Τι έλεγε το πρόγραμμα; Η πρώτη μπάντα βγαίνει στις οκτώ και μισή; Και είκοσι εννιά έδειχνε το ρολόι, όταν πάτησαν τη σκηνή οι Sacrificial Death. Τους έχω ξαναδεί, τους βλέπω με μεγάλη χαρά και θέλω οπωσδήποτε να τους δω πάλι στο μέλλον, ει δυνατόν μόνους τους. Είναι δυνατόν μία μπάντα που αποτελείται από παιδιά είκοσι χρονών ή/και μικρότερα, να είναι τόσο επαγγελματική; Δυνατότατον!

Ξύλο κάργα, απίστευτος ενθουσιασμός, ακόμα πιο απίστευτη δύναμη και σοβαρότητα σε ό,τι κάνουν. Δεν υπήρχαν διακοπές ανάμεσα στα τραγούδια, δεν προλάβαινες καν να χειροκροτήσεις και έμπαινε το επόμενο. Κοπάνησαν και μία διασκευάρα από Death και μας έφυγαν τα τσαούλια. Ήθελα να κλωτσήσω τυρανόσαυρο από την πώρωση.

Ευγενείς, προβαρισμένοι, καρφώτοι και καρφωτοί και εντελώς to the point, που λένε και οι ξένοι, μας τσάκισαν, μας κατακερμάτισαν και μας έκαναν δουλάκια τους. Η πιο ελπιδοφόρα νεανική μπάντα στην Ελλάδα; Οψόμεθα.

Intro – Hell On Earth, Absolute Catharsis, Darkness Returns, Fetch Us Their Souls, Zombie Ritual (Death), Sacrificial Death, Demise Of The Ritual, Flesh Of Deceit (Death To Humanity), Glory Of The Dead
Τους Negative Contrast τους έβλεπα LiVE για πρώτη φορά και τολμώ να πω ότι μου πήραν το κεφάλι από το πρώτο λεπτό. Τι ήχος είναι αυτός, ρε μάγκα μου; Τι απίστευτη μίξη Tool, Porcupine Tree, King Crimson και ‘γω δεν ξέρω ακόμα τι, είναι πάλι τούτη;

Με γυναικεία φωνή, ένα περιβάλλον γεμάτο μελωδίες και μία ομάδα που σπέρνει επί σκηνής, αυτή εδώ η μπάντα έδειξε ότι μπορεί να κάνει σαματά με καθαρές κιθάρες κατά τόπους και μελαγχολική διάθεση που εκρήγνυται και μετατρέπεται σε moshάρισμα χωρίς προφυλάξεις. Ευχαρίστησαν τον κόσμο ουκ ολίγες φορές, εισχώρησαν στο υποσυνείδητό μας και έγιναν αρωγοί μας, έγιναν συνοδοιπόροι μας για μία διαδρομή σκοτεινή και φωτεινή, με τις εναλλαγές να μας κάνουν ακόμα πιο οπαδούς. Ναι, δηλώνω οπαδός και άνετα μάλιστα.

Used, Paralyzed, Sick, Owned, Heavens Above, Outcast, Machines

Meden Agan, κυρίες και κύριοι! Το “My Name Is Katherine” μας συντροφεύει από πέρυσι, η μουσική τους μας κάνει να χτυπιόμαστε και η σκηνική τους παρουσία είναι ό,τι πρέπει και όπως πρέπει. Ντυμένοι στα μαύρα, αρχίζουν να πυροβολούν από το πρώτο δευτερόλεπτο. Είναι όλοι τους παιχταράδες και φαίνεται χωρίς πολλά-πολλά. Όταν μπαίνει η φωνή…

Το έχω ξαναγράψει και εννοείται ότι το επαναφέρω. Η Δήμητρα Παναρίτη είναι γεννημένη για μεγάλες σκηνές. Την είχα δει στο Fuzz και είχε ρημάξει το σανίδι. Εδώ εκμεταλλεύεται κάθε χιλιοστό του παταριού, απευθύνεται σε μας, κάνει τα χορευτικά της και πλησιάζει κατά βούληση τους μουσικούς συντρόφους της. Ο Diman, ο άνθρωπος πίσω από τη μπάντα, είναι απλά απολαυστικός.

Όλα παίζονται δίσκος, η μουσική ευφυία του Αποστόλη Μικρούλη στα πλήκτρα λαμποκοπά καθόλη τη διάρκεια της συναυλίας και το rhythm section των Παντελή Σακκά και Νικήτα Μάντολα είναι πιο συμπαγές και από γρανίτη. H διασκευή στους Nightwish (έχουν τιμήσει διάφορα τραγούδια τους πολλές φορές στο παρελθόν), παρέα με τον παιχταρά Δημήτρη Γιαννακόπουλο, αποτελεί όμορφο σημείο μίας περιοχής γεμάτης ομορφιές. Οι Meden Agan γίνονται όλο και μεγαλύτεροι, παίζουν σε όλη την Ελλάδα, δουλεύουν συνεχώς και σκληρά και το μέλλον τους ανήκει.

Τέτοια LiVE δεν τα χάνεις. Δεν γίνεται και δεν πρέπει. Δεν στέκομαι μόνο στο ήθος και την ποιότητα των τριών συγκροτημάτων. Δεν στέκομαι μόνο στον κόσμο που ήλθε και γέμισε το μαγαζί, αν και θα προτιμούσα να είχε έλθει όλος αυτός ο κόσμος από την αρχή. Στέκομαι στο ότι το πρόγραμμα τηρήθηκε στο ακέραιο και σεβάστηκε το κοινό και όσους ήλθαν να καταγράψουν. Είδαμε μία από τις κορυφαίες συναυλίες της ελληνικής σκηνής για το 2025 κι ας είμαστε ακόμα στην αυγή της χρονιάς. Θυμηθείτε με.
Κώστας Κούλης
Φωτό: Stiver Graunne, wPITw agency

0 Comments