Rabbit Hole @ Θέατρο 104

Η μαγεία του θεάτρου έχει να κάνει ΚΑΙ με τη «χρήση» μίας «συνηθισμένης» ιστορίας και την αναγωγή αυτής σε κάτι άλλο, κάτι μεγάλο, κάτι που θα μορφώσει και θα προβληματίσει. Η ιστορία που περνά από μπροστά μας, στη σκηνή πρώτου ορόφου του 104 έχει να κάνει με τις ζωές συνηθισμένων ανθρώπων. Καταχρηστικός ο όρος, άθλια η επιλογή του. Κανένας άνθρωπος δεν είναι συνηθισμένος. Κάθε περίπτωση είναι μοναδική. Και έτσι πρέπει να είναι. Η Ίζυ είναι έγκυος. Το «ομολογεί» στην αδελφή της. Η Ίζυ είναι πιο ατίθαση και πιο τραχιά, η Μπέκα, η αδελφή της, είναι καλλιεργημένη και «κόσμια». Έχει μόλις περάσει τους πιο δύσκολους οκτώ μήνες της ζωής της και σκέφτεται διάφορα πράγματα, τα περισσότερα από αυτά ριζοσπαστικά. Ο σύζυγος είναι υποστηρικτικός, προσπαθεί να αποφύγει το πατρονάρισμα της συζύγου. Η μητέρα της συνταξιοδοτημένη επαναστάτρια και η Ίζυ πρέπει να αλλάξει τη ζωή της εκατόν ογδόντα μοίρες.

Θα μου επιτρέψουν οι κυρίες και ο κύριος Μανίκας να ξεκινήσω με την ερμηνεία του κυρίου Νίκου Γεωργάκη. Όχι απλά εκπληκτικός, όχι απλά απίστευτος… Με εντελώς «γήινο» τρόπο, πήρε τον ρόλο, τον έκανε δικό του, τον απογείωσε ερμηνευτικά και τον προσγείωσε στη διπλανή πολυκατοικία. Έβγαλε πολύ γέλιο με poker-face τεχνοτροπία και αξιοποίησε όλες τις ατάκες στο έπακρο. Μοναδικός, απλά μοναδικός. Ο θίασος έδειξε από νωρίς ότι έχει δουλέψει τρομερά για το συγκεκριμένο έργο, από τον αρχικό διάλογο της κυρίας Εύης Δόβελου με την κυρία Έλενα Παπαβασιλείου. Απόλυτα φυσικές οι δυο τους, άλλαξαν διάσταση, άφησαν πίσω τους τους ρόλους και έγιναν οι ίδιες οι χαρακτήρες. Κουβέντα ανάμεσα σε δυο κορίτσια που είναι αδέλφια, κάπου στις ΗΠΑ. Εντελώς ανθρώπινο, εντελώς πραγματικό. Η σκηνοθεσία του κυρίου Βαγγέλη Λυμπερόπουλου και η μετάφραση/δραματουργική επεξεργασία της κυρίας Χριστίνας Μαλακού, έκαναν το θαύμα τους και δημιούργησαν μία παράσταση που κρατά πάνω από εκατό λεπτά και σου φαίνεται ότι μόλις ξεκίνησε.

Η κυρία Ευαγγελία Ανδρεαδάκη υποδύεται τη μητέρα των κοριτσιών. Είναι όμορφη, γλυκιά, υποδύεται με άνεση και πραγματώνει ένωση ρόλου και ηθοποιού. Είναι τάλαντο όλο αυτό, είναι πρόβες χωρίς τελειωμό, είναι χάρισμα και γνώση. Ο κύριος Σωτήρης Μανίκας, σε έναν ρόλο που δεν θα αποκαλύψω ούτε στο τόσο, ασχέτως με το τι αναγράφεται στο δελτίο Τύπου, καταφέρνει και μας κρατά στις άκρες των δακτύλων των ποδιών. Είναι από τις παραστάσεις που θα ξανάβλεπα δυο και τρεις φορές και μάλλον τη μία πίσω από την άλλη σε διάστημα μίας εβδομάδας. Ναι, τόσο απλά, τόσο άνετα, τόσο τόσο.

Το έργο του βραβευμένου με Pulitzer Ντέιβιντ Λίντσεϊ-Αμπέρ (το βραβείο το κέρδισε με αυτό το έργο μάλιστα) αποτελεί ηθογραφία μίας εποχής σύγχρονης, της εποχής μας. Κάπου μπορεί να εντοπίσετε αναχρονιστικά στοιχεία. Είναι αυτά που δίνουν την παραπάνω μαγεία στις λέξεις και τις εκφάνσεις. Σαν Ομηρική η δομή. Με μοτίβα από το σήμερα και το κοντινό χθες. Η πανέξυπνη σκηνοθεσία και ο γάμος της με το έξοχο κείμενο, δίνουν την εικόνα μίας παράστασης που κάνει τη διαφορά. Θαυμάσιο χιούμορ, συγκίνηση και ερωτήματα που βγαίνουν στο συνειδητό με το πέρας του έργου. Μπορούμε να αλλάξουμε; Μπορούμε να τραβήξουμε μια γραμμή και να ξεκινήσουμε από την αρχή; Καταλαβαίνουμε τους ανθρώπους μας; Είναι σίγουρο ότι και εκείνοι μας καταλαβαίνουν;

Θαυμαστός τρόπος γραψίματος, θαυμαστός τρόπος παιξίματος. Πραγματικά εντυπωσιάστηκα από την απλότητα. Ο τρόπος που η οξύνοια προσκρούει είναι πάντα απλός. Προτείνεται ανεπιφύλακτα.

Κώστας Κούλης

Παίζουν (αλφαβητικά): Ευαγγελία Ανδρεαδάκη, Νίκος Γεωργάκης, Εύη Δόβελου, Σωτήρης Μανίκας, Έλενα Παπαβασιλείου

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Λυμπερόπουλος
Μετάφραση – Δραματουργική επεξεργασία: Χριστίνα Μαλακού
Σκηνικά: Δημήτρης Κατσίκης
Κοστούμια: Σάντυ Καραγιάννη
Φωτισμοί: Βασίλης Κλωτσοτήρας
Μουσική Επιμέλεια-Sound Design: Music4Ads
Βοηθός σκηνοθέτη: Μάιρα Στυλιανού
Βοηθός Ενδυματολόγου: Καλλιρρόη Φώνη
Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη
Χορηγίες: Μαριλένα Θεοδωράκου
Φωτογραφίες: Σπύρος Περδίου
Οργάνωση – Διεύθυνση παραγωγής: Γιώργος Ψαραδέλης
Παραγωγή: Play Productions