Τριακόσια και πέντε χρόνια πριν τη γέννηση του Χριστού, ο Δημήτριος Α’, εκ των «διαδόχων» του Μεγάλου Αλεξάνδρου, επιτίθεται στη Ρόδο. Εκείνη την εποχή το μεγάλο νησί διαθέτει στρατό και στόλο εξαιρετικά υπολογίσιμους και ο Μακεδόνας πολιορκητής θεώρησε καλό να την εντάξει υπό τη «σκέπη» του. Ένα χρόνο την πολιόρκησε, δεν κατάφερε τίποτα και στο τέλος αρκέστηκε να υπογράψει συνθήκη και να συνάψει συμμαχία με τους Ροδίτες. Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης, δύο χιλιάδες διακόσια πενήντα επτά χρόνια μετά, διαβάζοντας για το εν λόγω θέμα, γράφει την πρώτη βερσιόν του έργου «Ο μπαμπάς ο πόλεμος». Βρισκόμαστε στο 1952 και ήδη η χώρα μας μετράει τις πληγές της από τον δεύτερο παγκόσμιο και τον εμφύλιο.
Στην ιστορία που ακολουθεί, η Ρόδος δεν έχει σχέση με πολέμους. Το 305 π.Χ. είναι μια πόλη κράτος με τεράστια νούμερα στον τουρισμό, έχει δηλώσει ότι είναι ουδέτερη, όσον αφορά πολιτικοστρατιωτικές καταστάσεις, έχει σταματήσει να διαθέτει στρατό, έχει μετατρέψει τα πάντα σε ξενοδοχεία και εστιατόρια και αντί για κυβέρνηση μοστράρει το περίφημο «Ανώτατο Ξενοδοχειακό Συμβούλιο». Όλα καλά, όλα λεφτά, μέχρι που οι Ρόδιοι μαθαίνουν πως ο Δημήτριος ο πολιορκητής έρχεται, με τον στρατό του φυσικά, κατά τα μέρη τους. Και τώρα τι κάνουμε;
Ο Καμπανέλλης έγραψε ένα κείμενο, το οποίο θα παραμείνει συγκλονιστικά επίκαιρο στους αιώνες των αιώνων. Στα μοτίβα μίας κατάστασης «Ο Πέτρος, ο Γιόχαν κι ο Φρανς», περιγράφει με αριστοτεχνικό τρόπο πώς οι άνθρωποι που κρατούν τις τύχες μας στα χέρια μας, καθόλου δεν το σκέφτονται να χαθούν δεκάδες, ακόμα και εκατοντάδες ψυχές, προκειμένου να συνεχίσουν να κρατούν τύχες στα χέρια τους και να απολαμβάνουν τα πλούτη αυτών των ψυχών.
Αριστοτεχνικά επίσης μεταφέρεται στη σκηνή το κείμενο από τον σκηνοθέτη, τον κύριο Κώστα Παπακωνσταντίνου και τη θεατρική ομάδα «Πτωχαλαζόνες». Θα πρέπει να πω πως στην υπόκλιση στο τέλος της παράστασης, απλά δεν πίστευα τα μάτια μου και τ’ αυτιά μου. Ένα τέλειο κείμενο, δοσμένο ιδανικά από μία ομάδα ηθοποιών γεμάτη με αυτοματισμούς. Ο τρόπος που αντάλλασσαν ατάκες, οι παύσεις και οι στιχομυθίες, οι κινήσεις και οι εντάσεις… Υποδειγματικοί όλοι τους σε όλα τους. Οκτώ άνθρωποι επί σκηνής, οι κύριοι Ελισσαίος Βλάχος, Δημοσθένης Ξυλαρδιστός, Γιώργος Σύρμας και Δημήτρης Τσιγκριμάνης, καθώς και οι κυρίες Χαρά Δημητριάδη, Αγγελική Μαρίνου, Δήμητρα Μητροπούλου και Μαριάννα Ντίρου, μας κάνουν να ξεχάσουμε πως υπάρχει χρόνος για μιάμιση ώρα περίπου και φροντίζουν να δούμε ένα θέαμα που δεν υπάρχει περίπτωση να ξεχάσουμε, που δεν υπάρχει καμία περίπτωση να μην θυμόμαστε για πάντα το «ηθικό δίδαγμα». Ότι δηλαδή «Ο πόλεμος είναι ο μπαμπάς σας, γατάκια»!
