Επτά λεπτά το δίνει από την παραλία της Κατερίνης. Διαδρομή σε αχαρτογράφητους για μας δρόμους, αλλά οι χάρτες κάνουν τη δουλίτσα τους. Άφιξη. Καλώς ήλθατε στο Terra Republic. Ένας τεράστιος χώρος και ένα αγροτικό μηχάνημα, που συμβολίζει. Τα μάτια μπροστά. Προλαβαίνουμε; Για πάμε να κατέβουμε και να φτάσουμε κοντά στη σκηνή.

Η Neperia τροφοδοτούν το κοινό με συμφωνικό Μέταλ και Death κατραπακιές. Το κουιντέτο το χαίρεται, κοιτάει τον ήλιο στα μάτια και δεν τυφλώνεται, κοπανιέται. Σερβίρουν από το “Ptesmata” και το “Drawing New Worlds” και συστήνονται παντού με όπλο τη μουσική ευφράδειά τους. Εννοείται ότι έχω φύγει και τους έχω δει ξανά, όποτε μας επισκεφτούν. Μελωδία με επικάλυψη γρανίτη. Και δοκιμάστε να εστιάσετε στη φωνή και το βιρτουοζιτέ των συνθέσεων. Δεν θα χάσετε καθόλου. Ίσα ίσα…

iΔÆA, Like A Broken Toy, Breath, Drawing New Worlds, Ptesmata

Οι Hail Spirit Noir διαθέτουν μουσικούς με άπειρο κέφι, με τεχνική, διαθέτουν τραγούδια με ένα σωρό διαφοροποιήσεις. Μπορεί να είναι εντελώς λυρικό το περιεχόμενο, μπορεί να είναι τρέξιμο μέχρι σκοτωμού, μπορεί να είναι οτιδήποτε ενδιάμεσα. Η εισαγωγή με το “Starfront Promenade” είναι η κατάλληλη είσοδος. Τα μπλαστίδια έρχονται και η μπάντα αλωνίζει τη σκηνή. Μπλακοντεθίλα υψηλών προδιαγραφών.

Τα ανίερα πλήκτρα στο “Fossil Gardens” συνάδουν με τα σκοτεινά φωνητικά της αρχής, όσο και με τη βάναυση ομοβροντία τυμπάνων και εγχόρδων. Έξι όγδοα, καλπασμός, landscape διάθεση, ακόμα και κινηματογραφική αισθητική. Μας χαιρετούν, ευχαριστούν για τη στήριξη και εννοείται πως αναφέρονται στη ζέστη, αφού έπαιξαν με εξήντα βαθμούς Κελσίου! Στην ουσία ήταν πολύ παραπάνω.

Starfront Promenade, I Mean You Harm, Fossil Gardens, Against The Curse, We Dream, Automata 1980, Haire Pneuma Skoteino

Οι Ιρλανδοί ξανάρχονται και μαζί τους φέρνουν το ιδίωμα της πράσινης γαίας, το Death χωρίς την «ανάλογη» φωνή, το Black με κάτι ετερόκλητο και κουβάδες ιδρώτα. Οι Primordial μάλλον αισθάνονται σαν να βρίσκονται σε φούρνο, αν και σίγουρα το έχουν ξαναβιώσει, σε άλλα φεστιβάλ. Ιδίως ο Alan, ο οποίος φυσικά και εμφανίζεται με corpse paint, φλερτάρει έντονα με το να λιώνει το makeup κατά τη διάρκεια εμφάνισης.

Η μπάντα είναι σε μεγάλα κέφια και ο μπροστάρης μιλάει για τον πλανήτη μας, για το γεγονός ότι ενώ χρειαζόμαστε αγάπη και ειρήνη, γίνονται αυτά που γίνονται, για την κατάσταση που θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερη, αν ο άνθρωπος ήταν λίγο πιο ανθρώπινος. Το κοινό το κάνει ό,τι θέλει. Θα κουνήσουμε τα χέρια μας δεξιά και αριστερά, θα υψώσουμε γροθιές, θα τα γκρεμίσουμε όλα και θα τα ξαναχτίσουμε από την αρχή. Gaeilge riail ceart go leor!

