“Βράδυ Σαββάτου…. και εσύ είσαι κάπου….”

Και πού αλλού, παρά με τον αγαπημένο μας Βασίλη!

50 χρόνια δισκογραφίας, 50 χρόνια ιστορίας, 50 χρόνια καψούρας…

Το ταξίδι του καλοκαιριού ξεκίνησε στο κατάμεστο Καλλιμάρμαρο, μας ταξίδεψε όπου χωράει ο νους και τελείωσε σε ένα επίσης κατάμεστο θέατρο Πέτρας στην Πετρούπολη.

Δε θα σταθώ στο ρεπερτόριο… Φέρτε στο νου σας τα αγαπημένα σας τραγούδια και να είστε σίγουροι ότι τα ακούσαμε και τα τραγουδήσαμε. Τρεις ώρες γεμάτες νότες και μελωδίες, στίχοι που μας σημάδεψαν και στίχοι που μας μεγάλωσαν.

Συνοδοιπόροι και συνεργάτες όλοι εκεί, όλοι αυτοί οι γνωστοί, η μεγάλη παρέα του Βασίλη, ο Βαγγέλης Πατεράκης, ο Ανδρέας Αποστόλου, ο Στέφανος Δημητρίου, ο Γιάννης Αυγέρης και φυσικά από τις μεγάλες γιορτές δεν λείπουν οι καλοί φίλοι. Ο Χριστόφορος Κροκίδης ανεβαίνει στη σκηνή να μας δείξει τη μαεστρία του και η Τάνια Κικίδη να μας ανεβάσει με τη φωνή της.

Τα τεχνικά τα ξέρετε. Τα έχετε διαβάσει πολλές φορές στα δελτία, στις αφίσες, στους συντελεστές.

Η ουσία του Βασίλη όμως είναι κάτι άλλο. Είναι η αγάπη και ο σεβασμός, οι αξίες και το ήθος που τον έχουν κατατάξει ανάμεσα στους μεγαλύτερους καλλιτέχνες αυτής της χώρας, από αυτούς που θα μείνουν και δεν θα ξεχαστούν μόλις κατέβουν από τη σκήνη ή μόλις φύγουν από την τηλεόραση. Άλλωστε σπάνια ήταν εκεί.

Είναι η διαχρονικότητά του. Από την εφηβεία μας μέχρι τα βαθιά γεράματα. Η συγκίνηση και το δέος που νιώθω όταν βλέπω τον παππού να κρατάει σταθερά τη γιαγιά του και να ανεβαίνουν σιγά σιγά τα σκαλοπατάκια για να καθίσουν στα μαξιλαράκια τους και μετά πέφτει το βλέμμα μου στην αρένα και αναρωτιέμαι τι κουβαλάει αυτή η κοπέλα μαζί της στην τσάντα που έχει μπροστά της και είναι τόσο βαριά. Και στρίβει λιγάκι και βλέπω ότι δεν είναι τσάντα αλλά μάρσιππος, με το μωράκι μέσα έξι μηνών περίπου… η πρώτη του συναυλία.

Και θυμάμαι τη δικιά μου πρώτη συναυλία, στα έντεκα – δώδεκα, σε ένα άλλο γήπεδο, σε ένα νησί και εύχομαι να φέρω και τα δικά μου παιδιά να δουν το φαινόμενο αυτό που λέγεται Βασίλης.

Και έρχεται, έρχεται, έρχεται κόσμος στην τελευταία συναυλία της χρονιάς, γεμίζουν το θέατρο και οι γύρω λόφοι και βλέπουμε και φακούς από ψηλά στο βουνό.

Πενήντα χρόνια Βασίλης Παπακωνσταντίνου, μια γιορτή με βεγγαλικά, πολύ μουσική και τραγούδι, μα πάνω από όλα αγάπη.

Όμως, αγαπημένε μας, τα πενήντα χρόνια δεν είναι αρκετά! Τα λέμε και στα ογδόντα, γιατί σίγουρα θα είμαστε όλοι εκεί!

Έφη Τσιμπούκη