Παρασκευή ολίγον τι βροχερή, με μια κάπα μελαγχολική από αφράτα σύννεφα να αγκαλιάζουν τον ορίζοντα. Φτάσαμε και στην είσοδο του Λυκαβηττού.  Ήμουν πολύ χαρούμενη καθώς επιτέλους θα άκουγα για πρώτη φορά ζωντανά έναν καλλιτέχνη που με μάγεψε ένα Σαββατιάτικο βράδυ εν μέσω πανδημίας, όταν έπεσε μπροστά μου το τραγούδι “Breaking The Rules”. Εκείνη η live ακουστική εκδοχή έφερε ανατριχίλες σε όλο μου το κορμί. Πριν από αυτό δεν είχα ιδέα ποιος ήταν. Άρχισα λοιπόν να ακούω εκείνο το βράδυ όσα τραγούδια μπορούσα να βρω. Εντυπωσιακή φωνή, γεμάτη γρέζι (metal to the bone που λένε), ένα πολύ συναισθηματικό παίξιμο και μια γλύκα να αναδύεται από όλα τα τραγούδια του. Μούτζωνα τον εαυτό μου που το 2021 ξεχάστηκα πραγματικά και δεν μπόρεσα να τον δω στο Ηρώδειο.

Φέτος η  Χριστάννα Φιννέ «μεσολάβησε» για να γνωρίσω συναυλιακά αυτόν τον απίστευτα ταλαντούχο καλλιτέχνη. Η συναυλία ξεκίνησε ακριβώς στις εννέα παρά τέταρτο, με τον  Gizmo Varillas να έρχεται μπροστά στη σκηνή με την κιθάρα του. Μαζί του ήταν και ο Davide Pasqualini, με τα κρουστά του, ο οποίος σκορπούσε τρομερούς ήχους σε κάθε τραγούδι. Ήταν πολύ ενθουσιασμένος που θα έπαιζε για μας. Ευχαριστούσε το κοινό σε κάθε τραγούδι και γενικά φαινόταν ένα νέο ταλαντούχο παιδί με ήθος, εκτός του ταλέντου που διέθετε. Τα “Follow The Sun”, “Where Is The Love”, “Desde El Otro Lado”, “Freedom For A Change”, “Ojos Nuevos” και “Hijo Del Mar” που ακούσαμε, είχαν μια γλυκιά αύρα, έναν τρυφερό μαγνητισμό, που μας κράτησε υπέροχη συντροφιά για τη μισή ώρα που κράτησε το set του.

Μετά από ένα μισάωρο διάλειμμα και ακριβώς την ώρα που είχαν ανακοινώσει, ανέβηκε στη σκηνή ο Jack και η παρέα του. Δεν περίμενα όλα όσα διαδραματίστηκαν εκείνο το βράδυ. Ήμουν σίγουρη ότι είχε μια ιδιαίτερη φωνή, ότι το εύρος και η δυναμική της θα με συνάρπαζε. Περίμενα πώς και πώς να ακούσω τα δυο τόσο αγαπημένα μου τραγούδια (κατά το ήμισυ η επιθυμία μου πραγματοποιήθηκε). Δεν περίμενα την τόσο γλυκιά του φιγούρα, την τόσο συνεσταλμένη του έκφραση και την αγάπη του, η οποία τύλιξε όλο το κοινό. Πριν από κάθε τραγούδι μας μιλούσε για αυτό, μας μιλούσε για την οικογένειά του, για την Ιταλία, για στιγμές που τον σημάδεψαν. Για τον λόγο που κυκλοφόρησε το τελευταίο του άλμπουμ. Αφορμή ο χαμός του πατέρα του και η δική του ανάγκη να δεθεί με τις ιταλικές του ρίζες.

Μας μίλησε για την συναυλία στο Ηρώδειο το 2021 (ναι, αυτή που έχασα), όπου έβλεπε τον κόσμο με μάσκες. Του είχε φανεί τόσο θλιβερό. Ένοιωθε την ανάγκη να μας πλησιάσει και τώρα μπορούσε να δει τα βλέμματά μας, το ύφος μας, τα χαμογελά μας. Μας μίλησε για την κόρη του. «Μετά από μια περιοδεία, γυρνώντας σπίτι, την άκουσα να λέει σε μια φίλη της ότι ο μπαμπάς της πάει σε πολλά μέρη και τραγουδάει σε ξένους ανθρώπους». Γελάσαμε, καθώς όλοι λίγο πολύ έχουμε ή ξέρουμε κάποιο λιλιπούτειο ανθρωπάκι και έχουμε γίνει μάρτυρες τέτοιων περιέργων απαντήσεων που σε κάνουν να χαμογελάς, αλλά και να βλέπεις τον κόσμο μέσα από τα μάτια τους.

Μοιράστηκε μαζί μας τόσα πολλά, που δεθήκαμε σε μια κοινή μουσική πορεία. Ήταν έντονη και η δική μας συγκίνηση αλλά και η δική του.

Ξέρετε κάτι; Έχω παρακολουθήσει πολλές συναυλίες όλα αυτά τα χρόνια. Είναι λίγες αυτές που αφήνουν μια τόσο έντονη εικόνα μέσα μου. Που εναρμονίζεσαι με όλο αυτό που βιώνεις. Που δίνεις και παίρνεις ενέργεια.  Η συναυλία του Jack Savoretti αποτελεί μια από αυτές τις περιπτώσεις και αισθάνομαι πραγματικά ευλογημένη που παρακολούθησα όχι μόνο το μουσικό του μεγαλείο αλλά και το ανθρώπινο.

See you soon, Jack!

Μαίρη Ζαρακοβίτη

Non Ho Capito Niente/We Are Bound, Ultime Parole, When We Were Lovers, Candlelight, Greatest Mistake, Come Posso Raccontare (Acoustic), Singing To Strangers (Acoustic), The Way You Said Goodbye, What More Can I Do?, Knock Knock, Miss Italia, Back Where I Belong, Bada Bing, Bada Boom, Malinconia, Home, Dancing Through The Rain, Love Is On The Line, You Don’t Have To Say You Love Me / Io Che Non Vivo Senza Te