Επιστροφή στον κόμβο! Είναι από τις περιπτώσεις που φωνάζεις “Roadtriiiiiiiip” και το εννοείς και δεν το συνειδητοποιείς, μέχρι που συναντάς τις πινακίδες για τα διόδια. Το Rockwave μας κάνει και λίγο Donington, έτσι δεν είναι; Βγαίνεις εκτός των τειχών της πόλης, αλλάζεις FIR, φτάνεις στα χωράφια της Μαλακάσας και παρατηρείς. Παρατηρείς το πόσο εύκολα μαυρίζεις στον ήλιο – εντάξει, το πόσο εύκολα κοκκινίζεις – και το πόσο γρήγορα περνάει η ώρα όταν βρίσκεσαι εκεί με αγαπημένα σου πρόσωπα και τη μουσική που τόσο αγαπάς. Συγκρατείτε αυτό το τελευταίο, φτιάχνει ωραίους επιλόγους. Η σημερινή μέρα έχει πολλά και ωραία. Ξεκινάμε από το τέλος. Από τους Purple, που έκλεισαν τη γιορτή και πάμε προς… τη μέρα! Προσδεθείτε, ναι;

Λίγο μετά τις δέκα, οι έτεροι Άγγλοι επιβιβάζονται. Deep Purple λέει το ρολόι. Και όταν βαθυμωβεύει, δεν χρειαζόμαστε κανένα άλλο χρώμα. Με το “Highway Star” ξεκινούν οι Μεγάλοι και διαπιστώνουμε δύο πράγματα. Το ένα έχει να κάνει με τον ήχο. Συγγνώμη, τι ηχάρα είναι αυτή; Και όσο περνάει η ώρα, γίνεται ακόμα καλύτερος. Εύκολα,  πολύ εύκολα, ο καλύτερος ήχος που έχω ακούσει φέτος σε ανοιχτή συναυλία. Το άλλο έχει να κάνει με το συγκρότημα. Το ξέρω ότι δεν ανακαλύπτω το φεγγάρι ή ότι δεν σας πληροφορώ για κάτι καινούργιο, αλλά οι Deep Purple παίζουν σαν συμφωνική! Αλλά πάλι… πώς γίνεται να παίζουν έστω και ένα τσικ πιο κάτω; Αφού έχουν Ian Paice και Roger Glover, ένα από τα κορυφαία rhythm section όλων των εποχών, αφού έχουν τον Don Airey στα πλήκτρα και το όργανο, που θεωρείται από τους μεγαλύτερους των μεγάλων και αφού διαθέτουν πλέον έναν Simon McBride, που είναι παιχταράς ολκής, με ένα σωρό άλμπουμ στο ενεργητικό του, που έχει έναν ήχο αλά Vai και που μας χάρισε ακόμα και στιγμές Garry Moore κατά τη διάρκεια της συναυλίας, τι να συζητάμε; Τα κέρματα ΔΕΝ έχουν γωνίες και οι Purple ΔΕΝ μασούν!

Εννοείται ότι πλατειάζουν τα τραγούδια, όπως πάντα έκαναν και – τώρα πια – για να δώσουν τον απαραίτητο χρόνο και χώρο στον Ian Gillan. Όταν είσαι εβδομήντα επτά χρονών και έχεις τόσο απαιτητικά τραγούδια, επιβάλλεται να έχεις περιθώρια για τις ανάσες σου. Να το καταλάβουν και μερικοί εκεί έξω, που θεωρούν ότι ο Gillan «πρέπει» να τραγουδά όπως στα τριάντα του. Μήπως έχουμε ξεφύγει λίγο σαν «καταναλωτές»;

Ο Airey τιμά απόψε Θεοδωράκη και Χατζιδάκι με τις επιλογές στο σόλο του. Όποτε τον ακούω, μου αρέσει όλο και πιο πολύ. Εννοείται ότι έβαλε και κάτι από τη θεματάρα του “Mr. Crowley” στα δικά του μπλιμπλίκια και γενικά μας ταξίδεψε με το παίξιμό του, παίζοντας χίλια διαφορετικά πράγματα σε μουσικό στυλ και φροντίζοντας να βάζει εκείνη την απαραίτητη τσαπατσούλικη πασπαλιά σε κάθε κίνησή του. Μας πετάει, κλασσικά και ένα διαστημικό ιντερμέδιο, πριν απογειώσει όλους μας για το “Perfect Strangers” – τεράστιο κόλλημά μου εδώ και αιώνες. Να πω εδώ ότι το κοινό καταχάρηκε το “Anya”, μία υπέρτατη κομματάρα, η οποία ίσως να ήταν και το highlight της βραδιάς, όπως και η αναφορά του Gillan στον Jon Lord και η αφιέρωση του “Uncommon Man”.

