Οι μέρες πριν τη βροχή @ Θέατρο Αττικού Άλσους «Κατίνα Παξινού»

Πόσες φορές έχουμε βολτάρει στο Θησείο, στα σοκάκια του, στο πλακόστρωτο που ενώνει Αρχαία Αγορά και Ναό του Άρη. Πόσες φορές δεν έχουμε σταματήσει στους υπαίθριους πάγκους, με κάθε λογής πραμάτεια, να ρίξουμε μια ματιά ή να αγοράσουμε κάτι που μας εντυπωσίασε; Κάποιες φορές σίγουρα έχουμε αναρωτηθεί ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι πίσω από τους πάγκους, ποια η ιστορία τους; Τι τους έφερε εδώ;

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

«Οι μέρες πριν τη βροχή» είναι μια παράσταση για αυτούς τους ανθρώπους και τις δικές τους μικρές ή μεγάλες ιστορίες. Ο Γιώργος (Νικόλας Παπαϊωάννου) είναι κινηματογραφιστής. Θέλει να αποτυπώσει στην κάμερα τις ιστορίες αυτών των ανθρώπων. Μπαίνει στον χώρο με το τρίποδο, ψάχνει το σωστό σημείο να στήσει την κάμερα και να ξεκινήσει την καταγραφή.

Ο Θωμάς (Λάζαρος Βαρτάνης), πρώην ηθοποιός, είναι ανήσυχος, περπατάει νευρικά και ταυτόχρονα με ενθουσιασμό. Με όνειρα που καταπατήθηκαν, ένα παιδί που έγινε άντρας εμπρός στις ευθύνες της ζωής. Η συνάντησή του με τον Βασίλη (Δημήτρης Καραβιώτης) ήταν καρμική. Ο Βασίλης, πρώην πωλητής εκδοτικού οίκου, μετά από την κρίση και τα μνημόνια, έμεινε χωρίς δουλειά. Άρχισε να ψάχνει τρόπους να βγάλει τα προς το ζην και κατέληξε να φτιάχνει μαγνήτες και να τους πουλά στο Θησείο. Ο Θωμάς είχε περάσει πολλά, η δουλειά στον πάγκο ήταν για κείνον ένας τρόπος να κερδίζει χρήματα, αλλά παράλληλα και ένας τρόπος ψυχοθεραπείας. Η Ρόζα (Δήμητρα Σύρου) έχει σπουδάσει και δουλεύει λίγες μέρες την εβδομάδα ως ψυχολόγος. Τις υπόλοιπες, φτιάχνει κοσμήματα και τα πουλά στον πάγκο της.

Η κινηματογράφηση ξεκινά και ο Θωμάς, ο Βασίλης και η Ρόζα ξεδιπλώνουν τις ιστορίες τους.

Εξαιρετική η ερμηνεία του Λάζαρου Βαρτάνη. Πέρασε στον Θωμά έναν απόλυτα γήινο χαρακτήρα. Οι εντάσεις του, ο τρόπος που χειριζόταν τον ήρωά του, έκανε την ιστορία που διηγήθηκε καταιγιστική και πολλές φορές ξεχάσαμε ότι αυτό που παρακολουθούσαμε ήταν θέατρο και όχι μέρος της ζωής. Ο Δημήτρης Καραβιώτης ήταν ο πόλος που μαγνήτιζε τους άλλους δυο. Ήταν η συνιστώσα. Οικείος, ευαίσθητος αλλά και μαχητικός όταν πρόσταζε η περίσταση. Ο Νικόλας Παπαϊωάννου δοσμένος απόλυτα στο ρόλο του κινηματογραφιστή. Κινούσε τα νήματα αθόρυβα ανάμεσα στις ιστορίες. Η Δήμητρα Σύρου, το αερικό της παράστασης, ήταν συγκλονιστική. Η ιστορία της μας καθήλωσε, έσκυψε με περίσσια ευαισθησία στην ηρωίδα της. Άνοιξε διάπλατα τον ψυχισμό της προς εμάς. Την μάχη που έδωσε ώστε να βγει από τα στερεότυπα και να ξεκινήσει το δικό της ταξίδι στη θάλασσα της ζωής.

Τα λιτά σκηνικά, τα φώτα αλλά και η μουσική, χρωμάτιζαν τις στιγμές και άφηναν τον χώρο να πλημμυρίσει από τις ερμηνείες.

Μια εξαιρετική παράσταση που αγαπήσαμε και ευχόμαστε να μπορέσουμε να την απολαύσουμε ξανά.

Μαίρη Ζαρακοβίτη