Το Piraeus Club Academy έχει γίνει ένας χώρος οικείος, ένα liveάδικο που σηκώνει με άνεση το βάρος των εμφανίσεων των απανταχού θιασωτών μίας τίμιας και αγνής αγάπης για τη μουσική. Ήμαστε χαρούμενοι που το επισκεφθήκαμε ξανά, αυτή την φορά με αφορμή την πολυαναμενόμενη εμφάνιση των Null’O’Zero. Μας είχαν πραγματικά λείψει τόσα χρόνια. Είναι από τις μπάντες που αγαπάμε και χαιρόμαστε πάντα να βλέπουμε επί σκηνής. Γιορτάζουν τα δέκα χρόνια από την κυκλοφορία του “The Enemy Within” άλμπουμ τους, παρέα με τους Stellar Veil και τους πιτσιρικάδες Atomic Blast.

Πρώτοι ανεβαίνουν στην σκηνή οι teenagers Atomic Blast, γεμάτοι ζωντάνια και με αρωματισμένα τραγούδια από pure prog thrash εσάνς.  Μείναμε με το στόμα ανοικτό. Η ενέργειά τους πότισε τα θεμέλια του Academy και εμάς τους ίδιους μας ξεσήκωσε στον απόλυτο βαθμό. Έπαιξαν μοναδικά και πέρασαν το μήνυμα τους σε όλο τον χώρο. Είμαστε εδώ, γουστάρουμε και θα σας περάσουμε την τρέλα και την αγάπη μας, ό,τι και να κάνετε! Και φυσικά πέτυχαν τον στόχο τους. Τους προσέξαμε, μας άφησαν τις καλύτερες των εντυπώσεων και μας έκαναν οπαδούς της ενέργειάς τους. Μπράβο παιδιά!

Επόμενοι οι Stellar Veil, έχοντας στην βαλίτσα τους το πρώτο τους άλμπουμ, “Calling The Hearts Of The World”. Σκίζουν στη σκηνή, μεταδίδουν την όμορφη μουσική τους υπέροχα, μας περνούν όλη τη μελωδική τους υπόσταση και μας φέρνουν κοντά τους. Hard Rock, AOR και δεν συμμαζεύεται. H μπάντα σκορπά μοναδικές στιγμές σε όλους μας. Ναι και σε εσένα, κρυφοροκά, που το παίζεις full metal και σκληράδα και τα λοιπά, αλλά μόλις άκουσες τις πρώτες νότες του “Separate Ways” έγινες αλοιφή. Φυσικά και αγαπάμε αυτά τα είδη, μεγαλώσαμε μαζί τους και θα τα λατρεύουμε όσο ανατέλλει ο ήλιος. Η μπάντα είναι δεμένη, παίζει μοναδικά και μας έκανε φαν από τα πρώτα τραγούδια. Ανυπομονούμε να τους δούμε ξανά.

Safely chained, Feel The Pain, 1001 Nights, Separate Ways, To Mend A Broken Heart, Diamonds To Dust, Cross The Line, Sign Of The Times, Calling The Hearts, Final Stand

Επτά χρόνια; Μα επτά χρόνια; Φυσικά και τους είχα μαλώσει στη συνέντευξη και θα τους μαλώνω για αυτήν την απουσία όσο ζω. Τη βάψατε, μάγκες. Ανέβηκαν στη σκηνή – όχι, ώρα δεν θυμάμαι και έχω υποσχεθεί να μην κοιτάζω το ρολόι μου πια στις συναυλίες. Δεν αφορά τη μουσική ο χρόνος αλλά η ενέργεια, το feeling και όλο αυτό που βιώνεις μαζί με τους ανθρώπους που βρίσκονται εκεί πάνω. Το έμπα της μπάντας ήταν εντυπωσιακό. Πέρασαν τις πύλες και ξεχύθηκαν με ορμή σε ένα δίωρο απόλυτης νίκης, που δεν θέλαμε να τελειώσει. Από όλα είχε ο μουσικός τους μπαχτσές, αλλά έδωσαν βάση φυσικά στο “The Enemy Within”, όπως ήταν αναμενόμενο. Ο Γιώργος, με την υπέρτατη φωνή του, μετέφερε ηλεκτρισμό με κάθε νότα. Ο Άγγελος με τον Ηλία τσίτωναν τις αισθήσεις με τις κιθάρες, ο Γιώργης δέσποζε στο μπάσο και ο Λευτέρης μας έλιωνε με τις επιτακτικές του μπότες. Κάποια στιγμή ανεβαίνει στη σκηνή ο Γιάννης από τους Stellar Veil. Λες και γνώριζαν, λες και έπαιζαν με τις προσευχές μας, ξεκινούν το “Sad But True” των Metallica.

Φυσικά έγινε χαμός, μας κοίταζαν πονηρά και απολάμβαναν όλο αυτό το πήγαινέλα της ενέργειας που έβγαινε από τον κόσμο. Δεν σταματήσαν εκεί, είχαν και άλλους άσους στο μανίκι. Πήραμε γεύση από τη νέα δουλειά που ετοιμάζουν, ακούγοντας πρώτοι το “Feed the Flame”. Αν είναι έτσι και τα υπόλοιπα τραγούδια, παιδιά, θα παραμιλάμε για μήνες. Επόμενο δωράκι, το “Holy Wars…” των Megadeth, σε μια υπέροχη διασκευή, που μας ενεργοποίησε ακόμα περισσότερο.  Με τον Mike Liva (Silent Winter) να ανεβαίνει στην σκηνή μετά από λίγο, για το “Unleashed By Fire”, η μπάντα προκάλεσε μια ακόμα καθηλωτική εμπειρία.

Αν με ρωτάτε, ΔΕΝ μας έφτασε το δίωρο να ικανοποιήσει την επτάχρονη ανάγκη μας να ακούμε αυτή τη μοναδική μπάντα, αλλά δεν τους κακιώνω. Τώρα που πήραν φόρα, θα τους βλέπουμε συχνά και δεν θα τους αφήσουμε να ξαναλείψουν. Το υπογράφω!

Μαίρη Ζαρακοβίτη

Φωτογραφίες: Chris Kissadjekian (ευγενική παραχώρηση των Null’O’Zero)

A.Π.Τ.Γ.Ο.: Κώστας Κούλης