Παρατηρώντες: Άμλετ @ Ηρώδειο

Αυτός ο χώρος διαθέτει μία μαγευτική σαγήνη. Η αύρα του σε αγκαλιάζει. Είναι μέρος της Αθήνας μας και κρατά τα σκήπτρα του πολιτισμού εδώ και δεκαετίες.

Μπαίνοντας στο Ηρώδειο παρατηρείς ότι η σκηνή έχει «καταληφθεί» από σιδερένιες κατασκευές. «Τι ακριβώς θα γίνει εδώ» αναρωτιέμαι. Τα φώτα κλείνουν και ανοίγουν σε πιο χαμηλούς τόνους. Στη σκηνή εμφανίζεται η Γερτρούδη (Ιωάννα Παππά) και ο Κλαύδιος (Μιχάλης Συριόπουλος), με τους παρατρεχάμενους ευγενείς. Έχουμε ήδη λοιπόν μεταφερθεί στο παλάτι, στο οποίο λαμβάνει χώρα μία χοροεσπερίδα. Χορεύουν, κινούνται νωχελικά, σαν να έχει ο χρόνος σταματήσει γύρω τους. Είναι χαρούμενοι και απολαμβάνουν τη στιγμή. Πιο κει, κάπου αλλού, ο Άμλετ (Αναστάσης Ροϊλός) βρίσκεται σε σκέψεις. Είναι μελαγχολικός, πονάει για τον χαμό του πάτερα του και αδυνατεί να καταλάβει τους λόγους για τους οποίους η μητέρα του δέχθηκε να παντρευτεί τον αδερφό του πατέρα του Κλαύδιο. Δεν έχει αποδείξεις, αλλά είναι σίγουρος ότι ο Κλαύδιος σκότωσε τον αδερφό του για να αναρριχηθεί στον θρόνο.

Την ιστορία νομίζω την γνωρίζουν και οι πέτρες. Είναι από τα πιο γνωστά και δημοφιλή έργα του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ. Εξερευνά θέματα όπως η εκδίκηση, η τρέλα, η ηθική και η ανθρώπινη ύπαρξη γενικότερα.

Η μουσική «κλειδώνει» δυναμικά τις στιγμές, δίνοντας φόρτιση ή αποφόρτιση, ανάλογα με τη σκηνή. Τα φώτα καθρεπτίζουν τις ψυχοσυνθέσεις των ηρώων. Όλα κυλούν τόσο μοναδικά, που ξεχνάς τα πάντα και αφήνεσαι σε ό,τι επακολουθεί.

Το φάντασμα του νεκρού πατέρα έρχεται και ζητά εκδίκηση. Είναι μέρος της φαντασίας του Άμλετ; Είναι αποκύημα της μελαγχολίας του; Είναι το πένθος; Η απώλεια; Ή μήπως αυτό που είδε είναι αληθινό; Κανείς δεν ξέρει. Ο Άμλετ όμως το πιστεύει, το βλέμμα του χάνεται σε σκοτεινά σοκάκια, ενώ το μυαλό του αγωνίζεται να παραμείνει στα στεγανά της λογικής. Δεν θα τα καταφέρει, το γνωρίζουμε, αλλά ο κόμπος στο στομάχι, οι βουβές κραυγές μας, ο τρόπος που κοιτάμε τον Άμλετ, είναι όλα τους αυθεντικά. Σαν να μην γνωρίζουμε. Έχουμε «χωθεί» σε όλο αυτό και παρακολουθούμε αγχωμένοι ό,τι πρόκειται να συμβεί. Ο τρόπος που ο Θέμης Μουμουλίδης σκηνοθετεί είναι απίστευτος. Έχει πάρει το έργο και το έχει «περάσει» τόσο ζωντανά στο κοινό, που βιώνεις κάθε λεπτομέρεια. Που παρακαλάς αυτός ο νέος να μην περάσει την πόρτα του παραλόγου. Να μην χάσει τον εαυτό του, να μην περάσει στην άλλη όχθη που δεν έχει γυρισμό. Ο Αναστάσης Ροϊλός πλάθει μοναδικά την υπόσταση του Άμλετ που υποδύεται. Πιστεύω πως η δυσκολία στον ρόλο έγκειται στο να εστιάσεις σε όλες τις πτυχές του χαρακτήρα του ήρωα και να κάνεις το κοινό να το αφομοιώσει, να το ζει μαζί σου. Αυτό όχι μόνο το κατάφερε, αλλά το ανέδειξε με όλο του το είναι. Ακόμα και μετά το τέλος της παράστασης ένοιωθα δέος για το μεγαλείο αυτού του ανθρώπου. Ειλικρινά μπράβο!

