Προεισαγωγικό… Η μητέρα κάνει διαφόρων ειδών βήματα στο χαλί. Κάτι σαν παιχνίδι… κουτσό παιδιού που δεν έχει κάποιον άλλο να παίξει και ήδη έχει βαρεθεί να κλωτσά το τόπι προς τον τοίχο. Τουλάχιστον εκείνος απαντά πάντα. Σε αντίθεση με τους ανθρώπους.

Η κόρη ρωτά. «Θέλεις να σου αλλάξω το κατωσέντονο; Θέλεις μήπως να σε σφουγγίσω; Να σου βρέξω τα χείλη»; Η μητέρα είναι ενενήντα χρονών, μπορεί και ογδόντα εννέα. Η κόρη πάλι… βρίσκεται στα σαράντα της. Και έχει να βγει από το σπίτι από τότε που ήταν κοριτσάκι. Μιζέρια σε μία πράξη και δύο γενιές.

Μία μίξη από πέντε έργα του Σάμιουελ Μπέκετ. Τα Footfalls, Play, Act Without Words II, Rockaby και Come and Go. Τη μετάφραση και τη σκηνοθεσία υπογράφει ο κύριος Αλκίνοος Δωρής, ενώ τη δραματουργική επεξεργασία έχουν αναλάβει οι τρεις ηθοποιοί, μαζί με τον σκηνοθέτη.

Η κυρία Κατερίνα Ρουσιάκη, που υποδύεται τη μητέρα, είναι στομφώδης, όσον αφορά τον τρόπο ομιλίας. Είναι από εκείνους τους «τύπους ομιλίας» που συναντάμε μόνο σε λογοτεχνικές αναζητήσεις. Εκφέρονται και τονίζονται οι λέξεις με μπαρόκ τρόπο και αποδίδονται mid tempo και σχεδόν μελωδικά. Η ίδια, ως μητέρα, παρουσιάζει έναν γκροτέσκο χαρακτήρα, που μάλλον έχει να κατηγορηθεί για όλα όσα ΔΕΝ έχει προσφέρει στην κόρη, ενώ παράλληλα κινείται ντελικάτα πάνω στο χαλί, ερχόμενη σε πλήρη αντίκρουση με αυτά που υποτίθεται πως «περνά» ο ρόλος της.

Η κόρη ήτοι η κυρία Μαρίζα Θεοφυλακτοπούλου, είναι μία τρισχαριτωμένη ύπαρξη, η οποία υποδύεται ένα πλάσμα, το οποίο έχει συμβιβαστεί με τη σταύρωσή του. Ως κόρη, υπηρετεί τη μητέρα της από πάντα, έχει βάλει τον εαυτό της στη γωνία, μέσα στη ναφθαλίνη και τα σκωροδιωκτικά και δεν ελπίζει για τίποτα. Μέχρι που… Είναι απίστευτα γλυκιά, η εκφορά του λόγου της είναι άνετη και καλοβαλμένη και η κίνησή της αντίστοιχη και ανάλογη. Είναι το πρόβατο προς σφαγή, το οποίο, αν είχε να διαλέξει ανάμεσα στη θυσία και την ελευθερία του, δεν είναι και πολύ σίγουρο ότι θα επέλεγε το δεύτερο.

Δίπλα τους ο κύριος Γιάννης Μπάτσης. Η πέτρα του σκανδάλου μίας άλλης εποχής, ο τρίτος εκεί που δύο είναι ήδη μεγάλη παρέα και ο χαρακτήρας που ο Μπέκετ θα έβαζε σε κάθε έργο του, με σκοπό να καταστρέψει ό,τι θα ήθελαν οι άλλοι να χτίσει. Άνετος και εκείνος, με λόγο που θροΐζει, με κίνηση που μένει χαραγμένη στον νου, παντρεύει τους δύο έτερους πρωταγωνιστικούς ρόλους, μέσα από διαρκείς χωρισμούς. Το λεπτό, λεπτότατο χιούμορ, περνάει στο κοινό, το οποίο αντιδρά θετικότατα, εξαιτίας ακριβώς αυτής της ποιότητας του χιούμορ.

