέπεια των καλλιτεχνών και υποδηλώνει μια έλλειψη στοιχειώδους κατανόησης και σεβασμού ως προς το επάγγελμα του καλλιτέχνη. Με λύπησε βαθιά, με θύμωσε, αλλά δεν μπορώ να πω ότι με πείσμωσε. Είμαι σε αυτόν τον δρόμο όχι από πείσμα, αλλά από μια βαθύτερη ανάγκη. Και φυσικά δεν υπάρχει κανένα προεδρικό διάταγμα που να μπορεί να με πείσει να μην κάνω αυτό που κάνω.

Τι είναι αυτό που λειτουργεί σαν κινητήρια δύναμη, προκειμένου να υπηρετείτε την τέχνη σας με τέτοιο ενθουσιασμό;

Η κινητήρια δύναμη είναι μια βαθύτερη ανάγκη, που δεν χωράει σε λέξεις και προσδιορισμούς.

Κώστας Κούλης

Please follow and like us:
Facebook
Twitter
Youtube
Instagram
LinkedIn

0 Comments