Καλώς τα παιδιά, τρία μηδέν! Αυτή η συναυλία θα μείνει στην ιστορία – δυστυχώς – για όλους τους λάθος λόγους. Γι’ αυτό κι εμείς θα γράψουμε για τους σωστούς. Έτσι, για να τη σπάσουμε στους ξερόλες του διαδικτύου. Από το Σάββατο το βράδυ – καλά, βρε… δεν περιμένατε καν να πάτε για ύπνο και την επόμενη να γράψετε τα κουλά σας – μέχρι και τώρα, οι αποψάρες πέφτουν βροχή. Τριάντα χιλιάδες κόσμος με το ζόρι, ο Nicko πρέπει να πει αντίο, «διεκπεραίωση» η σκηνική παρουσία κάποιων από τη μπάντα, πριμαντόνες και μάγκες, ντάκος, φάβα παντρεμένη και τρία κιλά κρασί χύμα. Ροζέ.

Οι Lord Of The Lost εμφανίζονται και εκεί αρχίζω και καταλαβαίνω τι διαολεμένα τεράστια είναι η σκηνή. Πόσοι μουσικοί δεν ονειρεύονται να παίξουν κάποτε σε ένα τέτοιο όνειρο… Οι Γερμανοί είναι κάτι ανάμεσα σε Rammstein, Paradise Lost, Marilyn Manson και πολλή δίψα για LiVE. Πάνω κάτω ο τραγουδιστής, άψογη σκηνική παρουσία, καλοκουρδισμένο timeline, με το ένα κομμάτι να διαδέχεται το άλλο με αλληλουχία βασισμένη στο click και τον οίστρο εκείνων που το προγραμμάτισαν. Οι περισσότεροι νομίζουν ότι πρόκειται για «νέους» που «Ποιος ξέρει τι βύσμα είχαν» και η ουσία λέει επτά άλμπουμ, ένα σκασμό από LiVE δίσκους, ΕΡ και single και συναυλίες στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ. Οι παίχτες από το Αμβούργο βγάζουν δύναμη και ένταση, βγάζουν πάθος και κάπως έτσι θα τους θυμόμαστε μέχρι την επόμενη φορά που θα έλθουν. Θα πήγαινα να τους ξαναδώ ευχαρίστως.

Drag Me To Hell, Born With A Broken Heart, Under The Sun, The Heartbeat Of The Devil, Die Tomorrow, Loreley, On This Rock I Will Build My Church

Έπονται οι Airbourne. Δύναμη οι Αυστραλοί. AC/DC του αύριο. Τους έχω ξαναδεί να παίζουν και είχα γράψει τότε πως «Ο Joel είναι ο δικός μας Angus». Κέφι ατελείωτο, τραγούδια που προκαλούν έντονο χτύπημα του πέλματος στο πάτωμα, χαμόγελο και γέλιο. Παίζουν και κάνουν πλάκα, πετώντας μία το riff του “Satisfaction” των Stones και μία εκείνο του “Paranoid”. Ο μπροστάρης δίνει συνέχεια τον ρυθμό και προκαλεί το κοινό συμμετάσχει. Προφανώς έχει ακούσει για τη δημοφιλέστερη ελληνική λέξη στο σύμπαν και το γεγονός ότι η συγκεκριμένη λεξούλα έχει αντικαταστήσει όλα τα ονόματα. Τρέχουν πάνω κάτω οι τυπάδες, φωνάζουν και προτάσσουν και ευχαριστούν από μικροφώνου. Το κοινό ετοιμάζεται σιγά-σιγά για τους αυτοκράτορες.

Intro (Main Title From “Terminator 2”), Ready To Rock, Back In The Game, Girls In Black, Burnout The Nitro, Boneshaker, Breakin’ Outta Hell, Live It Up, Raise The Flag, Runnin’ Wild

Στις εννιά ξεκινά η γιορτή. Και ξεκινά με κέφια. Τα τρία καινούργια τραγούδια αποδίδονται Maidenικά και ο κόσμος γουστάρει. Εννοείται ότι περιμένει για τα θεριά του παρελθόντος, αλλά ποτέ δεν θα πει όχι στις νέες προτάσεις, όταν μάλιστα προέρχονται από το πιο δυναμικό κλιματιστικό του κόσμου. “Senjutsu” και οι Άγγλοι αρχηγοί του Μέταλ δίνουν το παρόν όπως μόνο εκείνοι ξέρουν.

