Main act: Scorpions

Opening act: ThunderMother

Τόπος: Λυών, Γαλλία

Χώρος: Halle Tony Garnier

28 Μαΐου 2023 και ένα αμάξι με τρεις Έλληνες ξεκινάει από τη Grenoble με προορισμό τη Λυών, δονούμενο υπό τους ήχους των θρυλικών Σκορπιών, για να παρακολουθήσουν τη συναυλία τους στο “Μικρό Παρίσι” του γαλλικού Νότου. Ως γνωστόν, το θρυλικό γερμανικό συγκρότημα Scorpions βρίσκεται σε περιοδεία για τον πιο πρόσφατο δίσκο τους, “Rock Believer”. Μία περιοδεία που καθυστέρησε λόγω των περιορισμών που επιβλήθηκαν από την πανδημία.

Με την άφιξη στον συναυλιακό χώρο, το νιώθει κανείς ήδη στον αέρα ότι δεν παίζουν όποιοι κι όποιοι, αλλά ένα συγκρότημα-αναφορά σε πολλές γενιές ροκάδων, κάτι που αποτυπώνεται και στις  διαφορετικές ηλικίες του κοινού όσο διασχίζουμε τους γύρω δρόμους αλλά και τον προαύλιο χώρο του επιβλητικού κτιρίου Tony Garnier. Το κτίριο αυτό παρεμπιπτόντως ξεκίνησε να σχεδιάζεται στις αρχές του περασμένου αιώνα από τον Γάλλο αρχιτέκτονα Tony Garnier, με σκοπό να λειτουργήσει ως Σφαγείο, όπερ και εγένετο για αρκετές δεκαετίες, μέχρι που την δεκαετία του ‘80, αφού τα σφαγεία μεταφέρθηκαν αλλού, ανακαινίστηκε και πλέον χρησιμοποιείται ως συναυλιακός χώρος.

Το κτίριο είναι αρκετά επιβλητικό ώστε να δώσει στον θεατή που εισέρχεται από τον κεντρικό προαύλιο χώρο μία αίσθηση ότι θα παρακολουθήσει κάτι πολύ σημαντικό, ενισχύοντας έτσι το ευχάριστο αίσθημα της προσμονής της συναυλίας αλλά και της… σφαγής που θα επακολουθήσει. Μπαίνοντας δε στο εσωτερικό του κτιρίου, δεν μπορείς να μην προσέξεις πόσο μεγάλος και σύγχρονος είναι ο χώρος και να θαυμάσεις την καθαριότητα, τον εντυπωσιακό φωτισμό αλλά και την άψογη οργάνωση που αποτρέπει τον συνωστισμό και την ταλαιπωρία σε ενδεχόμενες μεγάλες προσελεύσεις του κοινού. Μπράβο στους Λυωνέζους! Μπράβο και στον μακαρίτη τον Τόνυ!

Για να μην τα πολυλογώ με τα ιστορικά και τα πραγματολογικά στοιχεία, ας περάσω στο ψητό!

Στην ώρα που είχε ανακοινωθεί από τον διοργανωτή, χωρίς καμία καθυστέρηση, βγαίνει στην σκηνή το support group ονόματι ThunderMother. Ένα σουηδικό συγκρότημα με τετραμελή γυναικεία σύνθεση και επιρροές μεταλλικού ροκ δεκαετίας ’80, αλλά με ήχο τόσο φρέσκο και δυναμικό, που μας ξεσήκωσε και κατάφερε να μας κρατήσει ζεστούς μέχρι την εμφάνιση των headliners!

Στη σκηνή ξεχύθηκαν ως σύγχρονες Βαλκυρίες, με τα ξανθά σκανδιναβικά μαλλιά τους να ανεμίζουν και τις κιθάρες τους να εκχέουν αστραπές και βροντές. Η δε frontwoman, Linnea Vikstr?m, απέκτησε τον απόλυτο έλεγχο του κοινού, (τουλάχιστον των ορθίων), μέσα σε ελάχιστο χρόνο. Τα τραγούδια τους είναι χωρίς αμφιβολία γραμμένα για live εμφανίσεις. Καλές αλλά όχι πολύπλοκες συνθέσεις, με ροκ διάθεση και μεταλλική ένταση, απέπνεαν επιρροές AC/DC, κάτι που σίγουρα αντικατοπτρίζεται – προφανώς ηθελημένα – και στο όνομα και το λογότυπο του συγκροτήματος.

