6949256666 press@keysmash.gr

Θεώμενοι: Το σώμα της γυναίκας ως πεδίο μάχης @ Θέατρο Χώρος

keysmash powered by dycode

Ο πόλεμος της Βοσνίας κράτησε περίπου τρεισήμισι χρόνια. Το πώς και το γιατί το διαβάσαμε, πιστέψαμε τα μισά από όλα εκείνα και σταθήκαμε στο αυταπόδεικτο. Τις χιλιάδες αθώων που χάθηκαν. Ο επίλογος γράφτηκε, κλασσικά, σε ξένο έδαφος, στο Ντέιτον του Οχάιο, με την αντίστοιχη «συμφωνία». Μέχρι τότε… Η εμμονή του ανθρώπου να εξοντώνει τον συνάνθρωπο για λόγους γεωπολιτικούς, θρησκευτικούς, για την απόκτηση της εξουσίας, άρα της δύναμης. Μέσα σε όλα αυτά, η γυναίκα. Ο άνθρωπος που εκμηδενίζεται ως άνθρωπος. Ο βιασμός των γυναικών, που είναι πάγια τακτική εκφοβισμού και απτή απόδειξη θηριωδίας.

Μία ψυχολόγος και ένα θύμα. Ανταμώνουν. Κάμπου στη Σεμπρένιτσα ή και κάπου αλλού. Ίσως μετά τη σφαγή του Ιουλίου. Νωπά τα τραύματα, «φρέσκες» οι καταστάσεις. Ο πόλεμος τελείωσε ή τελειώνει, αλλά ο δικός της ανήφορος μόλις ξεκίνησε. Την έχουν βιάσει, την έχουν σπάσει, την έχουν τσακίσει και μέσα της άρχισε να χτυπάει μία έτερη καρδούλα. Τα ερωτηματικά πολλά. Οι απαντήσεις μηδενικές.

Η κυρία Νικόλ Δημητρακοπούλου στέκεται μπροστά μας ως ο άνθρωπος που του συμπεριφέρθηκαν με τον χειρότερο και πλέον ειδεχθή τρόπο. Είναι σημαδεμένη για πάντα και έτσι λειτουργεί. Κοιτά το άπειρο, εστιάζει στο πουθενά. Στην αρχή δεν μιλά. Όταν αρχίσει να αρθρώνει… «Σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ»! Όλη της η ψυχή σε μία φράση. Ξυπόλυτη οργώνει τη σκηνή. Δεν το θέλει το παιδί που φιλοξενεί στα σπλάχνα της. Είναι προϊόν βιασμού, μπορεί και ομαδικού. Είναι σε κατάσταση σοκ, το μυαλό της αποτελεί κατ’ ουσίαν καυτή ρέουσα μάζα. Η απόδοσή της είναι απίστευτα ζυγισμένη και κουμπωμένη στον χαρακτήρα της. Το βλέμμα της σκίζει ατσάλι πάχους δέκα εκατοστών. Κάποια στιγμή θα «έλθει σε επικοινωνία» με το αγέννητο παιδί της. Κινηματογραφική σκηνή.

Ο κύριος Στέλιος Πατσιάς σκηνοθετεί έχοντας κατά νου δύο χαρακτήρες, που θα μπορούσαν να είναι χίλιοι. Το ευρηματικό σκηνικό της κυρίας Μαρίας Παλάντζα συνθέτει ένα μοτίβο που παραπέμπει από νοσοκομείο σε έρημο, από τρελοκομείο σε ησυχαστήριο. Η σκηνοθεσία αλλάζει ταχύτητες, σύμφωνα με τη ροή του έργου. Τρέχει με εκατό, σέρνεται στο χώμα, σηκώνεται και πέφτει κατά βούληση.

Η κυρία Σοφία Παλάντζα υποδύεται την ψυχολόγο. Παράλληλα είναι ο αφηγητής της ιστορίας μας. Εξαιρετική άρθρωση, όμορφη κίνηση και μία άγουρη καλημέρα στο θύμα. Ακόμα και ένας «επαγγελματίας» αισθάνεται αμήχανα μπροστά στο θύμα τέτοιων φρικαλεοτήτων. Η σκηνή με τα ποτήρια κρασί είναι απλά εμπνευσμένη. Και ο τρόπος που κινείται η ίδια, «εγκαταλείποντας» το σκηνικό… Θαυμάσια τεχνική, πραγματικά! Θα πρέπει εδώ να σημειώσουμε πως συμμετέχουν ακόμα δύο ηθοποιοί στην παράσταση, οι κύριοι Αντώνης Παπαδάκης και Λευτέρης Καταχανάς, οι οποίοι αποδίδουν τον αυτό ρόλο, τον οποίο δεν προτιθέμεθα να αποκαλύψουμε, για προφανείς λόγους. Η είσοδός τους στη σκηνή είναι υπέροχη και δεν υπερβάλω καθόλου. Θα έλεγε κανείς πως εμφανίστηκαν από το πουθενά, πως επρόκειτο για αστρική προβολή που κατέληξε σε φυσική παρουσία. Η σκηνοθεσία έκανε το θαύμα της, ακόμα μια φορά.

Βασισμένη στο κείμενο του Ρουμάνου συγγραφέα Ματέι Βισνιέκ, μεταφρασμένο από την κυρία Νατάσα Σίδερη, αυτή η παράσταση χτυπά στο ψαχνό. Ο πόλεμος δεν δίνει ζωές, μόνο παίρνει! Το έχω γράψει πολλές φορές, δεν υπάρχει περίπτωση να σταματήσω. Ο πόλεμος είναι φρίκη και ο βιασμός ίσως να είναι η χειρότερη μορφή βασανισμού. Το γυναικείο σώμα όμως ΔΕΝ δημιουργήθηκε για να αποτελεί πεδίο μάχης. Η λογική του παραλόγου σε έναν κόσμο που, ακόμα και σήμερα, επιλέγει τον πόλεμο σαν «λύση για την ειρήνη». Δείτε αυτή την παράσταση. Προβληματιστείτε για το αύριο. Για τους ανθρώπους που αγαπάτε. Για τους ανθρώπους γενικά.

Κώστας Κούλης

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Please follow and like us:
Facebook
Twitter
Youtube
Instagram
LinkedIn

0 Comments