Τα σκηνικά είναι απίστευτα! Τα backdrop που έχουν φέρει οι ΙΜ είναι για βραβείο και σίγουρα τους τοποθετούν στην κορυφή των συγκροτημάτων με τις πιο εντυπωσιακές εμφανίσεις από καταβολής του φαινομένου των συναυλιών. Ιδίως στο “Sign Of The Cross” χάθηκε η μπάλα. Λες και μπούκαρε ένα κινηματογραφικό σετ μέσα στον χώρο της σκηνής. Ο Dickinson τραγουδά στον τόνο και ακούγεται δίσκος! Η πρώτη μου σκέψη είναι «Για φέρτε μου τώρα τον Adams», αλλά τη θάβω γιατί η μουσική ΔΕΝ είναι ανταγωνισμός. Είναι «απλά» η κορυφαία μορφή ψυχαγωγίας. Κάπου τα πράγματα είναι και ακούγονται περίεργα. Ο τραγουδιστής «χάνεται» στο “Blood Brothers”, δεν πατάει σωστά και κάποιοι παρατηρούν ότι κατευθύνεται μερικές φορές στο μέρος της σκηνής που βρίσκεται ο stage ηχολήπτης και κάνει νόημα να ανέβει η ένταση στις κιθάρες. Μάλλον δεν ακούει καλά. Συμβαίνει, έχει συμβεί και θα συμβαίνει. Πάμε παρακάτω, τόσο απλό είναι.

Σπουδαίο ήχο έχουν και οι κιθάρες, με τον Smith να ακούγεται απίστευτα εντυπωσιακά. Ο Murray, πιστός στα υπερηχητικά μπουρμπουλιθρέ σόλο του, δείχνει γιατί εκείνος θα είναι ΠΑΝΤΑ ο καλύτερος σολίστας των Maiden, ενώ ο Gers χαζεύει μονίμως με τη ζωτικότητα και την αστείρευτη ενέργειά του.

Γύρω στις ένδεκα παρά κάτι ακούγεται το τελευταίο ευχαριστώ από τους μεγαλύτερους των μεγάλων. Ο Καπετάνιος του Μέταλ, το μεγαλύτερο Metal icon όλων των εποχών, ο Steve Harris, αποχαιρετά. Ένας άνθρωπος μικροκαμωμένος, ίσως πιο κοντός κι από μένα ακόμα. Τον οποίο, όταν αντικρύζουν οπαδοί, πολλοί από τους οποίους είναι ΝΒΑκών διαστάσεων, πέφτουν στα γόνατα και του φιλάνε τα χέρια, με δάκρυα στα μάτια. Γιατί αυτός ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης μας έδωσε την ευκαιρία να είμαστε ό,τι θέλουμε όταν ακούμε τη μουσική του. Ήρωες και κυνηγημένοι, όλα και τίποτα.

Senjutsu, Stratego, The Writing On The Wall, Revelations, Blood Brothers, Sign Of The Cross, Flight Of Icarus, Fear Of The Dark, Hallowed Be Thy Name, The Number Of The Beast, Iron Maiden, The Trooper, The Clansman, Run To The Hills, Aces High

Πέρα από την περιγραφή της συναυλίας και της άποψής μας για όσα συνέβησαν – γιατί και αυτά θέλετε να διαβάζετε – να πούμε και κάτι παραπέρα. Στο άρθρο που διαβάζετε δεν υπάρχουν φωτογραφίες. Το παρατηρήσατε από την αρχή σίγουρα, κάπου σας ξένισε, κάπου αναρωτηθήκατε, κάπου το ξεχάσατε. Θεωρήσαμε καλό να μην βάλουμε φωτογραφίες. Θα μπορούσαμε να είχαμε βγάλει τα κινητά, να τραβήξουμε φωτό, να τις ρετουσάρουμε και μια χαρά όλα. Όχι, δεν είναι μια χαρά όλα.