Κείμενο δύσκολο. Δυσκολομνημόνευτο. Πραγματική πρόκληση για τους τρεις ηθοποιούς. Ιδίως στον τελευταίο μονόλογο της κόρης, ο οποιοσδήποτε θα μπορούσε να προβληματιστεί και να απορήσει πώς γίνεται να θυμάται ο ηθοποιός όλα τούτα, με αυτή τη σειρά και με αυτό το μοτίβο, το οποίο γεννήθηκε για να μπερδεύει. Κάποια στιγμή μιλούν και οι τρεις μαζί, παράλληλα, αρθρώνουν κάτι που εντυπωσιάζει τον κόσμο που παρακολουθεί, για τον συντονισμό και τη «χορογραφία», παρά για αυτή καθαυτή την ερμηνεία και την απόδοση. Στην ουσία πρόκειται για «πτυχιακές εξετάσεις», στις οποίες αριστεύουν και οι τρεις ηθοποιοί, χωρίς βέβαια να πηγαίνει κάπου το έργο.

Πολύ έξυπνο το στήσιμο για φωτογραφίες, κάθε φορά. Όποτε το έκαναν, το χαιρόμουν και το καμάρωνα. Θα ήθελα μάλιστα να ακουγόταν, κάθε φορά και το κλικ της κάμερας και να άστραφτε. Είναι στιγμές ζωής, δοσμένες μέσα από μία σκηνοθεσία που έρχεται να δείξει πως το θέατρο είναι τελικά η τέχνη των ηθοποιών. Εκείνοι αναλαμβάνουν να βγάλουν φως από το σκοτάδι, πολλά από το τίποτα και τον κουβά με το χρυσάφι από ένα ουράνιο τόξο που δεν εμφανίστηκε ποτέ.

Στο τέλος της ημέρας… μία ουμανιστική προσέγγιση μίας απάνθρωπης συνθήκης. Το καλό δεν θα θριαμβεύσει, αλλά… μεταξύ μας πάντα… πότε το κατάφερε πραγματικά;

Κώστας Κούλης

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Μετάφραση-Σκηνοθεσία: Αλκίνοος Δωρής

Δραματουργική επεξεργασία: Μαρίζα Θεοφυλακτοπούλου, Γιάννης Μπάτσης, Κατερίνα Ρουσιάκη, Αλκίνοος Δωρής

Μουσική: Στέλλα Γαδέδη

Σκηνικά-Κοστούμια: Loxodox

Φωτισμοί: Θωμάς Οικονομάκος

Φωτογραφίες: Bernard Steffin, Sabrina Brodescu

Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη

Παραγωγή: Loxodox, ΣΚΗΝΗ ΜΠΕΚΕΤ

Παίζουν:Μαρίζα Θεοφυλακτοπούλου, Γιάννης Μπάτσης, Κατερίνα Ρουσιάκη

Πληροφορίες Παράστασης

Ημέρες & ώρες παραστάσεων

Παρασκευή& Σάββατο στις 21:00 – Κυριακή στις 19:00

Διάρκεια παράστασης: 75 λεπτά

Τιμές εισιτηρίων

Γενική Είσοδος: 15€

Μειωμένο (φοιτητικό, κατοίκων περιοχής): 12€

Ατέλεια/ΑΜΕΑ/Ανέργων: 10€

Λόγω των περιορισμενων θέσεων είναι απαραίτητη η κράτηση στο 6948199103

Προπώληση εισιτηρίων: MORE.COM: https://www.more.com/gr-el/tickets/theater/pente-mikra-erga-tou-s-mpeket/

ΣΚΗΝΗ ΜΠΕΚΕΤ

ΖΑΙΜΗ 38, ΕΞΑΡΧΕΙΑ

Ένας νέος χώρος για το θέατρο γεννιέται στην καρδιά της πόλης, τα Εξάρχεια.

