Παρατηρώντες: Κατερίνα Γώγου: Το γαμώτο που δεν έζησα @ Θέατρο 2510

«Και δεν είναι που θέλω να ζήσω. Είναι το γαμώτο που δεν έζησα».

Ένα λιτό σκηνικό σε μία ταράτσα στα Εξάρχεια. Δύο σκαμπό, έναν καθρέφτη, ένα τηλέφωνο και δύο κρεμάστρες με ρούχα, φτάνουν για να αποδώσουν τη ζωή μιας καλλιτέχνιδας. Αυτή της Κατερίνας Γώγου.

Η Κατερίνα μεγάλωσε σε μία οικογένεια που ο πατέρας όριζε τα πράγματα και η μητέρα έμενε άπραγη και χωρίς άποψη. Θα μπορούσε να έχει μία καθορισμένη ζωή που δεν επέλεξε. Αντίθετα επίλεξε πιο καλλιτεχνικά μονοπάτια. Αυτά που στην αρχή δεν ικανοποίησαν τον πατέρα της, μέχρι που ήρθε η αναγνώριση. Αγωνία για το πότε θα την αναφέρουν στις εφημερίδες για τις παραστάσεις που έπαιζε.

Μεγαλώνοντας θα κάνει τη δική της οικογένεια. Θα γίνει η ίδια μητέρα. Σε μια εποχή δύσκολη όμως. Η παιδική της φίλη θα είναι εκεί σε διάφορες στιγμές της ζωής της, άλλοτε δίπλα της και άλλοτε μακρύτερα. Θέλει να αποφύγει τα λάθη των δικών της, αλλά δεν θα τα καταφέρει όπως θα ήθελε. Η απόστασή της από την κόρη της, Μυρτώ και η διαρκής προσπάθεια να αγωνιστεί ενάντια στην κατάσταση της εποχής, θα οδηγήσουν τη Μυρτώ στα ναρκωτικά. Δεν έγινε η μάνα που ήλπιζε. Παρέμεινε η Κατερίνα. Τα καλλιτεχνικά πότε την αφορούν και πότε όχι. Δεν θέλει αξιώσεις και δεν τις κυνηγάει. Οι λέξεις και τα ποιήματα είναι η πραγματικότητά της. Αυτά είναι που θα της δώσουν την ευκαιρία να πει όσα θέλει να πει και όσα όχι. Σε αυτά περιγράφει τη ζωή όπως τη βλέπει.

Ο Ανδρέας Ζαφείρης θα μεταφέρει ένα κείμενο δυνατό και ιδιαίτερο στο σανίδι, στημένο με τη δική του ματιά. Μια ματιά για μια γυναίκα που έχει τοποθετηθεί στην «Αγία Τριάδα των Εξαρχείων» (Σιδηρόπουλος, Άσιμος, Γώγου). Αυτή που χαρακτηρίστηκε ποιήτρια ισότιμη, σε αναγνωσιμότητα, των Ελύτη, Ρίτσου και Σεφέρη.

Οι τρείς ηθοποιοί, Μικαέλα Καρή, Χαρά Νικολάου και Χάρης Γεωργιάδης, κατάφεραν να μας αφηγηθούν με πολύ όμορφο και έξυπνο τρόπο, τη ζωή μιας γυναίκας που θα ήθελε να ζήσει πραγματικά. Οι εναλλαγές στα ρούχα τους έδιναν κάθε στιγμή τις εικόνες της ιστορίας. Μας ταξίδευαν στον χώρο και στον χρόνο, με το σωστό συναίσθημα και την κατάλληλη ένταση. Μας έδειξαν μια ιστορία με δυσκολίες, αντιφάσεις, προσπάθεια, απόγνωση και τέλος.

«Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά

Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα»

Καλή θέαση,

Πάρης Μακρίδης

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.