Όταν ζητήσαμε photo pass, η εταιρεία παραγωγής, η High Priority, μας ανέφερε ότι η ίδια η ομάδα των Maiden αποφάσιζε γι’ αυτά. Μας προέτρεψε λοιπόν να στείλουμε δείγματα δουλειάς της φωτογράφου που προτείναμε και εκείνη, με τη σειρά της, τα προώθησε, για να δουν και να αποφασίσουν. Δεν ακούσαμε τίποτα στη συνέχεια, δεν είχαμε καμία απάντηση. Προσωπική μου άποψη είναι ότι θα πρέπει να είχαμε μία απάντηση, έστω και αρνητική. Είναι επίσημο έτσι.

Γράφουμε από το 2003 για καλλιτέχνες και συναυλίες και αυτό το περιοδικό συνεχίζει το ψώνιο μας, την καψούρα μας, τον νταλκά μας, ώστε να σας πληροφορούμε για όλα όσα ζούμε. Το αν το περιοδικό μας είναι καλό ή κακό, το αν κάνει αυτά που κάνει σωστά ή όχι, δεν είναι δουλειά μας να το εξετάσουμε. Το κρίνουν οι τετρακόσιες πενήντα χιλιάδες αναγνώστες (τώρα πια) που μπαινοβγαίνουν στις σελίδες μας κάθε μήνα. Δίνουμε το παρόν σε κάθε πολιτισμικό γεγονός. Δεν πάμε εκεί που δεν μας θέλουν και δεν παρακαλάμε για κάτι που αυτονόητα θα πρέπει να μας δοθεί. Δημοσιεύουμε την ανταπόκριση της συναυλίας, τιμώντας την πρόσκληση της High Priority. Έχουμε την υποχρέωση να το κάνουμε. Από την άλλη μεριά, μας αρέσει. Μας αρέσει να ενημερώνουμε και να σας γνωρίζουμε πώς ήταν και πώς μας φάνηκε.

Σε καμία περίπτωση όμως δεν ανεχόμαστε αυτή τη συμπεριφορά. Εκείνος ή εκείνοι που αποφασίζουν, από την περίφημη «ομάδα των Maiden», στην ουσία φιμώνουν. Τι θα πει «Επιλεκτική χορήγηση photo pass»; Μόνο θυμηδία μπορεί να προκαλέσει μία τέτοια κίνηση. Είναι πιθανότατο να πρόκειται για ανθρώπους έξω από τη φιλοσοφία των Maiden, της διοργανώτριας εταιρείας και έξω από κάθε λογική. Στέλνουμε κάθε χρόνο ανταποκριτές στο Wacken, στο μεγαλύτερο Μέταλ φεστιβάλ του κόσμου και τέτοια χάλια δεν τα βλέπουμε ούτε με το μακαρόνι. Από δω και πέρα έτσι θα είναι τα πράγματα. Θα μας σέβονται για να τους σεβόμαστε. Δεν έχει ημίμετρα εδώ. Θα δημοσιεύουμε μόνο σύμφωνα με εκείνους και εκείνα που τιμούν τη συνεργασία μας. Αλλιώς, να πάνε στο καλό!

Κακώς κείμενα; Για να θυμηθούμε… Αρχικά, γιατί τα video wall, εκατέρωθεν της σκηνής, δεν έπαιζαν όταν ήταν στη σκηνή οι Lord Of The Lost και οι Airbourne; Όσοι ήταν στο standing B και στις εξέδρες, δεν είδαν ποτέ αυτές τις δύο μπάντες. Τις άκουγαν μόνο.

