Μια παράσταση, που θα μάλλον όλοι θα έπρεπε να δούμε, παρουσιάζεται στο Θέατρο Art63.

Ένας άνθρωπος επιλέγει να ζήσει στο περιθώριο, επιλέγει να αντιστέκεται. Είναι άρρωστος, αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει να μιλά με πάθος για όσα πιστεύει. Είναι ευαίσθητος, θα τον έλεγες και ρομαντικό, καθώς πιστεύει σε αξίες και ιδανικά σε μια εποχή που όλα αυτά έχουν ισοπεδωθεί στον βωμό του χρήματος και του φαίνεσθαι. Ο κόσμος αλλά και οι φίλοι του πιστεύουν ότι είναι ένας άνθρωπος ανυπόφορος και δυστυχισμένος. Μπορεί να τον θεωρούν και γραφικό, αλλά δεν το ομολογούν. Δυσκολεύονται να τον κατανοήσουν ή – για να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους – δεν θέλουν να κατανοήσουν. Αρέσκονται να σπαταλούν το  χρήμα, να αυτοπροβάλλονται, να προσπαθούν να γίνουν κάτι που δεν είναι. Σας θυμίζει κάτι αυτό; Σαν να μην έχει περάσει ενάμισης αιώνας ένα πράγμα;

Έβλεπα τον Κώστα Βασαρδάνη στον ρόλο αυτού του ανθρώπου και σκεφτόμουν πόσο δίκιο έχει, πόσο μάταια είναι όλα. Πόσο εύστοχα μιλά και πόσο δύσκολο είναι να εισχωρήσουν τα λόγια του στην πληκτική και δήθεν παρέα του. Ο τρόπος που υποδύεται τον ήρωά του έχει μια ζωντάνια, μια αμεσότητα. Ο χώρος του θεάτρου έχει διαφοροποιηθεί έτσι ώστε οι θεατές να βρίσκονται περιμετρικά της περιστρεφόμενης σκηνής, που τη μια γίνεται υπόγειο ή σαλόνι, την άλλη μπαρ ή δρόμος, μέσα από το πολυδιάστατο και εντυπωσιακό αλλά και λιτό ταυτόχρονα σκηνικό του Βασίλη Δαβίλλα. Οι όμορφες ενδυματολογικές επιλογές της Πελαγίας Βουτζουλίδου δηλώνουν αθόρυβα την εποχή, αφήνοντας τα δρώμενα να δουλέψουν μέσα μας. Η σκηνοθεσία της Λίλλυς Μελεμέ είναι άψογη. Πήρε τη διασκευή του κειμένου του Ντοστογιέφσκι, με την απόδοση της Ηλέκτρας Θεολόγη και μεγαλούργησε πατώντας σε στέρεα εδάφη, χωρίς μοντερνισμούς, χωρίς φανφάρες.

Οι κύριοι Χρήστος Δεστούνης, Γιώργος Μπανταδάκης, Βαγγέλης Σαλευρής και Νάσος Φρίγγης, στόλισαν με τους δικούς τους ρόλους μοναδικά την παράσταση. Είχαν ρεαλισμό, ζωντάνια και μπόρεσαν να περάσουν με άνεση όλες τις πτυχές της ανθρώπινης αυτοκαταστροφής και την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης φύσης.

Οι κυρίες Ηλέκτρα Θεολόγη, Βασιλική Κούλη και Κατερίνα Μίχου ήταν υπέροχες στους ρόλους τους. Σκόρπισαν χάρη, σκόρπισαν ζωή σε όλη την παράσταση. Στηρίχθηκαν ώστε να δώσουν σημασία στη σύγχρονη ανθρώπινη ψυχολογία και ηθική.

Πιο επίκαιρο από ποτέ αυτό που θα παρακολουθήσετε. Ακόμα κρατά αυτή η νοοτροπία και ίσως να κρατήσει για πολλούς αιώνες ακόμα. Και ίσως εκείνοι οι Άνθρωποι, που θα προσπαθήσουν να μας ξυπνήσουν, να συνεχίσουν να φαίνονται γραφικοί όσο εμείς στενοκέφαλοι και τυφλοί, που δεν βλέπουμε τα αυτονόητα, που δεν κοιτάμε πέρα από τη μύτη μας, που φοβόμαστε να ξεμακρύνουμε, να ανοίξουμε τα μάτια μας και να αρχίσουμε να αλλάζουμε μυαλά και νοοτροπίες, λες και θα μας βάλει η δασκάλα τιμωρία και θα γίνουμε περίγελος της τάξης.

