Το είχε πει στο Ηρώδειο, πριν λίγο καιρό, το επαναλαμβάνει στο θεατρικό στολίδι των Αθηνών. «Σιγά μην τραγουδάω μέχρι τα πενήντα μου»! Και κοίτα τώρα που έφτασε να τραγουδάει και να γιορτάζει πενήντα χρόνια πάνω στη σκηνή… Η Τάνια Τσανακλίδου, η ερμηνεύτρια με τη φωνή που ξεχώρισε πέρα από έτη, μόδες, γούστα και προτιμήσεις, μας υποδέχεται στον απόλυτο ορισμό θεάτρου της χώρας μας, παρέα με μία απίστευτη ορχήστρα και περπατά παρέα μας τα στενάκια και τις πλατείες της πόλης, της μουσικής πορείας της, των συνεργασιών της, της αγάπης της γι’ αυτό που κάνει. Το γέμισε το μαγαζί γωνία η κυρία Τσανακλίδου και ευχαρίστησε χίλιες φορές όλους τους παρευρισκόμενους.

Με το χαμόγελο εγκατεστημένο μόνιμα στα χείλη της, η Τάνια έγινε για μας ένας γλυκύτατος storyteller και μία τραγουδίστρια που έκανε, ειδικά για το κοινό της, κάθε μουσικό κομμάτι και μία όμορφη αφήγηση. Τα παιδικά της χρόνια στη Θεσσαλονίκη, ο ερχομός στην Αθήνα, οι γνωριμίες, ο χωρισμός… Κοντά της σε όλο αυτό το αναθυμιό μερικοί σπουδαίοι καλλιτέχνες. Όλοι τους μοναδικοί.

Πραγματικά χαζεύω τους μουσικούς της. Μαέστροι όλοι τους, πολυοργανίστες αρκετοί από αυτούς και με τέτοια άνεση, που κυριολεκτικά με καθήλωσαν. Κινηματογραφικές βερσιόν σε τραγούδια που έχουμε αγαπήσει και που ποτέ δεν θεωρούσαμε ότι μπορούν να αποδοθούν ΚΑΙ έτσι. Όταν παίχτηκε ο «Ανθρωπάκος», απλά δεν το πίστευα. Το soundtrack μίας άλλης εποχής. Τόσο απλά αλλά και τόσο μελετημένα.

Παρέλασαν πολλά τραγούδια από το τεράστιο ρεπερτόριό της. Παρέλασαν πολλές ιστορίες. Από τότε που ήταν κοριτσάκι και θυμάται τον εαυτό της στο πατάρι του Φλόκα, να χαζεύει τους συνδαιτημόνες του διπλανού τραπεζιού. Τον Ελύτη, τον Γκάτσο, τον Χατζιδάκι… Να μιλάνε σοβαρά και να αστειεύονται, να θεμελιώνουν και να τσαλακώνονται. Από τότε που της είπαν «απλά» να τραγουδήσει σε ένα demo τραγουδιού και ξαφνικά της είπαν ότι «Α, ναι… Πας Eurovision»! Καλά είχε περάσει με την κοινωνία του Σαρλό. Ήταν κι αλλιώς τότε. Με πραγματικούς μουσικούς. Με βασικό άξονα το ίδιο το τραγούδι.

Θυμάται που μία εποχή ήθελε να τραγουδά μόνο μινόρε. Θυμάται που είχε κάνει μια βραδιά αφιέρωμα στον Γιάννη Σπανό και ΔΕΝ είχε παίξει ένα τραγούδι που η ίδια είχε πει και που ήταν τόσο πολύ αγαπημένο του. Το θυμήθηκε ξανά απόψε. Και το έπαιξε απόψε. Για τον Γιάννη, για τον Μάνο Ελευθερίου και για μας.

Δεν θα ήθελε να παίξει “μόνο δύο ώρες”. Δεν θα είχε το παραμικρό θέμα. Χαμόγελο και ήθος σε μια φορεσιά. Να πω κάτι, κυρία Τσανακλίδου; Δεν θα είχα θέμα, ακόμα κι αν παίζατε για τέσσερις ώρες. Με τέτοια φωνή, τέτοιους μουσικούς και τέτοια τραγούδια, γιατί να είχα άλλωστε; Είναι όλο τούτο κομμάτι της μουσικής κληρονομιάς μας. Και το θέλουμε. Όλο το κομμάτι.

Κώστας Κούλης