Γιατί θα πρέπει να υπάρχουν πάντα παραφωνίες στον κόσμο που αναλαμβάνει να καθοδηγήσει τον κόσμο στον χώρο του σταδίου; Ο τύπος που με ύφος μας είπε «Έλα, πάμε!», μήπως να κοιτάξει στον καθρέφτη του; Το «Έλα, πάμε» να το πεις στα γίδια που βοσκάς στο χωριό σου, αγαπητέ μου! Και είσαι τυχερός που δεν σου απευθύνθηκαν μερικοί όπως θα ‘πρεπε. Μερικά μέτρα μπροστά, έτερος κύριος μας απευθύνεται ως εξής. «Παιδιά, δεξιά για standing A, αριστερά για standing B. Σας ευχαριστώ πολύ, καλή διασκέδαση»! Γυρίζω και του λέω «Είσαι ωραίος!», για να μου αντιγυρίσει «Κι εσείς είστε ωραίοι»! Όλα στον άνθρωπο είναι. Κάποιοι είναι έτσι, κάποιοι άλλοι είναι αλλιώς. Για τους έτσι χαιρόμαστε. Για τους αλλιώς, τους γράφουμε εκεί που δεν πιάνει το μελάνι.

Και ναι, ο Dickinson παρεκτράπηκε. Και ναι, «στόλισε» τον ούγκανο. Και ναι, μας κακοφάνηκε και καλά κάναμε που μας κακοφάνηκε. Αρχικά να πούμε πως τα καπνογόνα είναι ΠΑΡΑΝΟΜΑ. Και κάπου εδώ τελειώνει η κουβέντα. Θα συμβούλευα μάλιστα τους επαναστάτες του πληκτρολογίου να πάνε πρώτα πρώτα καμιά βόλτα με τους φίλους τους και να πουν και να μιλήσουν και να παραπονεθούν σε εκείνους. Να πουν τον καημό τους σε εκείνους. Προτιμούν τα σεντόνια στο δίκτυο. Καλά να πάθουν! Μήπως να πάνε να τα πουν αυτά στο παιδί που είδε ο Dickinson από σκηνής να λιποθυμά εκεί μπροστά του και έσπευσε να περιχαρακώσει και να προστατεύσει; Όσο για τους «δημοσιογράφους» που αντί να γράψουν γι’ αυτά που είδαν, προτίμησαν να λοιδορήσουν… Έχετε μεγάλη πλάκα, πουλιά μου! Πραγματικά δεν έχετε ιδέα τι πράμα είναι μία συναυλία, έτσι; Πραγματικά εξακολουθείτε να πιστεύετε πως ό,τι δεν σας αρέσει δεν είναι καλό, έτσι; Περαστικά εύχομαι. Αν και… ΔΕΝ τα βλέπω…

Κώστας Κούλης

Η πολυαναμενόμενη συναυλία της χρονιάς στέφθηκε με επιτυχία, όσον αφορά την απόδοση των τριών υπέροχων μπαντών, την τρέλα του κόσμου και την προσέλευση (σαράντα πέντε χιλιάδες λαού). Δεν υπήρξε επιτυχία όμως από πλευρά διοργάνωσης. Μπαίνοντας στο χώρο του standing B, παρατήρησα μετά λύπης μου τα γνωστά κάγκελα, που χωρίζουν το standing A από το standing B. Στο μεγαλύτερο μήκος, κατά μήκος πάντα, υπήρχαν τα ταμεία και τα stand με τις μπύρες. Πρώτο φάουλ. Οι άνθρωποι που πήγαν να παρακολουθήσουν τη συναυλία στο standing B, για ποιον λόγο έπρεπε να βλέπουν τα κτίσματα αυτά και όχι τη σκηνή; Προσπαθώ να σκεφτώ θετικά και λέω εντάξει, έτσι και αλλιώς η σκηνή είναι πάρα πολύ μακριά, σαν μυρμήγκια θα τους βλέπουμε, ευτυχώς όμως που υπάρχουν τα video wall αριστερά και δεξιά. Θα πάρουμε οπτική επαφή από αυτά. Μάταια περίμενα να ανοίξουν τα videowall στους Lord Of The Lost και τους Airbourne. Σημειωτέον ότι ήμουν εκεί από τις πέντε το απόγευμα για να απολαύσω όλη αυτή την πολυδιαφημισμένη συναυλία. Μόνο ήχο είχαμε. Πολύ καλός, άριστος, αλλά μόνο ήχος. Δεν είδαμε τίποτα, δεν αντιληφθήκαμε τη ζωντάνια αυτών των δυο πολύ δυνατών συγκροτημάτων, που είχαν έρθει και για πρώτη φορά στη χώρα μας.

