Το πρόγραμμα τηρήθηκε κατά γράμμα. Θα πρέπει οι διοργανωτές να είναι υπερήφανοι για τις ώρες εμφάνισης των συγκροτημάτων και γενικότερα για την άρτια ροή της συναυλίας. Οι W.E.B. ξεκινούν και η μουσική τους ταρακουνά το κοινό. Το Gagarin γεμίζει συμπαθητικά, υπό την έννοια ότι και να κινηθείς μπορείς και να απολαύσεις χωρίς να αναπνέει ο δίπλα σου πάνω σου. Θέματα break even και λοιπές οικονομικές καταστάσεις μπορεί να συζητήθηκαν, αλλά εδώ είμαστε για να σας μεταφέρουμε τα καλλιτεχνικά. Ναι; Φύγαμε!

Είναι παίχτες εξαιρετικοί όλοι τους. Ο Σάκης έχει συνεχή επικοινωνία με τον κόσμο, μιλάει, προλογίζει, ευχαριστεί και πάει την επαφή σε ένα άλλο επίπεδο. Η Hel Pyre κάποια στιγμή θα τσιγκλήσει μουσικούς συντρόφους και θεατές. «Μήπως ήλθε η ώρα για ένα wall of death»; Τρέχει η ομάδα, τρέχουμε κι εμείς. Ένας απίστευτος παίχτης πίσω από τα τύμπανα, ο Βασίλης Νάνος, με δίκασες σε εξωφρενικές ταχύτητες και σπουδαίο παίξιμο και στα αριστερά μας, όπως βλέπουμε τη σκηνή, ο αρχοντικός έτερος axe-ουργός, ο κύριος Gojko “Shemhamforash” M., οποίος καλύπτει όλες τις κιθαριστικές αναζητήσεις της μπάντας.

Τους έχω δει αρκετές φορές και είναι πάντα ενθουσιώδεις, παίζουν σαν μανιακοί, είναι απόλυτα συγκεντρωμένοι και προσεγγίζουν επαγγελματικά κάθε τους κίνηση. Θα χαρώ πολύ να τους δω να παίζουν μόνοι τους, με ένα σετ δύο ωρών. Φαντάζομαι ότι αυτό θα συντελέσει στην δυσλειτουργία πολλών αυχένων, αλλά έτσι είναι η ζωή, μην στενοχωριέστε. Απλά φροντίστε να εξασκηθείτε κι άλλο στο headbanging, όσοι είσαι από μία ηλικία και κάτω τουλάχιστον…

Intro Pentalpha, Dark Web, Hell Fire, Murder Of Crows, Necrology, Morphine For Saints, Dragona, Eligos, Outro/ December 13

Στις δέκα εφορμούν οι Σουηδοί. Και η εισαγωγή τους είναι για βραβείο. Σκοτάδι, επιβλητική μουσική και κάποια στιγμή ένα τσικ. Για ένα δευτερόλεπτο τα φώτα μας δίνουν τους παίχτες. Και ξανά σκοτάδι. Απίστευτη ζημιά! Οι άνθρωποι είναι σκηνοθετημένοι και εμείς χειροκροτούμε, αναμένοντας το μπάσιμο. Και τι μπάσιμο ήταν αυτό! Ξαναλέω και ξαναγράφω. ΔΕΝ είμαι οπαδός του ακραίου ήχου. Δεν είναι my cup of tea, που λένε και οι τυπικά ευγενείς Σάξονες. Είναι όμως μουσική απαιτητική, είναι δύσκολο να παιχτεί και οι Dark Funeral δεν καταλαβαίνουν από δαύτα. Ο ήχος τους είναι δίσκος, το στήσιμο υπέρ του δέοντος εντυπωσιακό και όταν παίζουν φροντίζουν να είναι και εκείνοι δίσκος.

Ο κόσμος έχει ξετρελαθεί. Χειροκρότημα διαρκές, στην ουσία δείκτης θεαματικότητας και απόλυτης Μέταλ απόλαυσης. Οι οπαδοί είναι σίγουρα στον έβδομο ουρανό, οι υπόλοιποι απλά κοιτούν και διερωτώνται πώς γίνεται να παίζει ένα συγκρότημα τόσο καλά. Μπορεί να έχουμε συνηθίσει τα τελευταία είκοσι τόσα χρόνια μπάντες που βγαίνουν κλινικά καλές πάνω στη σκηνή, αλλά έχω την αίσθηση πως κάθε φορά είναι σαν την πρώτη φορά. Οι Σκανδιναβοί μας πήραν το σκαλπ, το φόρεσαν για περικεφαλαία και εμείς χαρήκαμε, κάνοντας ότι δεν μας ενοχλεί που μάτωσε το κεφάλι μας…

Εντυπωσιακές στολάρες και από τις δύο μπάντες. Είναι κάτι που μου αρέσει πολύ, πιστεύω πως προσθέτει πολύ στην εμφάνιση στη σκηνή και σίγουρα το κοινό το γουστάρει και το έχει περί πολλού. Και απόψε τις χορτάσαμε τις στολάρες. Η Black Metal σκηνή μπορεί να είναι υπερήφανη για την εν λόγω παρέμβαση. Και πολύ καλά θα κάνει να είναι.

Παραφωνία στην ομάδα η στάση ενός κυρίου από την ομάδα υποστήριξης της συναυλίας, ο οποίος δεν με άφησε να τραβήξω φωτογραφίες από το pit, ενώ είχα photo pass. Κύριέ μου, έχω την εντύπωση ότι έχετε μπερδέψει λίγο τα πράγματα. Το αν θα τραβήξω με κάμερα ή με κινητό, είναι μάλλον δικό μου θέμα και όχι δικό σας. Άσε που κι εσείς το κάνατε αυτό και μάλιστα μέσα από το pit. Λίγη σοβαρότητα δεν βλάπτει. Ναι; Πολλά μπράβο στα παιδιά που ήλθαν και στήριξαν και ακόμα περισσότερα σε όσους οργάνωσαν και μάτωσαν για να γίνει όλη αυτή η εξτραβαγκάνζα πραγματικότητα.

Κώστας Κούλης

Φωτό: Νικόλας Κεραμήτσος, Stiver Graunne – wPITw agency