Όμορφο πράγμα αυτό το ιντερνέτ. Ό,τι θες το βρίσκεις. Μπορείτε να φανταστείτε, πριν μόλις είκοσι με είκοσι πέντε χρόνια – μόλις, ε; Καλά – να σας μιλάνε για μία οδό στην Αθήνα, που δεν την έχετε ξανακούσει; Μία που σας το είπαν και μία που σκεφτήκατε «Πω-ρε, φίλε… Πώς θα πάω εκεί πέρα τώρα»; Και σήμερα αρκούν ένα με δυο λεπτά στο κινητό και όχι μόνο έχετε βρει την οδό στο άνετο, έχετε ήδη ψωνίσει από εκεί για το σπίτι ΚΑΙ έχετε ωφεληθεί από τις προσφορές που βρήκατε και ισχύουν ΜΟΝΟ εκεί.

Ναι, δεν λέω, ωραίο και θαμαστό τούτο το ντερνέτι. Μαθαίνεις για όλα, σε χρόνο μηδέν, διασταυρώνεις ειδήσεις για να μην σε πιάνουν κότσο τα κανάλια και αποκτάς εκείνο το μπλουζάκι Maiden για πολύ λιγότερα απ’ όσο υπολόγιζες, αφού ο μέχρι τώρα κτήτωρ του το βαρέθηκε και το έδωσε για ένα κομμάτι paypal. Και το καλύτερο; Το διαδίκτυο σου δίνει πάτημα. Σου δίνει βήμα. Μπορείς να πεις τη γνώμη σου. Και να τη διαβάσουν σε όλη την Οικουμένη.

Και η γνώμη σου, φυσικά, φροντίζεις να είναι πάντα η χειρότερη. Είναι το περίφημο, λεγόμενο, πολυγενές και ακατάληκτο, κράξιμο. Μα τι χάλια είναι αυτά; Μα καλά, τι σκέφτονταν; Μα είναι δυνατόν;

Και δεν μιλάω για τα κακώς γενόμενα. Δεν θα γράψεις για τους δρόμους που είναι τίγκα στα σκουπίδια, ούτε για τους έχοντες και κατέχοντες, που κάνουν κακό στον συνάνθρωπό τους. Θα το πας γενικά. Επί παντός επιστητού. Και θα φτάσεις και στη μουσική. Εκεί πια είναι «όπεν σίζον». Ήτοι όποιον πάρει ο Χάρος.

Έχω διαβάσει πολλά κατά καιρούς. Να σε πάω λίγο πίσω; Όταν είχε έλθει ο τεράστιος Geoff Tate για δύο συναυλίες – ξανά – στην Ελλάδα μας. Καλά, έχουμε μεγάλη πλάκα σαν λαός. Πέρα από το συντριπτικό ποσοστό αναρτήσεων, μέσω των οποίων, όσοι πήγαν στις συναυλίες, έλεγαν με ενθουσιασμό το πόσο καλά πέρασαν, είχαμε και εκείνους που τους μύριζε ή τους βρώμαγε γιατί έτσι ή γιατί αλλιώς. Γιατί ήλθε μόνος του και γιατί δεν ήταν πια με τους Queensryche και ότι δεν είναι το ίδιο και ότι τους φάνηκε περίεργο ή αστείο και «Τι καλά θα ήταν αν ξαναγυρνούσε ο DeGarmo». Προσέξτε, ο Tate έχει φύγει εδώ και ένδεκα χρόνια. Ο ψηλός πάλι έχει εγκαταλείψει από το ’97. Αλλά όταν ο άλλος ξεκινάει να κράζει, όλα τα νούμερα είναι σχετικά.

Η μουσική είναι η υπέρτατη μορφή ψυχαγωγίας. Δεν θα βαρεθώ να το γράφω. Δεν θα βαρεθώ να το πιστεύω. Ποτέ. Αν κάποιος θεωρεί ότι μπορεί μέσω της μουσικής να περνάει καλά, τότε έχει όλο τον θαυμασμό μου. Αν θεωρεί πάλι ότι είναι μέσο να προβάλει το εγώ του και να κατακεραυνώνει ό,τι δεν του κάθεται καλά, να είναι καλά ο άνθρωπος, αλλά δεν θέλω καμία παρτίδα μαζί του.

