Ας ξεκινήσουμε από την αρχή λοιπόν. Σάββατο 4 Νοεμβρίου 2003. Τοποθεσία: Fuzz. Μάζωξη συν-ακουστικών (θα γραφτούν πολλές καινούριες λέξεις σήμερα), μεταλλάδων για Βόρειο-Ευρωπαϊκή metal μουσική και συγκεκριμένα από την όμορφη, παγωμένη, με χίλιες λίμνες (πάνω από εξήντα χιλιάδες, για την ακρίβεια), Φιλανδία!

Support ένα συγκρότημα, που για να μην πω και ψέματα, εγώ δεν το ήξερα, αλλά ευχάριστη έκπληξη. Οι Lost Society, φιλανδικό συγκρότημα (surprise-surpise), που ιδρύθηκε το 2010, αν και εμένα μου φαίνοταν πιτσιρίκια (και θα πείτε «στην ηλικία που είσαι, όλοι είναι πιτσιρίκια για σένα». Ε, φτου σας!). Μπροστάρης με το χρυσό δοντάκι (κυριολεκτικά), ο Samy Elbanna. Απίστευτη ενέργεια, πάνω κάτω σαν κατσίκι, με κέφι για αυτό που κάνει, γέμιζε τη σκηνή με την παρουσία του. Η περιοδεία αυτή τους δίνει την ευκαιρία να παρουσιάσουν τον δίσκο “If The Sky Came Down”, που είχε βγει το 2022 από την αγαπημένη δισκογραφική Nuclear Blast. Γενικότερα, ο δίσκος αυτός είναι ευχάριστος να τον ακούς, τόσο για την έντονη, αληθινή, αλλά και συναισθηματική μουσική τους, όσο και για τους συναισθηματικούς και ειλικρινής στίχους. Θέλω να πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα τους ξαναδούμε.

112, Underneath, Riot, Awake, What Have I Done, Into Eternity, No Absolution, Stitches

Solstafir! Πρώτη φορά τους είχα δει το 2018, πάλι στον ίδιο χώρο. Ντάξει, δεν έχω πολλά να πω, αλλά θα πω! Αυτοί μας έρχονται από ένα νησάκι που θα ‘θελα πάααααρα πολύ να πάω για πολλούς λόγους, την πανέμορφη Ισλανδία!

Post-Metal μπάντα, με στίχους στη μητρική τους γλώσσα και μουσικά άστα να πάνε! Πραγματικά, κάθε φορά που τους ακούω, νομίζω ότι την ώρα που είναι πάνω στη σκηνή αυτοσχεδιάζουν όλοι μαζί και βγάζουν αυτό το απίστευτο αποτέλεσμα. Αυτό που λέω πάντα για τούτους είναι ότι ανεξάρτητα από το γεγονός ότι δεν καταλαβαίνεις Χριστό από τους στίχους τους, η μουσική που ακούς σε ταξιδεύει αλλού για αλλού! Μπορεί να ΝΟΜΙΖΕΙΣ ότι σιγοτραγουδάς, αλλά στάνταρ λικνίζεσαι στον ήχο τους. Αυτό που ίσως να κουράζει είναι η διάρκεια των τραγουδιών τους. Αρκετά μεγάλα, κάποιες στιγμές μονότονα, αλλά σίγουρα έντονα.

