Τρίτη μέρα του Rockwave Festial και μάλιστα αυτή για την οποία αδημονούσε περισσότερο ο κόσμος! Ένας κόσμος αισθητά περισσότερος από τις άλλες μέρες, καθώς είχαν οργανωθεί και πολλές μονοήμερες εκδρομές από Αθήνα και άλλες περιοχές της Ελλάδας, μόνο και μόνο για τη συγκεκριμένη μέρα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα οι Sirius, που άνοιξαν τον χορό των συγκροτημάτων, να παίξουν μπροστά σε τουλάχιστον χίλια άτομα.

Ό,τι πιο δίκαιο για ένα συγκρότημα που κυκλοφόρησε πρόσφατα έναν πολύ καλό δίσκο και σιγά σιγά αρχίζει να λαμβάνει την αναγνώριση που του αξίζει. Πολύ κέφι τα παιδιά, δεν κατάλαβαν τίποτα από τον αντίξοο καιρό και την αφόρητη ζέστη και μας χάρισαν πολύ όμορφες μουσικές στιγμές, παίζοντας με ενέργεια και έχοντας πολύ καλό ήχο. Ιδανικό ξεκίνημα για αυτή την μέρα, με τον κόσμο να το ευχαριστιέται στο έπακρο και να ανταποδίδει με το ζεστό του χειροκρότημα στο τέλος.

Intro (Kill The Conqueror), Unbound The Scream, Lostlight/Land Of Swords (Medley), Desdichado, Fury Within/Among The Heavens (Medley)

Συνέχεια με τους Λαρισαίους Letherhead, που ανεβαίνουν στην σκηνή και αμέσως ξεκινούν να παίρνουν κεφάλια! Ενέργεια στο full, δύναμη στα ύψη και το κοινό από κάτω να μην σταματά να κουνιέται, παρ’ όλη την ζέστη. Το συγκρότημα, έχοντας στις αποσκευές του τον ομώνυμο, πολύ ωραίο και τσαμπουκαλεμένο ντεμπούτο δίσκο του, έδειξε ότι μπορεί με περίσσια ευκολία να αποδώσει και στη σκηνή την ίδια δύναμη και όπως είναι φυσιολογικό τα κομμάτια όλα, εκτός από ένα καινούργιο, ήταν από κει. Πολύ ωραία πράγματα από το συγκρότημα και ιδανική συνέχεια για το υπόλοιπο της μέρας.

Dressed To Kill, House On The Left, Under Your Bed, Vampire’s Kiss, V.H.S (νέο κομμάτι), Into The Werewolf’s Lair, From Beyond, Equinox, The Awakening, Leatherhead

Και φτάνουμε αισίως στη μέση της μέρας, με τους πολύ αγαπημένους need να ανεβαίνουν στη σκηνή. Για το τι εστί need στην ελληνική Progressive σκηνή είναι περιττό να πούμε. Με πέντε δίσκους στο palmarès τους, τον έναν καλύτερο από τον άλλο, κάθε live τους είναι και μία απόλαυση. Έτσι και εδώ, δεν μείναμε παραπονεμένοι. Το συγκρότημα τίμησε όλες τις δισκογραφικές του δουλειές (με ιδιαίτερη προτίμηση στο κορυφαίο “Hegaiamas”), χωρίς εκπτώσεις στον ήχο, ενώ όλα τα μέλη ήταν τόσο εναρμονισμένα, που δεν μπορούσες να διακρίνεις αν όντως παίζουν live ή ακούς μία ηχογράφηση.
Κάθε κομμάτι των need είναι και μια ηχητική εμπειρία και πραγματικά οφείλω να βγάλω το καπέλο στον μεγάλο Ravaya, που εκτός του ότι είναι ο άνθρωπος πίσω από τις συνθέσεις, είναι και ένα show από μόνος του. Δεν σταμάτησε να πηγαίνει πάνω κάτω, να κάνει γκριμάτσες και να το ευχαριστιέται, λες και είναι η τελευταία του συναυλία. Τρομερός καλλιτέχνης!

Divine Drift, Rememory, Alltribe, Avia, Tilikum, Mother Madness, Lie Before You Sleep, Nemmortal

Και αφού πλέον ο ήλιος άρχισε δειλά δειλά να αποχωρεί, ο Michael Schenker με την παρέα του ανέβηκαν στη σκηνή. Ο κόσμος πλέον είναι πολύς και όσο περνάει η ώρα πληθαίνει όλο και περισσότερο, βούτυρο στο ψωμί του αειθαλή κιθαρίστα, που μας παρουσίασε κομμάτια από την πορεία του με τους UFO και μόνο. Και τι κομμάτια! Όλα ένα και ένα, όλα διαχρονικά και όλα απίστευτά παιγμένα, με έναν τραγουδιστή (Δημήτρης Λιαπάκης) που ιδανικότερο δεν θα μπορούσε να βρει, που κατέχει αυτή τη χροιά που μπορεί να απογειώσει μέχρι και δημοτικά άσματα! Ό,τι και να λέμε, όταν ακούς UFO δεν μπορείς να περάσεις άσχημα. Και όταν αυτά τα κομμάτια τα παίζει μία ιστορική μορφή της παγκόσμιας ροκ, τότε είναι ακόμη καλύτερα, εμπειρία ζωής.