Highway Star, Pictures Of Home, No Need To Shout, Into The Fire, Uncommon Man, Lazy, When A Blind Man Cries, Anya, Perfect Strangers, Space Truckin’, Smoke On The Water, Hush (Joe South), Black Night

Εννιά το βράδυ και η Saxonάρα εφορμά με το “Motorcycle Man”. Το κοινό πάντα γούσταρε και πάντα θα γουστάρει αυτή τη μπαντάρα. Είναι η πιο τίμια στο Μέταλ, είναι η πιο παραγωγική σε δίσκους και στα LiVE της, απλά, σπέρνει. Ο Biff είναι ο άψογος «διαχειριστής» του πλήθους και του υπερηχητικού συγκροτήματος. Θα μιλήσει, θα αστειευτεί, θα φωνάξει, θα βγάλει το τηλέφωνό του να καταγράψει και να τα κάνει όλα viral, θα μας δώσει – κλασσικά – το πόντιουμ για να αποφασίσουμε ποιο τραγούδι θέλουμε να ακούσουμε μετά. “Never Surrender” ή “Ride Like The Wind”; Ποιος θα φωνάξει πιο πολύ;

Οι Saxon είναι το συγκρότημα που θέλει να παίξει για τρεις ώρες τουλάχιστον. Που ΘΕΛΟΥΜΕ να παίξει για τρεις ώρες τουλάχιστον. Έχει το ρεπερτόριο, έχει τους μουσικούς, έχει και την όρεξη. Τι, σας έλειψε και σας το “The Pilgrimage”; Μωρέ κι εμένα, αλλά τι να πρωτοπαίξεις μέσα σε εξήντα πέντε λεπτά; Άντε, να τους ξαναδούμε μόνους τους και μάλιστα σύντομα. Και κάτι τελευταίο, όσον αφορά τη σειρά αναγραφής, αλλά πρώτο σε όλα τ’ άλλα. Στην έτερη κιθάρα βρίσκεται ο φοβερός και τρομερός Brian Tatler των Diamond Head! Am I Saxon? Yes, I am!

Motorcycle Man, Carpe Diem (Seize The Day), Thunderbolt, Wheels Of Steel, Heavy Metal Thunder, Strong Arm Of The Law, Ride Like The Wind (Christopher Cross), Dallas 1 PM, Denim And Leather, 20,000 Ft, Crusader, 747 (Strangers In The Night), Princess Of The Night

Οι As I Lay Dying εμφανίζονται μπροστά μας και παρατηρούμε το παραδοσιακό grip του Nick Pierce, το οποίο έρχεται σε «αντίθεση» με το επιθετικό ύφος της μπάντας. Ωραίο ξύλο, γκάγκα και κάπως έτσι γεννιούνται τα pit εκεί μπροστά στη σκηνή. Ο Tim Lambesis μιλά, ευχαριστεί, προκαλεί για περισσότερη φασαρία. Πώς είπατε; Να μιλήσουμε για τα άπλυτά του; Μάλλον διαβάζετε λάθος περιοδικό. Εδώ εμείς αναφερόμαστε #ΜΟΝΟ στη μουσική. Τα «υπόλοιπα» μπορείτε να τα προμηθευτείτε από τα περιοδικά στα μπακάλικα, όπως έχει πει και ο Tommy Lee. Κάποια στιγμή ο δαίμων της τεχνολογίας και του ήχου το κάνει το θαύμα του και το συγκρότημα βρίσκεται στη σκηνή για μερικά λεπτά, χωρίς να μπορεί να παίξει. Να σας πω κάτι; Με την κουβέντα και μόνο, πέρασαν τα λεπτά αυτά ανώδυνα. Την επόμενη μέρα είδα αναρτήσεις του τύπου «Κρέμασε το φεστιβάλ το συγκρότημα». Ναι, φυσικά. Άλλη όρεξη δεν έχουν στην κονσόλα ήχου, οι δικοί τους ηχολήπτες μάλιστα, από το να κάνουν κακό σε μία μπάντα, για την οποία δουλεύουν, με είκοσι-φεύγα χρόνια παρουσία και επτά δίσκους. Μαζί σας… ΝΟΤ!

Και οι Bokassa για πρώτη φορά στην Ελλάδα! Οι Νορβηγοί βρωμοροκάδες δεν έχουν κανένα πρόβλημα να φάνε τη σκηνή από τα πρώτα λεπτά. Το στυλάκι τους αρέσει πολύ στους νεότερους, μια και το καρφώτο Ροκ και η γρεζάτη φωνή, καθώς και το ότι φτάνουν μέχρι και το Nu Metal ακόμα, είναι ευκαιρία να το κουνήσουμε και λιγάκι. Η μπάντα που θυμίζουμε ότι έχει περιοδεύσει με τους Metallica και έχει προλάβει να βγάλει τρεις δίσκους μέσα σε έξι χρόνια, έχει όλο το μέλλον μπροστά  της και χαιρόμαστε πραγματικά που το διασκεδάζει τόσο πολύ. Γιατί με αυτό τον τρόπο, το διασκεδάζουμε και εμείς.