Η Σκηνή ΜΠΕΚΕΤ, αφιερωμένη στην τέχνη του θεάτρου ανοίγει τις πόρτες της, φτιαγμένη με αγάπη για τον πειραματισμό, την θεατρική αναζήτηση και την συνάντηση δημιουργών και κοινού.

Το όραμα της Σκηνής ΜΠΕΚΕΤ είναι να δώσει ¨φωνή¨ σε έργα νέων καλλιτεχνών και να λειτουργήσει ως σημείο σύνδεσης μεταξύ θεάτρου, μουσικής, χορού και εικαστικών τεχνών.

Θέλουμε η σκηνή μας να αποτελέσει έναν χώρο εξερεύνησης και ενδοσκόπησης, όπου κανείς μπορεί να αμφισβητήσει τις πεποιθήσεις του, να συνειδητοποιήσει την κενότητα ή την ομορφιά της ανθρώπινης ύπαρξης και να αναθεωρήσει την πραγματικότητα γύρω του.

Το όνομα  του νέου θεατρικού χώρου δεν είναι τυχαίο. Επιλέχθηκε ως φόρος τιμής στον Σάμιουελ Μπέκετ, έναν δημιουργό που μετουσίωσε την απλότητα σε φιλοσοφικό στοχασμό και τη σιωπή σε ισχυρή θεατρική παρουσία.

Το έργο του, με τον πυκνό συμβολισμό και την ένταση της σιωπής, ενσαρκώνει την ουσία αυτού του νέου χώρου: την ανάγκη για βάθος, απλότητα και ουσιαστική επαφή.

Το εναρκτήριο κάλεσμα γίνεται με ένα αφιέρωμα στον Σάμιουελ Μπέκετ, παρουσιάζοντας πέντε από τα πιο εμβληματικά μικρά έργα του.

H όψη, η φιγούρα, η μορφή, το πρόσωπο του Μπέκετ, πλάθουν τα χαρακτηριστικά ενός ανθρώπου που μέσα του έχει καλά φυλαγμένο το θέατρο.

Υπάρχει μια απροσδιόριστη ζωντάνια στον κόσμο του Μπέκετ, η ομορφιά, πια, παίρνει άλλο νόημα. Η παρατήρηση των καθημερινών λεπτομερειών της ζωής, η συγκινητική ομορφιά σε αυτό που ¨περισσεύει¨, η συναισθηματική αξία των λέξεων πέρα από την λογική και η προδοσία της ανθρώπινης επιθυμίας για ολοκλήρωση.

Το δοκίμιο ‘’Το καθημερινό τραγικό’’ απο το βιβλίο Ο θησαυρός των ταπεινών του Maurice Maeterlinck περιγράφει τον τρόπο που εμείς βλέπουμε τον ψυχικό κόσμο των προσώπων του Μπέκετ.

 ‘’Υπάρχει ένα τραγικό καθημερινό, που είναι πολύ πιο πραγματικό, πολύ πιο βαθύ και πολύ πιο σύμφωνο προς την αληθινή μας ύπαρξη από όσο το τραγικό των μεγάλων περιπετειών. Είναι εύκολο να το αισθανθεί κανείς, αλλά δεν είναι εύκολο να το δείξει , διότι αυτό το ουσιώδες τραγικό δεν είναι απλώς ψυχολογικό. Δεν πρόκειται πλέον εδώ για τον καθορισμένο αγώνα ενός όντος ενάντια σε ένα άλλον ον, για τη σύγκρουση μιας επιθυμίας με κάποια άλλη επιθυμία, ή για την αιώνια μάχη του πάθους και του καθήκοντος. Μάλλον θα ήταν ουσιώδες να δείξουμε τι το εκπληκτικό υπάρχει στο καθαυτό ζην. Το ζήτημα θα ήταν μάλλον να δείξουμε την ύπαρξη μιας ψυχής καθαυτήν, καταμεσής σε ένα άπειρο που δεν είναι ποτέ αδρανές’’