Γιατί το γράφω αυτό λοιπόν… Για να βάλω στη σκέψη σας μία καινούργια πρόταση. Ακούτε και ΜΗΝ σημειώνετε. Τίτλος παλιάς εκπομπής στο ραδιόφωνο, δεκαετίες πίσω και ιδέα για όλα όσα συμβαίνουν και θα συμβαίνουν. Διαβάζετε ό,τι πιστεύετε ότι αξίζει να διαβάζετε. Να εμπλακείτε σε φραστική αντιπαράθεση; Ποτέ! Δεν υπάρχει κανένας λόγος. Άλλωστε, το έχει πει και ο μεγάλος. Ποτέ μην κάνεις δημόσια διάλογο με έναν ηλίθιο. Κανείς, από όλους όσους παρακολουθούν, δεν θα καταλάβει ποιος από τους δυο σας είναι ο ηλίθιος. Άστο, παιδί μου, γιατί να απαντήσεις; Ναι, ο τύπος έγραψε ότι μόνο οι Βυρσοδέψειουμ είναι μπάντα της προκοπής, με μισό ντέμο σε γραμμένη κασέτα (από την άλλη πλευρά έχει Αγγελή Ταριφαδιπλή και «Φίλα μου τον σκούφο, να σε λέω Κουσούφο») και ένα LiVE στο κουρείο του θείου του κιθαρίστα και πως ΟΛΟΙ οι άλλοι δεν αξίζουν ούτε δεπτεΟλεπτο της προσοχής μας. Το διάβασες, γέλασες αρχικά, προβληματίστηκες μετά. Θαυμάσια, πάμε παρακάτω! Δεν απαντάς για κανέναν λόγο.

Το κράξιμο είναι εύκολο. Διάφοροι «κριτικοί» μουσικής έκαναν καριέρα με δαύτο. Έβγαλαν ΠΟΛΛΑ λεφτά και θεωρούν εαυτούς αυθεντίες. Θυμάστε την απάντηση της ΕΜΙ στους Venom, με εκείνο το «ευγενές» και καθόλου νηστίσιμο “Fuck Off”; Θυμάστε πώς έθαβαν με ευκολία συγκροτήματα που σήμερα αποτελούν παρακαταθήκη στη μουσική; Εκεί να δείτε συζητήσεις επί συζητήσεων. Σαν τους Μεταλάδες και τους Ντουρανόβιους στο περιοδικό «Αγόρι». Τα θυμάσαι σήμερα. Γελάς και προβληματίζεσαι. Πας παρακάτω; Κρατάς όλα αυτά να τα λες στις παρέες σου και ποτέ στο διαδίκτυο; Έχεις τη συμπάθειά μου.

Σε εκείνο το LiVE του Tate, που σου έλεγα λοιπόν, άκουσα και τούτο. Ξεκινάνε οι Emerald Sun. Ο φίλος δίπλα μου μου λέει «Ρε συ! Ωραίοι αυτοί εδώ. Θα τους ψάξω». Το πλέον υγιές. Το κράξιμο το άφησε για εκείνους που προτιμούν λεμόνι στον καφέ αντί για ζάχαρη. Το λεμόνι δεν πάει παντού, παιδιά μου. Ούτε καν το ίδιο το λεμόνι δεν θα το ήθελε αυτό. Εσείς πάλι… Ευτυχώς που ώρες-ώρες μας διασκεδάζετε, αλλιώς δεν θα έμπαινα καν στον κόπο να διαβάσω αυτά που πασαλείβετε.

Πριν λίγες ημέρες ένας νέος άνθρωπος αποφάσισε να δώσει τέρμα στη ζωή του. Έγραφε, παλιά, για το Metal Hammer και το Metal Invader. Διάβαζα τα κείμενά του, χαμογελούσα και πήγαινα παρακάτω. Δεν είχα ιδέα πως υπήρχαν «άνθρωποι» που θύμωναν με τις κριτικές του τόσο πολύ, που κάποια στιγμή βρέθηκαν να τον προπηλακίζουν. Να τον κυνηγούν για να του κάνουν κακό. Διάβασα διάφορα για τούτο τον χαμό. Δεν θα εστιάσω σε κάτι, εννοείται πώς όλη η ουσία βρίσκεται στο ότι ένας άνθρωπος έφυγε νωρίς. Και – καθώς φαίνεται – έφυγε πικραμένος. Ακούτε και μην σημειώνετε. Σας παρακαλώ. Να ‘στε όλοι καλά!

Κώστας Κούλης