Η Ιωάννα Παππά, για άλλη μια φορά μαγική, απρόσιτη και προσιτή συνάμα. Έντυσε πολυδιάστατα τον ρόλο της και σκιαγράφησε την έντονη ψυχοσύνθεση της Γερτρούδης με τέτοιο τρόπο, ώστε να επιφέρει κλυδωνισμούς στις σκέψεις μας. Ο Μιχάλης Συριόπουλος, στον ρόλο του Κλαύδιου, είναι δεσποτικός. Κουβαλά τον ρόλο με πυγμή, με τελειότητα τόση, που ήταν πολύ φυσικό να τον μισήσουμε (τον ρόλο που υποδυόταν) και να αναμένουμε και εμείς θεία Δίκη.

Ο Θοδωρής Σκυφτούλης στον ρόλο του Πολώνιου ήταν εξαιρετικός. Οι ατάκες, ο τρόπος που χειριζόταν τον ρόλο, έφερναν πολύ συχνά γέλιο στα χείλη μας. Άλλωστε αυτά τα μικρά «κωμωδιακά» σημεία θεμελίωναν την όλη ζωντάνια της παράστασης. Ο Άρης Νινίκας στον ρόλο του Οράτιου, αλλά και ο Δημήτρης Αποστολόπουλος στον ρόλο του Λαέρτη, δεν πέρασαν απαρατήρητοι. Αυτά τα ταλαντούχα παιδιά σίγουρα θα μας απασχολήσουν ξανά. Εγώ πάντως θα τα ξαναδώ σε ό,τι άλλο κάνουν μετέπειτα. Μερικές φορές ένας ηθοποιός, ο τρόπος που ενσαρκώνει τον ρόλο, που χειρίζεται τον λόγο και την κίνηση, μας γίνεται αγαπητός και οικείος. Αυτά τα παιδιά θέλω να τα δω σε ό,τι κάνουν για τους παραπάνω λόγους και άλλους τόσους ακόμα.

Θα ήταν λάθος μου να μην ασχοληθώ και με τη Τζένη Καζάκου. Το αιθέριο αυτό πλάσμα, που υποδύθηκε την Οφηλία. Ήταν μαγική στον ρόλο της. Έδειξε ευαισθησία, πάθος, πόνο με τέτοιο παλμό, που άστραψε στο Ηρώδειο.

Ήταν πραγματικά μια αξέχαστη εμπειρία αυτή η παράσταση και νοιώθουμε ευγνώμονες που την παρακολουθήσαμε.

Μαίρη Ζαρακοβίτη

Επιμέλεια: Κώστας Κούλης

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Μετάφραση ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΕΙΜΩΝΑΣ Επεξεργασία κειμένου-Σκηνοθεσία ΘΕΜΗΣ ΜΟΥΜΟΥΛΙΔΗΣ
Μουσική ΣΤΑΥΡΟΣ ΓΑΣΠΑΡΑΤΟΣ Σκηνικό ΜΙΚΑΕΛΑ ΛΙΑΚΑΤΑ Κοστούμια ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΥΡΜΑ
Κινησιολογική επεξεργασία ΠΑΤΡΙΣΙΑ ΑΠΕΡΓΗ Φωτισμοί ΝΙΚΟΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
Σπαθογραφίες ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΡΟΪΛΟΣ Βοηθός σκηνοθέτη ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΛΙΑΠΟΠΟΥΛΟΥ
Βοηθός Μουσικού ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΚΑΤΕΡΙΝΟΠΟΥΛΟΥ Βοηθός Ενδυματολόγου ΕΙΡΗΝΗ ΓΕΩΡΓΑΚΙΛΑ
Βοηθός Ενδυματολόγου β’ ΑΝΔΡΟΜΑΧΗ ΖΑΧΑΡΙΑ Επικοινωνία ΕΙΡΗΝΗ ΛΑΓΟΥΡΟΥ
Φωτογραφίες ΕΛΙΝΑ ΓΙΟΥΝΑΝΛΗ Artwork – video ΘΩΜΑΣ ΠΑΛΥΒΟΣ Μακιγιάζ OLGA FALEICHYK
Hair Styling ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΛΙΟΥΣΗΣ Διεύθυνση Παραγωγής ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΜΟΥΜΟΥΛΙΔΗΣ
Οργάνωση Παραγωγής ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΑΦΩΤΙΟΥ

Παραγωγή ΕΠΟΧΗ ΤΕΧΝΗΣ – Ars Aeterna – 5η ΕΠΟΧΗ

Τους ρόλους ερμηνεύουν:

ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΡΟΪΛΟΣ | ΙΩΑΝΝΑ ΠΑΠΠΑ| ΜΙΧΑΛΗΣ ΣΥΡΙΟΠΟΥΛΟΣ |

ΘΟΔΩΡΗΣ ΣΚΥΦΤΟΥΛΗΣ | ΘΑΝΑΣΗΣ ΔΟΒΡΗΣ | ΜΑΡΟΥΣΚΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ

ΤΖΕΝΗ ΚΑΖΑΚΟΥ | ΑΡΗΣ ΝΙΝΙΚΑΣ | ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