Μιάμιση ώρα δεν το λες και λίγο, με το κέφι να είναι στα ύψη, τον κόσμο από κάτω να καλοπερνάει και να το δείχνει και πάνω στη σκηνή ο αιώνιος έφηβος Schenker να δίνει πόνο με την εξάχορδή του, που στο πρώτο κομμάτι, “Natural Thing”, ήταν εντελώς ξεκούρδιστη. Και μόνο στην ιδέα για το τι μπορεί να άκουσε στο τέλος ο Roadie του, τον λυπάμαι. Το θέμα τακτοποιήθηκε άμεσα και όλα κύλισαν ομαλά και όπως πρέπει. Να σημειώσουμε επίσης ότι στον επίλογο του show, o δαιμόνιος Lia (η εισαγωγική ατάκα του ήταν η επιτομή της μετριοφροσύνης και της ταπεινότητας) παρουσίασε τον Gus G., ο οποίος ζώστηκε το δικό του axeχορδο και έπαιξε παρέα τους το “Too Hot To Handle”. Είκοσι και ένα χρόνια είχαν να παίξουν μαζί οι Δημήτρης και Κώστας. Εξαιρετικό τελείωμα!

Natural Thing, Only you Can Rock Me, Hot ‘n’ Ready, Doctor Doctor, Mother Mary, This Kid’s, Lights Out, Love to Love, Let it Roll, Can you Roll Her, Rock Bottom, Shoot Shoot, Too Hot to Handle

Και πλέον έχει φτάσει η ώρα που όλοι περιμένουμε εδώ και είκοσι τρία χρόνια, η ώρα των Savatage. Η προσμονή των τελευταίων ετών, όταν και ο Jon Oliva είχε αποκαλύψει πως το όχημα των Savatage θα έβγαινε ξανά στον δρόμο, αρχικά για λίγες εμφανίσεις και μετά για κανονική περιοδεία, είχε φτάσει στο ζενίθ και την ανακούφιση που νιώσαμε οι περισσότεροι μετά την ανακοίνωση της XLaLaLa περί επικείμενης συναυλίας (ακόμη και στον Άρη να γινόταν, θα βρίσκαμε τρόπο να παραβρεθούμε!) θα έχω να την θυμάμαι για καιρό.

Όπως θα έχω να θυμάμαι για όλη μου τη ζωή, το τι βιώσαμε εκείνο το βράδυ. Μερικές φορές τα λόγια δεν είναι αρκετά για να μπορέσεις να μεταφέρεις στον αναγνώστη την ακριβή εμπειρία αυτής της συναυλίας. Το πόσο μεγάλη μπάντα είναι οι Savatage, το πόσο τιτανομέγιστοι φαίνονται πάνω στη σκηνή, το πόσο επιβλητικοί μπορούν να γίνουν με μία απλή γέφυρα ή ένα σόλο που έχει χαράξει τα παιδικά σου χρόνια, μία γέφυρα ή ένα σόλο που συνεχίζει να σε ακολουθεί και θα συνεχίσει να σε ακολουθεί στον αιώνα τον άπαντα. Αυτό που βιώσαμε το βράδυ του Σαββάτου ήταν ένα masterclass για το πώς πρέπει να παίζει και να ακούγεται σωστά ένα συγκρότημα.

Για το πώς πρέπει να στέκεται στη σκηνή, για το πώς πρέπει να αλληλοεπιδρά με το κοινό, για το πώς πρέπει να καλύπτει το ευρύ φάσμα των κυκλοφοριών του ώστε να μειώσει όσο το δυνατό περισσότερο της φωνές και τόσα άλλα πολλά. Μιλάμε πως στις δύο ώρες που έπαιξαν, δεν πρέπει να έχασαν ούτε ένα εκατοστό του κλικ! Όπως συζητούσαμε, κατά τη διάρκεια του live, ήταν σαν να βλέπουμε τους Trans-Siberian Orchestra να παίζουν μία rock opera με κομμάτια των Savatage. Καθ’ όλη τη διάρκεια του show, έβλεπες αυτούς τους καταξιωμένους καλλιτέχνες να μην μπορούν να κρύψουν τη χαρά τους και τα χαμόγελά τους, βλέποντας την αληθινή αγάπη του κοινού. Και ναι, δυστυχώς τα λόγια δεν επαρκούν για να περιγραφεί το τι συνέβη και το πόσο ωραία περάσαμε. Ειδικά όταν στην οθόνη πίσω από την σκηνή εμφανίστηκε ο Jon Oliva, για να παίξει ένα μεγάλο μέρος του “Believe” στο πιάνο.

The Ocean, Welcome, Jesus Saves, Sirens, Another Way, The Wake Of Magellan, This Is The Time (1990), Strange Winds, The Storm, Morning Sun, Handful Of Rain, Chance, Starlight/I Am/ Mozart And Madness, Dead Winter Dead, The Hourglass, Believe, Gutter Ballet, Edge Of Thorns, Taunting Cobras, Hall Of The Mountain King

Ένα όνειρο ζωής πραγματοποιήθηκε για τους περισσότερους από εμάς, ενώ οι πιο παλιοί είχαν ξανά τη δυνατότητα να ζήσουν αυτή τη μοναδική εμπειρία και να βιώσουν στιγμές που, όπως λέμε και στο χωριό μου, “happen once in a lifetime”. Για τους πολλούς που δεν τόλμησαν ή για διάφορους λόγους δεν μπόρεσαν να κάνουν το ταξίδι, ελπίζω ειλικρινά να έχουν την ευκαιρία να ζήσουν όλη αυτή τη μαγεία από κοντά σύντομα!

Λέξεις, εικόνες: Βαγγέλης Φαρρής
ΑΠΤΓΟ: Κώστας Κούλης