Αν θα μπορούσε η καρδιά σου να σκεφτεί, θα σταματούσε…

Μια φράση που ξεδιπλώνεται περίτεχνα μέσα από μια υπέροχη θρίλερ-ική παράσταση.

Το Μπολερό του Ραβέλ σε μία εκτέλεση που δεν έχουμε ξανακούσει. Νόμιζες, από τους αρχικούς ήχους, ότι η μουσική που θα ακολουθήσει θα είναι κάτι σε βαλς. Όχι.

Ένας γοητευτικός άνδρας προσλαμβάνει μια γυναίκα για να μεγαλώσει τα δυο του παιδιά, που κατοικούν απομονωμένα σε έναν πύργο δίπλα σε μια λίμνη. Το σκοτεινό του βλέμμα τρυπάει τις σκέψεις μας και έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη γλυκύτητα της γκουβερνάντας. Ο τρόπος που μιλά, που σκέφτεται, που κινείται στον χώρο… είναι τρομακτικός.

Δείχνει αγέρωχος, σκληρός, ένας άνθρωπος που πραγματικά δεν θα ήθελες δίπλα σε ένα παιδί. Και όμως έχει δύο παιδιά, ένα αγόρι, που είναι κατ’ εικόνα και ομοίωσή του και ένα κορίτσι που υπομένει αυτή τη σκληρότητα χωρίς να βγάζει μιλιά. Η οικονόμος, μια γυναίκα τραχιά, απρόβλεπτη, απόλυτα συμβατή με τις εντολές και τις μεθόδους του αφεντικού, προσπαθεί να «συνετίσει» τη γλυκιά γκουβερνάντα χωρίς αποτέλεσμα. Τι θα συμβεί σε αυτό τον σκοτεινό πύργο; Είναι μόνο η αρχή ενός παγόβουνου αισθήσεων, αντιλήψεων και προσδοκιών. Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται και τίποτα δεν προδικάζει τι πρόκειται να συμβεί.

Ο Μάριος Ιορδάνου και η Σοφία Καζαντζιάν ακροβατούν πάνω από το λεπτεπίλεπτο σχοινί του βιβλίου «Το στρίψιμο της βίδας» του Henry James. Το βιβλίο ήταν η αφορμή να ξεδιπλώσουν μπροστά μας μια ιστορία τολμηρή γεμάτη σκοτεινά μονοπάτια. Οι χαρακτήρες αιωρούνται, ματώνουν, αφουγκράζονται και προβάλουν μπροστά μας μέσα από έναν αόρατο καθρέπτη την κοινωνία μας. Είναι αυτά που βλέπουμε αληθινά ή μέρος κάποιας παραίσθησης; Μπορεί να σταματήσει ο κύκλος αίματος που έχει ξεκινήσει;

Είχα αρκετά χρόνια να δω μια τόσο καλοστημένη θρίλερ-ική παραγωγή. Ένα έργο που σου κόβει την ανάσα, σε ταλανίζει εμπρός σε δύσκολα μονοπάτια και αναβλύζει ερωτήματα που ζητούν άμεσα απαντήσεις.

Ο Μάριος Ιορδάνου σε διπλό ρόλο (που φυσικά και δεν αποκαλύπτω), πέρασε με απίστευτη ευκολία στην ιδιοσυγκρασία των ηρώων του. Έγινε ένα μαζί τους και κατάφερε να τους φέρει αντιμέτωπους με την αλήθεια. Σκηνοθετώντας αυτή την παράσταση, περνά τα δικά του μηνύματά σχετικά με τη σαθρή μας κοινωνία και μας βρίσκει σύμφωνους και συνεπιβάτες στο όραμά του.

Η Σοφία Καζαντζιάν, αυτό το πολυτάλαντο πλάσμα, κατάφερε να μαγνητίσει τις αισθήσεις μας. Οι ανατροπές του έργου αλλά και η ψυχοσύθεση των ηρωίδων που υποδυόταν, αυτή η συνεχής πάλη που εκρηγνυόταν μέσα της σε κάθε σκηνή ήταν ικανή να αφυπνίσει το μυαλό και τις ψυχές μας. Ο δυναμισμός, το σκοτάδι, έρχονταν σε αντίθεση με την αέρινη υπόσταση, την γλυκύτητα αλλά και τον ρομαντισμό.

Και κάποια στιγμή η γκουβερνάντα θα χορέψει. Το έκανε όταν την κλείδωναν στο δωμάτιό της. Της απαγορευόταν να διαβάσει. «Τα κορίτσια δεν πρέπει να μορφώνονται. Η εκπαίδευση τους κάνει κακό». Και η κυρία Καζαντζιάν χρησιμοποιεί όλο τον χώρο της σκηνής, περπατά, τρέχει, πηδά, πέφτει και γίνεται χίλια κομμάτια, για να ξαναγεννηθεί αμέσως, με υπόκρουση μία διασκευή στο “Fur Elise”.