As Rome Burns, No Grave Deep Enough, To Hell Or The Hangman, Coffin Ships, Victory Has 1000 Fathers, Defeat Is An Orphan, Heathen Tribes, Empire Falls

Είχα καιρό να τους δω και πραγματικά τους ευχαριστήθηκα. Για μένα ήταν η μπάντα της βραδιάς. Μετά το “The Boys Are Back In Town”… η εφόρμηση! Ο Phil Rind μάλιστα την έκανε την ερώτηση κάποια στιγμή. «Είχαμε παίξει στην Αθήνα το 1990. Ήταν κανείς από σας εκεί»; Και το κοινό ύψωσε τα χέρια του στον αέρα. Και ο Βαγγέλης Φαρρής, που ήταν εκεί δίπλα μου, μου κάνει «Καλά, ρε… Όλοι αυτοί ήταν εκεί»; Δεν θα μάθουμε ποτέ, φίλε.

Ξεκίνησαν με το “The American Way” και ήταν σαν να δούλεψε επιτέλους η χρονομηχανή. Το χαρακτηριστικό riff, το παίξιμο-καρμπόν στα τύμπανα, η φωνή και το ρεφρέν, που κορυφώνεται με τη φράση “No truth, no justice”. Παίζουν από το “Awakening”, γυρίζουν προς τα πίσω, ξανάρχονται μπροστά. Στο “Death Squad” θυμάμαι τα νιάτα μου και όταν παίζουν το “Who’s To Blame”… Εκεί πλέον η συγκίνηση χτυπάει κόκκινο. Αποχαιρετούν με το “War Pigs”, που πάντα γουστάρουν να παίζουν και φυσικά το “Surf Nicaragua”, που είναι καλή αφορμή για χτύπημα. Επίσης… βρε Γιάνκηδες! Έχετε τρελαθεί τελείως; Φέρατε μπλουζάκια large, φέρατε small και δεν φέρατε medium; Και καταφέρατε να μην αγοράσουμε τίποτα; Ααααχχχ (δάγκωμα γροθιάς)!

The American Way, Divide & Conquer, Death Squad, Love…Hate, Salvation, One Nation, Crimes Against Humanity, Who’s To Blame, Independent, Manifest Reality, Ignorance, War Pigs (Black Sabbath), Surf Nicaragua

Headliners για τη δεύτερη μέρα οι δικοί μας Rotting Christ και ο καιρός δεν μας τα λέει και πολύ καλά. Στο βάθος κεραυνοί και αστραπές και το σούρουπο παραείναι απειλητικό. Ο Σάκης Τόλης και οι κομάντος του δεν φοβούνται ούτε πυρηνικό ολοκαύτωμα, ο κόσμος όμως ψιλοψάχνεται. Ξεκινούν. Ξύλο. Κι άλλο ξύλο. Η μπάντα σπέρνει. Ο ήχος είναι εξαιρετικός. Όλες οι μπάντες – και τις δύο μέρες που παρακολουθήσαμε – είχαν πολύ καλό ήχο, αλλά τώρα έχουμε να κάνουμε με το κουαρτέτο και τον αχό του, τα γκάζια του μπασοκίθαρου και τους πυροβολισμούς των τυμπάνων. Σε τρομερή φόρμα όλοι τους και άνετα μάλιστα, αφού δεν έχουν βάλει κώλο κάτω και έχουν γυρίσει τον πλανήτη εφτά φορές, από την άρση της πανδημίας και μετά.