Τα σκηνικά της κυρίας Βίκυς Πάντζιου, με τους ευφάνταστους αναχρονισμούς και τις αντίστοιχες παρεμβάσεις, επιτρέπουν στους ηθοποιούς να κινηθούν με την απαραίτητη άνεση (τα εύσημα εδώ στον κύριο Ηλία Χατζηγεωργίου για την κινησιολογία) και με τρελό ρυθμό. Ένας ξενοδόχος – πρωθυπουργός, ο οποίος εμφανίζεται με ένα θεοπάλαβο κοστούμι (η κυρία Ματίνα Μέγκλα έκανε θαύματα στα κοστούμια) και να εντυπωσιάζει το κοινό με το μπρίο του. Ο κύριος Ελισσαίος Βλάχος δίνει ρεσιτάλ και ρέστα ως Φιλόξενος ήτοι ο κορυφαίος «μάνατζερ» στον ξενοδοχειακό τομέα και αργότερα ως στρατηλάτης με ύφος «Κάλαχαν». Τρομερός επίσης ο κύριος Δημοσθένης Ξυλαρδιστός ως Δημήτριος, ο οποίος έβγαλε και κάτι από Monty Python, κάνοντας το κοινό να ξεκαρδιστεί.
Κάποια στιγμή, στη σκηνή, ο Δημήτριος διώχνει τον κόσμο που βρίσκεται γύρω του. Μέσα, έξω, μέσα, έξω… Ένας πιτσιρίκος από το κοινό αναρωτιέται φωναχτά. «Μέσα ή έξω; Μπερδεύτηκα τώρα»… Ο Ξυλαρδιστός κοιτάζει το κοινό. «Ακόμα εδώ είστε εσείς»; Θα τρελαθώ, ρε μάγκα μου! Πρέπει να γέλασαν μέχρι τον σταθμό του μετρό στο Γκάζι!
Και οι οκτώ ηθοποιοί έπαιξαν καταπληκτικά και ομολογώ πως επιθυμώ να δηλώσω οπαδός και θαυμαστή κάθε ενός και κάθε μίας από τους υπέροχους οκτώ. Ένας θίασος που κάνει τρομερή ζημιά επί σκηνής και ταυτόχρονα μας τροφοδοτεί με το υπέρτατο απόφθεγμα. Ο πόλεμος δεν δίνει ζωή. Μόνο παίρνει. Καλό θα είναι λοιπόν να τον αποφεύγουμε. Που δεν γίνεται, γιατί είναι πολλά τα λεφτά, Άρη… Μμμ… Κάπως έτσι δεν λέγεται και ο θεός του πολέμου; Τυχαίο…
Παραστασάρα, όνομα και πράμα. Δείτε, απολαύστε, μιλήστε σε φίλους και γνωστούς γι’ αυτή. Και ξαναδείτε. Επανάληψη μήτηρ…
Κώστας Κούλης
Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.
Σκηνοθεσία: Κώστας Παπακωνσταντίνου
Κινησιολογία: Ηλίας Χατζηγεωργίου
Σκηνικά: Βίκυ Πάντζιου
Κοστούμια: Ματίνα Μέγκλα
Μουσική: Βασίλης Κουτσιλιέρης
Σχεδιασμός φωτισμών: Γιώργος Αγιαννίτης
Kατασκευή σκηνικού: Γκάυ Στεφάνου, Άννα Σάπκα, Χαρά Παπουνίδου
Βοηθός σκηνοθέτη: Βάλια Τζιτζικάκη
Φωτογραφίες: Νίκος Βαρδακαστάνης
Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη
Γραφιστική επιμέλεια: Μαύρα Γίδια
Παραγωγή: «Ξανθίας» ΑΜΚΕ
Ηθοποιοί: Ελισσαίος Βλάχος, Χαρά Δημητριάδη, Αγγελική Μαρίνου, Δήμητρα Μητροπούλου, Μαριάννα Ντίρου, Δημοσθένης Ξυλαρδιστός, Γιώργος Σύρμας, Δημήτρης Τσιγκριμάνης
Πληροφορίες Παράστασης
Παραστάσεις: Από Σάββατο 12 Οκτωβρίου
Ημέρες & ώρες παραστάσεων:
Κάθε Σάββατο στις 18:00
Τιμές εισιτηρίων
Γενική Είσοδος: 15€
Φοιτητικό, ομαδικό (γκρουπ άνω των 10 ατόμων):12 €
Ανέργων, ΑμεΑ: 8€
Ατέλειες ΣΕΗ: Δωρεάν
Διάρκεια παράστασης 98 λεπτά
Προπώληση εισιτηρίων: MORE.COM
https://www.more.com/theater/o-mpampas-o-polemos-1
Θέατρο OLVIO
Ιερά Οδός 67 & Φαλαισίας 7, Βοτανικός, τηλ: 210 34 14 118
Ώρες κράτησης εισιτηρίων: 17:00- 21:00W www.olviotheater.gr | Μ olvio.info@gmail.com | FB OLVIO.theater
0 Comments