Οι Σουηδέζες μας προσέφεραν ανόθευτο, παραδοσιακό hard rock υψηλών προδιαγραφών, με τα εξαιρετικά “Shoot To Kill”, “Hellevator” και “Loud And Free” να ξεχωρίζουν και κατάφεραν να ξεσηκώσουν το κοινό και να το κρατήσουν ζεστό μέχρι να βγουν οι Scoprions.

Loud And Free, Try With Love, Hellevator, Dog From Hell, Into The Mud, I Don’t Know You, Whatever, Shoot To Kill, Driving In Style.

Αφού λοιπόν αποσύρθηκαν οι μεταλλικές Βαλκυρίες για να αφήσουν την σκηνή στους Τεύτονες ρόκερς, είδαμε μπροστά μας, πάνω στο μεγάλο παραπέτασμα της σκηνής, το θρυλικό λογότυπο SCORPIONS που συνοδεύει (ή τέλος πάντων συνόδευε) κατά τις τελευταίες δεκαετίες τις νυχτερινές μας βόλτες, τα πάρτι και τις εξορμήσεις, εποχούμενες ή όχι, ενώ, όπισθεν αυτού, η σκηνή μεταμορφωνόταν για να υποδεχτεί τον εξοπλισμό τους.

Μετά από όχι πολύ ώρα ακούστηκαν οι πρώτες ιαχές των πιο κοντά ισταμένων στη σκηνή οπαδών και το παραπέτασμα κατέπεσε αποκαλύπτοντας τις αγαπημένες μορφές των Klaus, Mathias και Rudolf.  Πρώτο κομμάτι το εκρηκτικό, εξ ου και το όνομα, “Gas In The Tank. Οι εξήντα-φεύγα γερόλυκοι (αν εξαιρέσουμε τον κατά τι πιο νέο Pawe? M?ciwoda), μπορεί να μην τρέχουν στην σκηνή με την ίδια σβελτάδα με την οποία τη διέσχιζαν τη δεκαετία του ‘90, αλλά ο ήχος και η σκηνική τους παρουσία είναι σαν να μην πέρασε μία μέρα από τότε που έβγαζαν το “Crazy World”. 

Μετά το “Gas In The Tank”, που είναι και το κομμάτι που ανοίγει τον νέο τους δίσκο, ακούμε εκείνες τις νότες που στέλνουν ρίγη στη σπονδυλική μας στήλη και επιβεβαιώνουν τον λόγο για τον οποίο άξιζε που άφησες την καθημερινότητα πίσω σου για λίγες ώρες και έκανες ένα ταξίδι τουλάχιστον δύο ωρών aller-retour, για να δεις ένα συγκρότημα που ούτως ή άλλως έχεις ξαναδεί ζωντανά, αλλά δεν έχει και πολύ σημασία, διότι κάθε φορά είναι σαν την πρώτη!

“Make it real not Fantasy! Fantasy! Oh yeah!”

Πριν προλάβει κανείς να συνέλθει, ακούμε τον χαρακτηριστικό ρυθμό του “The Zoo” και η αίθουσα του Tony Garnier, με την επιβλητική της οροφή και τα μεταλλικά τόξα σε στυλ Άιφελ, αρχίζει να ηλεκτρίζεται. Ο ηλεκτρισμός γίνεται φωτιά (μεταφορικά μιλώντας) με το επικό “Coast To Coast” να φέρνει όλο το συγκρότημα, με τέσσερεις κιθάρες πλέον, μπροστά-μπροστά, ως είθισται. H συναυλία συνεχίζεται με το πολύ δυνατό “Seventh Sun”, επίσης από τον καινούργιο δίσκο. Στη συνέχεια “Peacemaker” και έπειτα μία χορταστική εκτέλεση του “Bad Boys Running Wild”.