Μία ώρα επί σκηνής για τους Rock ‘N’ Roll Children δεν είναι ούτε καν… πρόλογος! Όταν παίζουν τετράωρα show για πλάκα, η μία ώρα είναι κάτι σαν σφηνάκι για εκείνους. Παρουσία – εγγύηση και μια ευκαιρία για τους πιτσιρικάδες, όλους εκείνους και εκείνες που δεν πρόλαβαν να δουν τον Dio να παίζει. Παιδιά, είναι πρώτης τάξεως ευκαιρία να ακούσετε αυτά τα τραγούδια ζωντανά, όπως πρέπει. Όπως θα το ήθελε και ο αθάνατος. Πιστέψτε με, είναι πολύ λίγες οι μπάντες, σε παγκόσμια κλίμακα, που μπορούν να αποδώσουν κατά τέτοιο τρόπο αυτά τα τραγούδια. Και στη χώρα μας έχουμε την τύχη να φιλοξενούμε ένα τέτοιο σχήμα, με αυτή την ικανότητα. Θα ακούσετε και θα καταλάβετε και θα με καταλάβετε.

Tarot Woman, Man On The Silver Mountain, Falling Off The Edge Of The World, Children Of The Sea / Egypt / Don’t Talk To Strangers / One Night In The City (Medley), Die Young, Heaven And Hell / Holy Diver (Medley)

Οι Lazy Man’s Load ανοίγουν τη γιορτή. Τους έχω δει πολλές φορές τον τελευταίο καιρό και άλλη μία είναι άνετα καλοδεχούμενη. Βαρβάτη μπαντοκατάσταση, με τα παιδιά να γουστάρουν να παίζουν LiVE και να μας δείχνουν ότι θα το έκαναν κάθε μέρα και μάλιστα με περισσή χαρά. Δεν πα να βαράει εξακόσιους βαθμούς χωρίς σκιά… Δεν μας ενδιαφέρει! Είναι πολύτιμα τα χιλιόμετρα που γράφουν αυτοί οι μουσικοί, όσον αφορά τις συναυλιακές εμπειρίες τους. Με το καλό να έλθει μία περιοδεία του χρόνου.

In For the Kill, Juke Joint, Gomorrah, Outlaws Serenade, Saints Full Of Sin, Hot Αs Α 2 $ Dollar Pistol, Slackjawed

Ηθικόν δίδαγμα: περάσαμε καλά. ΠΟΛΥ καλά! Θαυμάσιο το billing, εξαιρετικό το περιβάλλον. Όταν έχεις την άπλα σου, το χαίρεσαι πολύ περισσότερο. Πανάκριβα τα μπλουζάκια, αλλά πλέον δεν βλέπω να υπάρχει γιατρειά. Όταν για πλάκα τα βάζουν τριάντα Ευρώ και όταν βλέπεις πως σε όλη την Ευρώπη χτυπάνε σαρανταπεντάρια, τότε τι να σώσει ο διοργανωτής;

Με μεγάλη μου χαρά, τιμή και συγκίνηση, θα ήθελα να κλείσω με μια αναφορά σε μερικά πολύ αγαπημένα μου πρόσωπα. Στο φετινό Rockwave ανταμώσαμε με ανθρώπους που έχουμε μεγαλώσει μαζί και που, πολλά χρόνια πίσω, ανταμώναμε σε αυτή τη γιορτή της μουσικής, βλέποντας σε τούτο το μέρος Peter Gabriel, Black Sabbath, Maiden και ένα σωρό θεριά της μουσικής. Αυτή τη φορά, αυτοί οι αγαπημένοι άνθρωποι είχαν μαζί τους και τα βλαστάρια τους. Υπάρχει πιο ωραίο πράγμα από το να απολαμβάνεις συναυλιάρα με το παιδί σου; Έχω την αίσθηση πως και το δεύτερο πιο ωραίο πράγμα… πάλι αυτό είναι! Αλέξη Βούλγαρη, Αντώνη Βούλγαρη, Σωτήρη Προμπονά και Αποστόλη Προμπονά, αυτό το κείμενο είναι για σας. Με όλη μου την αγάπη!

Κώστας Κούλης

Φωτογραφίες: Γιάννης Δόλας aka Πρίγκηπας του ελέους

Φωτογραφία Lazy Man’s Load: Χριστίνα Αλώση