Blafjall, Akkeri, Otta, Fjara, Ritual, Goddess

Οι Amorphis για μένα είναι μέσα στις δέκα τοπ μπάντες που ακούω μετά μανίας! Μάλιστα κάποιοι φίλοι με κοροϊδεύουν για αυτό, αλλά χέστηκα! Φτου, πιπέρι, συντάκτα, ξέρω. Ήταν η πρώτη φορά που τους είδα – φτου σε μένα – κι ήμουν σαν το meme που έχει βγει με κάποιον που είναι βουρκωμένος που βλέπει για πρώτη φορά τη μπάντα που του αρέσει. Ε, έτσι ήμουν! Βλέπω Joutsen και λιώνω! Είναι από τους τραγουδιστές που τόσο τα καθαρά όσο και τα brutal φωνητικά του είναι απίστευτα! Σαν τον Stanne από Dark Tranquillity, άλλη μπαντάρα! Τεσπά, συνεχίζω. Ο ήχος πραγματικά εξωφρενικά απίστευτος! Αν έκλεινες τα μάτια (όοοχι, χάνω τον χαμό), δεν θα μπορούσες να ξεχωρίσεις αν είναι από CD ή Live. Όλο το συγκρότημα απλά άψογο. Το κοινό σε κάθε ευκαιρία τους αποθέωνε, σε σημείο που ο Joutsen θα γυρίσει και θα πει ότι θα κινηματογραφήσουν το “τραγουδάκι” που φωνάζαμε. Δεν ήταν άλλο από το ρυθμικό “Amorphis-Amorphis”. Εξάλλου η μπάντα είναι πολλά χρόνια στο κουρμπέτι, από το 1990 μέχρι σήμερα, οπότε ξέρει ακριβώς τι κάνει. Κατά την προσωπική μου άποψη, τους προτιμώ με τα μέλη που είναι τώρα, όχι ότι με χάλαγε ο Pasi Koskinen, αλλά, ρεε παιδί μου, είναι άλλη φάση το αγόρι.

Φάουλ, πάλι κατά τη γνώμη μου, ήταν τα πλαϊνά φώτα. Όπως έμαθα, αν κάνω λάθος, σχωρνάτε με, στην υπόλοιπη περιοδεία δεν τα είχαν. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα το κοινό στο πλάι, είτε κάτω είτε πάνω, να μη βλέπει καλά. Αλλά ΟΚ, δεν ήταν τραγικό, οπότε το παραβλέπω. Άψογη εκτέλεση των τραγουδιών, με το κοινό να συνοδεύει σε κάθε στίχο. Σε κάποιες φάσεις έγινε κι ένα μικρό χαλαρό mosh pit. Δεν ξέρω τι άλλο να πω. Ακόμα είμαι σε φάση γιούχου! Αν δεν ήρθες, δεν αντιλαμβάνεσαι τι έχασες!

Η διοργάνωση άψογη, όπως πάντα, αν μάλιστα βάλεις κατά νου ότι ήμαστε γύρω στους είκοσι φωτογράφους (!) και χωριστήκαμε σε δύο γκρουπ για φωτό. Αλλά τι με νοιάζει! Είδα κι άκουσα Τζούτσεν! Είδα κι άκουσα Amorphis! Κι αυτό εμένα με κάλυψε!

Northwards, Dark Waters, Bad Blood, The Moon, Intro-Thousand Lakes, Into Hiding, Magic And Mayhem, Black Winter Day, Silver Bride, Sky Is Mine, Wrong Direction, Amongst Stars, Seven Roads, My Kantele, House Of Sleep, Long Intro-The Bee

Κι άρθρο της Red χωρίς γκρίνια δεν υπάρχει! Ναι, μιλάω σε τρίτο πρόσωπο για μένα, συντάκτα! Τα φώτα! Ρε παιδιά, τα φώτα! Κόκκινο και μπλε καταστρέφουν όλες τις φωτογραφίες. Στρόμπο επίσης. Άσε που στο τέλος θα πάθω καμιά επιληψία με αυτό. Κρίμα είναι να έχω τον Τζούτσεν σε ολόσωμη φωτό (όχι για μένα, για μια φίλη μου) και να είναι σαν στρουμφάκι!

Δεν άκουσα το “You I Need”. Γιατί; Πολύς κόσμος! Δεν είναι κακό, εννοείται αυτό. Κακό είναι να προσπαθώ να περάσω με τη μηχανή στο χέρι κι αντί να κάνουν λίγο χώρο να περάσω για να μην τους ενοχλώ κιόλας, με σπρώχνουν. Φίλε, φίλη, που σπρώχνεις κάποιον που προσπαθεί να κάνει τη δουλειά του και πάει να του πέσει το εργαλείο της δουλειάς του, αν σπάσει είσαι διατεθειμένος-η να το πληρώσεις; Επειδή δεν το νομίζω, λίγο προσοχή την άλλη φορά. Κι εμείς άνθρωποι ταπεινοί και φτωχοί, πλην τίμιοι είμαστε!

Αυτά! Μέχρι την επόμενη συναυλία… ΕΜΠΑΙΝΕΕΕΕΕ!

Εβελίνα Γερακίτη