Έχω πραγματικά κουραστεί να βλέπω κλασικά έργα να κατακρεουργούνται στον βωμό κάποιας “τέχνης” ή “προσωπικής άποψης”. Δεν είναι όλοι οι πειραματισμοί απαραίτητα αρνητικοί, αλλά το να αλλάζεις εντελώς ένα έργο, τι ακριβώς σημαίνει; Σημαίνει ότι δεν εκτιμάς αυτό που είναι το έργο στην ουσία του;

Μου θυμίζει την Κάτια από το σχολείο. Της άρεσε ο Γιαννάκης, αλλά ταυτόχρονα ήθελε να τον αλλάξει. Εντελώς. Γιατί, κορίτσι μου, να τον αλλάξεις; Αν δεν σου αρέσει ο Γιαννάκης όπως είναι, άφησέ τον στην ησυχία του. Βρες κάποιον άλλο που να σου ταιριάζει. Αλλά όχι, η Κάτια ήθελε το παρουσιαστικό του Γιαννάκη να συνδυάζεται με το εσωτερικό του Γιωργάκη. Βράστα, Χαράλαμπε δηλαδή.

Αυτό ακριβώς μου θυμίζουν πολλές από τις παραστάσεις που βλέπω τελευταία. Φεύγω πάντα με ένα μεγάλο “γιατί”. Γιατί να πάρεις ένα έργο που έχει ήδη τη δική του ταυτότητα και να το μεταμορφώσεις σε κάτι άλλο;

Ευτυχώς, όμως, υπάρχουν παραστάσεις σαν αυτή, από ανθρώπους που σέβονται, τόσο εαυτό τους όσο και το κοινό τους. Δεν αλλάζουν την καρδιά του έργου για να ικανοποιήσουν μια ανάγκη, μια “καινοτομία”. Σέβονται το πρωτότυπο και αυτό είναι που τις κάνει αληθινές, όμορφες, και αξέχαστες.

Μαίρη Ζαρακοβίτη

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Κείμενο: Φιόντορ Μ. Ντοστογιέφσκι

Διασκευή: Ηλέκτρα Θεολόγη

Σκηνοθεσία: Λίλλυ Μελεμέ

Κίνηση-Χορογραφίες: Χριστίνα Βασιλοπούλου

Μουσική-Τραγούδια: Ηλέκτρα Θεολόγη, Andrea Libero Cito

Σκηνογραφία: Εμμανουήλ Νικόλαος Συμιακάκης

Ενδυματολογία: Πελαγία Βουτζουλίδου

Σχεδιασμός Φωτισμού: Βαγγέλης Κάνδιας

Βοηθός Σκηνοθέτη: Λίνα Οικονόμου

Β’ Βοηθός Σκηνοθέτη: Μαρία Δράκου

Βοηθοί Σκηνογράφου: Ματίνα Κωστιάνη, Νεκτάριος Ράμιας

Κατασκευή Σκηνικού: Βασίλης Δαβίλλας

Βοηθός Ενδυματολόγου: Βάνια Αλεξάντροβνα

Κατασκευή Κοστουμιών: Έλενα Κορτσάγκινα, Βάνια Αλεξάντροβνα

Φωτογραφίες: Λίνα Οικονόμου

Γραφιστική Επιμέλεια: Μανώλης Γραμματικάκης

Έπαιξαν οι μουσικοί: Βιολί-Andrea Libero Cito, Πιάνο – Ιγνάτιος Δεδεμάδης, Τσέλο-Felipe Cervilla, Φλάουτο-Ηλέκτρα Γκίκα

Υπεύθυνοι Επικοινωνίας: Μαριάννα Παπάκη, Νώντας Δουζίνας

Παραγωγή: B.A.N.K. AΜKE

Παίζουν (αλφαβητικά): Κώστας Βασαρδάνης, Χρήστος Δεστούνης, Ηλέκτρα Θεολόγη, Βασιλική Κούλη, Κατερίνα Μίχου, Γιώργος Μπανταδάκης, Βαγγέλης Σαλευρής, Νάσος Φρίγγης

Info:

Τοποθεσία: Θέατρο Art 63, 3^ης Σεπτεμβρίου 63, Αθήνα

Ημερομηνία: Πρεμιέρα: Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου στις 21.00. Παραστάσεις: Δευτέρα, Τρίτη στις 21.00. Διάρκεια: 110’ (με διάλειμμα). Κατηγορία θεάτρου: Κοινωνικό

Πληροφορίες: Τηλ.: 698 0097638, 2103233537

Τιμές εισιτηρίων: 16€ κανονικό, 12€ μειωμένο

Ηλεκτρονική Προπώληση: More.com