Μάθαμε ότι έδωσαν απίστευτες σκηνικές παρουσίες, από φίλους που κάθονταν στο standing A. Το πιστεύω και μπράβο τους, αλλά στους υπολοίπους γιατί μας απαγορεύτηκε να το βιώσουμε; Είναι λογικό όταν πας σε ένα φεστιβάλ – συναυλία, λόγω του μεγάλου χώρου, να μην έχεις οπτική επαφή με τη σκηνή. Για αυτό υπάρχουν οι οθόνες, για να μπορείς να δεις και να ακούς. Αλλιώς γιατί να μην κάτσεις σπίτι σου και να βάλεις στο YouTube την τελευταία συναυλία της όποιας μπάντας, να ανοίξεις το ψυγείο σου και να βγάλεις μπύρες και να το ευχαριστηθείς; Πας σε μια συναυλία για να πάρεις όλο το feeling και το ακουστικό και το οπτικό. Αυτό δεν μας το επέτρεψε η διοργάνωση. Οπτική επαφή είχαμε μόνο με τους αγαπημένους Maiden, που για άλλη μια φορά μας κατέπληξαν. Είχαν στήσει ένα εκρηκτικό show από όλες τις πλευρές. Δεν στέκομαι στις γκρίνιες για το setlist, το τι θα ακούσουμε το ξέραμε μήνες πριν. Αυτά τα τραγούδια ήθελαν να παίξουν και αυτά έπαιξαν. Γούστο τους και καπέλο τους. Όσοι ήθελαν να ακούσουν άλλα τραγούδια… Καλά… Προτείνω σε αυτούς που ήθελαν να ακούσουν «άλλα τραγούδια», να τους κλείσουν πριβέ και να τους στείλουν και το δικό τους setlist.

Πάμε παρακάτω τώρα, στις φωτοβολίδες και στον χαμό που έγινε. Δεύτερο φάουλ της διοργάνωσης. Για να μπήκαν αυτά μέσα, κάποιος τα άφησε. Εμένα με έψαξαν την ώρα που μπήκα. Μετά; Λόγω μεγάλης προσέλευσης δεν έκαναν έλεγχο; Δεν ξέρω, αλλά μάλλον κάτι τέτοιο θα συνέβη.

Σας χάλασε που μίλησε έτσι ο Bruce; Αλήθεια τώρα; Περάστηκε κάτι παράνομο και επικίνδυνο για όλους στον χώρο και αντί να ρίξετε καμιά φάπα όσοι ήσασταν δίπλα σε αυτά τα ανεγκέφαλα, τα υποστηρίζετε; Παντού υπήρχαν οικογένειες με παιδάκια, που είχαν έρθει να δουν τη συναυλία. Αυτούς ποιος τους σεβάστηκε; Τη μπάντα, που πολύ λογικά δεν θέλει κάτι τέτοιο, γιατί δεν τη σέβεστε; Άλλωστε είχαν ετοιμάσει ένα σκασμό πράγματα για μας. Τι παραπάνω θα έκαναν οι φωτοβολίδες σας; Εδώ κάνετε τσαμπουκάδες μπροστά από ένα φανάρι, αν κάποιος αργήσει να ξεκινήσει μόλις ανάψει πράσινο. Εκεί βρήκατε να το παίξετε μπλαζέ; Τώρα σας χάλασε το image που είχατε πλάσει για τους Maiden, με τις δηλώσεις ενός ανθρώπου που φυσικά και είχε κάθε δικαίωμα να τις κάνει, από τη στιγμή που δεν σέβεστε αυτόν αλλά και τους υπόλοιπους γύρω σας.

Όλα ξεκινούν από την παιδεία και την ατομική ελευθερία, να ξέρετε και δυστυχώς στη χώρα μας αυτά λείπουν. Μάθετε να σέβεστε τους γύρω σας. Η ελευθερία σας σταματά εκεί που ξεκινά η ελευθερία του άλλου.

Μαίρη Ζαρακοβίτη