Σειρά είχαν το “Delicate Dance” και οι δύο εμβληματικές μπαλάντες του “Crazy World”. “Wind Of Change” και “Send Me An Angel”. Αξίζει εδώ να αναφέρω την ιδιαίτερη στιγμή πού ο Klaus άλλαξε την πρώτη στροφή του “Wind Of Change”, για να αποτίσει φόρο τιμής στην πολύπαθη Ουκρανία, ενώ στα τεράστια video wall απεικονίστηκε το σύμβολο της ειρήνης στα χρώματα της ουκρανικής σημαίας.

“I listened to my heart, it says Ukrania. Ιt’s waiting for the wind to change”.

Είμαι σίγουρος ότι αυτή η επιλογή θα μίλησε στις καρδιές των όποιων Ουκρανών παρευρίσκονταν εκεί, πολύ περισσότερο από μία απλή αναφορά υποστήριξης που θα είχε γίνει ανάμεσα στα κομμάτια.

Η συναυλία συνεχίζει με τα “Tease Me Please Me”, “Rock Believer” και “Vision”. Το προσωπικό μου παράπονο της συναυλίας αυτής ήταν ότι θα προτιμούσα ένα “Hit Between The Eyes” στη θέση του “Tease Me Please Me”. Όμως δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα σε αυτήν τη ζωή! C’est la vie!

Τη σκυτάλη πάντως παίρνει ο θρυλικός και αδάμαστος από τον χρόνο Mikey Dee, που ήρθε να πάρει την θέση του ντράμερ πριν από επτά χρόνια περίπου, με ένα δυναμικότατο σόλο στα τύμπανα που κράτησε γύρω στα τέσσερα λεπτά. Το ταρακούνημα που μας επιφύλαξε ο βετεράνος πρώην τυμπανιστής των Motorhead, οδήγησε σε ένα εξίσου δυναμικό φινάλε με “Blackout” και (επιτέλους) το “Big City Nights”, που ήταν ό,τι καλύτερο για κλείσιμο… πριν το encore φυσικά!

Αφού λοιπόν μας άφησαν σε αγωνία για κανένα πεντάλεπτο και μπορέσαμε να πάρουμε και μια τελευταία μπυρίτσα, ξαναβγήκαν και τι φαντάζεστε ότι έπαιξαν; Ε, νομίζω όσοι μας κάνετε την τιμή και διαβάζετε αυτές τις γραμμές, νιώθετε ήδη ένα κενό μέσα σας, ή μάλλον για την ακρίβεια δύο κενά. Λείπει μία μπαλάντα που έχει καψουρέψει όλο τον πλανήτη, καθώς και το πιο ξεσηκωτικό κομμάτι τους, με το οποίο και έκλεισαν το live. “Still Loving You” λοιπόν και στα καπάκια “Rock You Like A Hurricane”!

Σαστισμένοι ευχάριστα από αυτό το ταξίδι στον χρόνο, μέσα στην τεράστια χρονοκάψουλα του Γκαρνιέ, με τον εκπληκτικό, παρέλειψα να αναφέρω, φωτισμό του, ξαναγυρίσαμε στην πραγματικότητα του 2023 και πριν πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής, κάναμε μια βόλτα στην πόλη του φωτός, απολαμβάνοντας κάτω από τον βαθυγάλανο ουρανό τα γενναιόδωρα Big City Lights… Άλλωστε, η ρωμαϊκή ονομασία της πόλης, Lugdunum, εκεί ακριβώς παραπέμπει, στο φως. Lux dunum, δηλαδή λόφος του φωτός.

Gas In The Tank, Make It Real, The Zoo, Coast To Coast, Seventh Sun, Peacemaker, Bad Boys Running Wild, Delicate Dance, Send Me An Angel, Wind Of Change, Tease Me Please Me, Rock Believer, New Vision, Blackout, Big City Nights, Still Loving You, Rock You Like A Hurricane.

Κείμενα, φωτό Thundermother: Βασίλης Κόκκος

Φωτό Scorpions: Laurent Sage