Αρχίζει να βρέχει. Αυτό που λένε στα Σελήνια Σαλαμίνας «ποτιστική βροχή». Κάποιοι φεύγουν, κάποιοι μένουν. Η συναυλία σταματάει. Οι Rotting Christ βγαίνουν στη σκηνή περίπου τρία τέταρτα μετά. Αντιλαμβάνομαι ότι είναι φυσιολογικό να χαλαστούμε με την κατάσταση, είναι όμως εντελώς λάθος να ψάχνουμε πού να ξεσπάσουμε. Έχω φάει βροχή με το κανάτι σε ένα μάτσο συναυλίες. Στις περισσότερες το κανιβάλισα. Τώρα στα γεράματα, σκέφτηκα να την κάνω. Να ξεσπάσω όμως; Να κατηγορήσω; Δηλαδή, στο Wacken, που βρέχει σχεδόν κάθε χρόνο – για να μην μιλήσω για την καταστροφή του 2023 – πρέπει να επιβάλλουμε θανατική ποινή στους διοργανωτές; Τα σόσιάλ μου μέσα μου γαμώ…

666, P’unchaw Kachun- Tuta Kachun, Fire, God And Fear, Kata Ton Daimona Eaytoy, Like Father, Like Son, King Of A Stellar War, Non Serviam, Societas Satanas (Thou Art Lord), Grandis Spiritus Diavolos, The Raven, Noctis Era

Συνήθως τις γκρίνιες μου τις γράφω στον «συνολικό» απολογισμό του φεστιβάλ. Φέτος λέω να κάνω την κίνηση λίγο πιο νωρίς. Καταρχάς, να ευχηθώ κάθε επιτυχία και μακροημέρευση στο βόρειο Rockwave. Σαν σκέψη ΕΙΝΑΙ καλή και χρειάζεται πίστωση χρόνου. Σαν ιδέα ΕΙΝΑΙ καλή και χρειάζονται κι άλλες ιδέες.

Στο κομμάτι των λοτζίστικς, υπάρχει ζήτημα. Δεν θα σχολιάσω αν το νερό θα πρέπει να χρεώνεται ένα Ευρώ ή μισό, όπως στα περίπτερα, όταν είδαμε με τα μάτια μας τα χάλια των Ευρωπαίων, που χρέωναν το μπουκαλάκι τρία Ευρώ και το ποτήρι μπύρα οκτώ. Θα ζητήσω να κλείσουν κι άλλες συμφωνίες. Να έχουν κι άλλα περίπτερα μέσα στον χώρο. Να έλθουν κι άλλοι επιχειρηματίες και να επενδύσουν. Και φυσικά να κάνουν νύξη στα περιοδικά. Εννοείται ότι θα κάναμε κέφι να έχουμε τον χώρο μας μέσα στο venue. Όσο για τον καιρό… Ναι, είναι καλοκαίρι και έχει ήλιο και ζέστη. Δεν ακούω κανέναν όμως να παραπονιέται ότι έφαγε ζέστη στο Γκράσποπ ή στο Χελφέστ. Να μην γράφω με ελληνικούς χαρακτήρες τα φεστιβάλ του εξωτερικού γιατί σας ενοχλεί; Θα το σκεφτώ…

Όσο για την προσφορά με τις έξι μπύρες στην τιμή των πέντε… Δεν έχω ιδέα αν έπιασε, αν όμως την διαμορφώνατε στις τέσσερις στην τιμή των τριών… Συν το γεγονός ότι πάντα είναι εφικτό να κλειστούν συμφωνίες με αποκλειστικούς προμηθευτές. Σωστά;

Εύχομαι να ανταμώσουμε του χρόνου. Και κάθε χρόνο. Με τόσο μεγάλα ονόματα και ακόμα μεγαλύτερα. Τώρα, για εκείνους που μόνο έκραξαν και δεν πήγαν καν ή γύρισαν και το πρώτο πράγμα που σκέφτηκαν ήταν να κράξουν… Σκεφθείτε μόνο αυτό. Να σας άκουγε η διοίκηση, να συμφωνούσε μαζί σας και να απέλυε τα παιδιά που προσέλαβε για το δεύτερο φεστιβάλ; Εξαιτίας σας; Θα σας άρεσε; Απλά ρωτάω…

Κώστας Κούλης

Φωτογραφίες: Stiver Graunne, wPITw agency