Η Κίτρινη Ταπετσαρία (πρωτότυπος τίτλος “The Yellow Wallpaper”) είναι ένα διήγημα της Αμερικανίδας συγγραφέως Charlotte Perkins Gilman, που εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1892. Το έργο θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα φεμινιστικά κείμενα της λογοτεχνίας και έχει προκαλέσει εκτενείς συζητήσεις για τα ζητήματα της ψυχικής υγείας, του εγκλεισμού και της καταπίεσης των γυναικών. Η ιστορία παρουσιάζεται μέσα από το ημερολόγιο μιας γυναίκας που βρίσκεται σε ανάρρωση, κατόπιν εντολής του συζύγου της, ο οποίος είναι γιατρός. Η πρωταγωνίστρια διαμένει σε ένα δωμάτιο ενός παλιού σπιτιού, με ιδιαίτερη διακόσμηση – μια κίτρινη ταπετσαρία που γίνεται όλο και πιο ενοχλητική και αινιγματική για εκείνη. Ο σύζυγός της, θεωρώντας ότι πάσχει από νευρική κατάπτωση, της απαγορεύει κάθε πνευματική δραστηριότητα (π.χ. να γράφει ή να διαβάζει), ενώ την απομονώνει σχεδόν πλήρως από την κοινωνία. Καθώς η γυναίκα περνάει όλο και περισσότερο χρόνο στο δωμάτιο, αναπτύσσει μια εμμονή με την ταπετσαρία, πιστεύοντας ότι βλέπει γυναίκες να κινούνται ή να “παγιδεύονται” μέσα στο σχέδιο της.

Μέσα από την παράσταση “Η Κίτρινη Ταπετσαρία”, στο Θέατρο Αλκμήνη ζωντανεύει ένα αριστούργημα γεμάτο ένταση, ψυχολογικές αποχρώσεις και βαθιά φεμινιστικά μηνύματα. Η ιστορία της ηρωίδας – μιας γυναίκας εγκλωβισμένης τόσο σε ένα δωμάτιο όσο και στις προσδοκίες της κοινωνίας – μετατρέπεται σε έναν θεατρικό μονόλογο που αιχμαλωτίζει το κοινό.

Στη σκηνή, η ηθοποιός Μαρία Μαλταμπέ ενσαρκώνει τη γυναίκα που ταλανίζεται από την εσωτερική της σύγκρουση, με φόντο την απειλητική κίτρινη ταπετσαρία, η οποία μοιάζει να ζωντανεύει. Η σκηνοθέτις Francesca Minutoli προσεγγίζει την ιστορία με μια ματιά γεμάτη ευαισθησία αλλά και ένταση, μετατρέποντας το ταξίδι της ηρωίδας σε μια «επαναστατική πράξη ανυποταγής». Με την πρωταγωνίστρια μόνη στη σκηνή, η παράσταση αναδεικνύει τη μοναξιά, την καταπίεση και την επανάσταση, σε ένα αμείλικτο παιχνίδι με το φως και τη σκιά της ανθρώπινης ψυχής.

Τα σκηνικά και τα κοστούμια του Βαγγέλη Αγναντόπουλου αποτυπώνουν το ασφυκτικό περιβάλλον του δωματίου, ενώ η πρωτότυπη μουσική του Γιώργου Βαρσαμάκη εντείνει την αγωνία. Το αποτέλεσμα είναι μια εμπειρία θεάτρου που βυθίζει τον θεατή στα βάθη της συνείδησης και της κοινωνικής κριτικής.