Ο Βαλεντίνο Βαλάσης σε ρόλο έκπληξη, μας στοίχειωσε με τον απόλυτο τρόπο που χειρίστηκε τον ρόλο. Του πήγαινε γάντι, δεν θα μπορούσα να φανταστώ άλλον σε αυτή τη θέση. Και μόνο η σκέψη να κοντράρουν τον ρόλο με αυτό το μοτίβο… Από την άλλη όμως, αυτός ο ρόλος είναι πάνω απ’ όλα ανθρώπινος. Δεν υπάρχουν φύλλα, συνταγές ή μπούσουλες. Ο Βαλεντίνο είναι υπεύθυνος και για τα σκηνικά και το ενδυματολογικό σκέλος και τα έχει καταφέρει περίφημα, όπως πάντα άλλωστε.

Η νεαρή Αναστασία Νταλιάνη κρατούσε τις ισορροπίες του έργου, ανάβλυζε αθωότητα και φως. Τόσο όμορφη μέσα στο υπέροχο φόρεμα εποχής. Πραγματικός άγγελος! Να πούμε εδώ ότι η διανομή είναι διπλή και τον ρόλο της κόρης υποδύεται επίσης η κυρία Λυδία Γιαννουσάκη.

Τελικά, μπορεί άραγε μια καρδιά να σκεφτεί; Να φιλτράρει όλα όσα τα μάτια βλέπουν; Μπορεί το μυαλό να ξεφύγει από τα πρέπει, τα ταμπού, τις παλαιολιθικές αντιλήψεις και να απελευθερωθεί; Μπορεί να σηκώσει ανάστημα και να σταματήσει τον κύκλο βίας και αίματος; Μπορεί μια σκληρή και παραβατική κοινωνία να αναγεννηθεί από τις στάχτες της;

Ο φόβος είναι φίλος μας. Οφείλει να είναι. Όπως ο πόνος υπάρχει για κάποιο λόγο, έτσι υφίσταται και ο φόβος. Όταν κοιτάς πίσω σου και δεν υπάρχει κανείς και όταν σκέφτεσαι να ξανακοιτάξεις, αλλά τρέμεις ακόμα και στη σκέψη, αφού πλέον είσαι σίγουρος ότι δεν είσαι μόνος σου. Και ο κοινός παρονομαστής. Ο Dante Alighieri. «Εσείς που μπαίνετε, αφήστε την ελπίδα». Θα μπορούσε να είναι και η επιγραφή στην είσοδο του πύργου. Το ερμηνευτικό κουαρτέτο πηγαίνει τον συμβολισμό χιλιόμετρα μακριά. Όσοι φεύγουν μας λείπουν; Μήπως λείπουν μόνο από τον εαυτό τους; Ο Μάριος Ιορδάνου, η διόσκουρη ψυχή του που ακούει στο όνομα Σοφία Καζαντζιάν και ο οίστρος τους, έφτιαξαν μία ιστορία από την αρχή. Της οποίας το τέλος αποτέλεσε και εκείνο μία αρχή. Σαν τη μέρα της μαρμότας σε Χιτσοκικά εδάφη…

Ραντεβού στο θέατρο Vault και στην παράσταση «Το Στρίψιμο της Βίδας, Reloaded»
Μαίρη Ζαρακοβίτη
Ιταλέξεις: Κώστας Κούλης

Κείμενο: Σοφία Καζαντζιάν – Μάριος Ιορδάνου (βασισμένο στο έργο του Henry James)
Σκηνοθεσία: Μάριος Ιορδάνου

Παίζουν: Μάριος Ιορδάνου, Σοφία Καζαντζιάν, Βαλεντίνο Βαλάσης,
Λυδία Γιαννουσάκη και Αναστασία Νταλιάνη (σε διπλή διανομή)

Σκηνογραφία, ενδυματολογία: Βαλεντίνο Βαλάσης
Κινησιολογία: Σοφία Καζαντζιάν
Μουσική επιμέλεια, σχεδιασμός φωτισμών: Μάριος Ιορδάνου
Χειρισμός ήχου, φώτα: Δημήτρης Τσαγκάλης
Φωτογραφίες: Κατερίνα Σβορώνου
Επικοινωνία: Μαρίκα Αρβανιτοπούλου | Art Ensemble

Πληροφορίες
Πολυχώρος Vault Theatre Plus: Μελενίκου 26, Βοτανικός
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: κάθε Σάββατο στις 18:00 και Κυριακή στις 21:00
Διάρκεια: 75’ (χωρίς διάλειμμα)

Τιμές εισιτηρίων: 10 ευρώ
Προπώληση: https://www.viva.gr/tickets/theater/to-stripsimo-tis-bidas-reloaded