Η Μαρία Μαλταμπέ κατορθώνει κάτι μοναδικό. Να καθηλώσει το κοινό χωρίς να της ξεφύγει ούτε μια λέξη, ούτε μια στιγμή συναισθηματικής αλήθειας. Στη διάρκεια της παράστασης η ερμηνεία της αναδεικνύει τη βαθιά ανθρωπιά και την ευθραυστότητα της ηρωίδας, καθώς η ηθοποιός δίνει ψυχή σε μια γυναίκα παγιδευμένη στα όρια του νου και του χώρου. Η μοναχική της παρουσία στη σκηνή δεν είναι αδυναμία αλλά υπεροχή. Μετατρέπεται σε ένα κανάλι, μέσα από το οποίο ο θεατής αισθάνεται την ασφυξία, την απελπισία και, τελικά, την ελπίδα της ηρωίδας. Με εξαιρετική εκφραστικότητα, κάθε λέξη της αποκτά βαρύτητα και κάθε σιωπή γεμίζει το θέατρο με νόημα. Η ακρίβεια στην υποκριτική της αποδεικνύει την αφοσίωσή της στο κείμενο και τη σκηνοθετική γραμμή, κάνοντας την παράσταση να μοιάζει με μια ανατομία της ψυχής σε πραγματικό χρόνο.

Η ερμηνεία της Μαρίας Μαλταμπέ δεν είναι απλώς αποτύπωση της υποκριτικής της δεινότητας· είναι μια συναισθηματική συμφωνία που ερμηνεύεται με απόλυτη δεξιοτεχνία και ειλικρίνεια. Είναι η φωνή μιας γυναίκας που αρνείται να σιγήσει, ακόμα και όταν βρίσκεται μόνη της.

Η ηρωίδα, μετά από μια σπαρακτική εσωτερική πάλη, στέκεται απέναντι σε όλα όσα την κρατούσαν δέσμια. Ο άντρας της, άλλοτε σύμβολο εξουσίας και ελέγχου, καταρρέει στο έδαφος κι εκείνη, με κάθε της βήμα, πατά πάνω του. Κάθε πάτημα δεν είναι μόνο μια πράξη εξέγερσης, αλλά και μια συμβολική απόδραση από τον κόσμο που την περιόριζε. Καθώς περπατά πάνω του ξανά και ξανά, το σκοτάδι που την περιβάλλει αρχίζει να υποχωρεί. Το φως γεμίζει τη σκηνή και η ηρωίδα, μέσα από μια συγκλονιστική κίνηση, αποτινάσσει το βάρος της ταπετσαρίας, της ταυτότητας που της επιβλήθηκε και της σιωπής που της επιβλήθηκε να διατηρήσει. Και έρχεται η απόλυτη απελευθέρωση. Μια γυναίκα που ξαναγεννιέται στο φως, έχοντας κατακτήσει τη δική της φωνή και αυτονομία.

Φένια Φελέκου

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Θεατρική Διασκευή: Κατερίνα Λουκίδου
Σκηνοθεσία: Francesca Minutoli
Πρωταγωνιστεί: Μαρία Μαλταμπέ
Μουσική: Γιώργος Βαρσαμάκης
Σκηνικά -κοστούμια: Βαγγέλης Αγναντόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Άνθη Ευσταθοπούλου
Ηχογράφηση, επεξεργασία ήχου, ραδιοφωνικό σποτ: Play recording studio/ Νίκος Αρκομάνης
Φωτογραφίες, Trailer, γραφιστικά: Χάρης Γεωργιάδης
Σχεδιασμός αφίσας: Μαρία Ζαφειριάδου
Φωτογραφίες παράστασης: Stelios Aghelidis
Υπεύθυνη Επικοινωνίας: Μαρίκα Αρβανιτοπούλου
Οργάνωση Παραγωγής: Μαρία Μαλταμπέ, Francesca Minutoli 
Εταιρεία Παραγωγής: ΔΙΑΘΕΣΗ ΤΕΧΝΗΣ

Το κείμενο της παράστασης κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κάπα Εκδοτική 

Ιnfo

Πού: Θέατρο Αλκμήνη, Αλκμήνης 8-12, Κ. Πετράλωνα/ Στάση μετρό Κεραμεικός
Ημέρα και ώρα παραστάσεων:  Πέμπτη  9.00 μ.μ.
Πρεμιέρα: 28 Νοεμβρίου 
Διάρκεια παράστασης: 65 λεπτά
Τιμές εισιτηρίων: 13- 10 τιμή γκρουπ, 8 μειωμένο
Προπώληση εισιτηρίων: https://www.ticketservices.gr/event/theatro-alkmini-i-kitrini-tapetsaria/

Trailer: https://www.youtube.com/watch?v=UraPa2tjBTw