Στον παράδεισο @ Θέατρο Arroyo

Ο παράδεισος επί γης λοιπόν. Όχι, δεν αναφερόμαστε σε αγροτεμάχια στο Ιράκ και το Κουβέιτ. Μιλάμε για έναν χώρο πολύ πιο οικείο. Κήπο της Εδέμ δεν τον λες, αλλά είναι σίγουρα δεύτερος και μάλιστα από κοντά. Ένα νησί με καλές εγκαταστάσεις ενδιαίτησης, καλό φαγητό και γενικά καλές συνθήκες υγιεινής και διαμονής. Ένας μεγιστάνας με το όνομα Έξαρχος, είχε αυτή την ιδέα. Να δώσει μία δεύτερη ευκαιρία σε καταδικασμένους και καταδικασμένες σε φυλάκιση. Αντί να σαπίζουν σε ένα σκοτεινό και υγρό κελί, αντί να φοβούνται μονίμως στους προαυλισμούς και στο μπάνιο, να κάνουν κάτι χρήσιμο. Να έχουν δουλειές και να φροντίζουν έναν όμορφο χώρο, μέχρι να εκτίσουν την ποινή τους.

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Αυτή η ιδέα έγινε πραγματικότητα. Το πείραμα ξεκίνησε και ο «Παράδεισος» ξεκίνησε να φιλοξενεί ανθρώπους που έκαναν το λάθος και απέκτησαν το δικαίωμα να το φέρουν στα ίσια – όσο είναι εφικτό τουλάχιστον. Χωρίζονται μάλιστα και σε ομάδες, με ιεραρχικές αποστάσεις μεταξύ τους. Στην κίτρινη ομάδα θα βρούμε εκείνους που τώρα ξεκινούν με το πρόγραμμα. Αν τα καταφέρουν με όλα όσα τους έχουν ανατεθεί, τότε κάποια στιγμή θα μεταβούν στην πράσινη ομάδα. Πιο ελίτ κατάσταση, μέχρι την απόλυτη καταξίωση – και προσωπική επιλογή πλέον – της ένταξής τους στη γαλάζια ομάδα. Ο Έξαρχος θεωρεί ότι η δεύτερη ευκαιρία θα κάνει τη διαφορά. Αντί για το κελί, σε ένα δωμάτιο σε ένα πανέμορφο νησί, να ζεις σαν άνθρωπος και να κάνεις χρήσιμα πράγματα, όπως να φροντίζεις τα λουλούδια ή να μαστορεύεις τα ηλεκτρολογικά.

Όμως ο άνθρωπος είναι κακό ζώο. Ναι; Συμφωνούμε όλοι σ’ αυτό, έτσι; Και σήμερα να ζούσαμε στον Παράδεισο και όλα να τα είχαμε και αθάνατοι να είμαστε και πόνο να μην νιώθαμε, από το δέντρο της ζωής πάλι θα κόβαμε. Και πάλι θα κατηγορούσαμε εκείνον ή εκείνη, που μας έδωσε να φάμε. Το εξαιρετικό κείμενο του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη σκηνοθετεί με όμορφο τρόπο η Μαρία Αιγνίτου, η οποία καταφέρνει και κουμπώνει άψογα ερμηνείες και φωτισμούς, φτιάχνοντας ένα έργο υψηλής ποιότητας και πολλών διδαγμάτων και συμπερασμάτων. Η κάθαρση δεν έρχεται ποτέ. Γίνεται απαγγελία, κάτι από τραγούδι και διάλογος χωρίς ανταπόκριση. Μια χελώνα στάθηκε να ακούσει αλλά τι να καταλάβει κι εκείνη…

Θαυμάσιος ο κύριος Αντώνης Τσιοτσιόπουλος στον ρόλο του Γιάννη, του ανθρώπου που επιλέγει να κάνει το καλό, να έλθει σε επαφή με το κακό ζώο, να χάσει και να μην κάνει καμία φασαρία γι’ αυτό. Ο Γιάννης είναι το σύγχρονο πρόβατο προς σφαγή. Το κλείδωμα του συγκεκριμένου ηθοποιού στον χαρακτήρα του είναι μαεστρικό, εκφράζει πάθος και ηπιότητα, είναι μία πραγματικά καλή δουλειά. Στον ρόλο της Άννας συναντάμε την κυρία Δάφνη Λιανάκη. Νευρώδης, απότομη και γλυκιά, ενσαρκώνει τον ρόλο της με φυσικότητα. Έναν ρόλο που γεννιέται και πεθαίνει, μόνο για να ξαναγεννηθεί και να αναρωτηθεί για τον επόμενο θάνατο.

Εξαιρετικό το δίδυμο της κυρίας Μαρίας Αιγινίτου – που πέρα από τη σκηνοθεσία μαζί με τον αεικίνητο Γιώργο Παλούμπη, είναι και μία εκ των πρωταγωνιστών – και του κυρίου Θάνου Αλεξίου στους ρόλους των Τέα και Τεό αντίστοιχα. Άνετος ο τρόπος εκφοράς, καθώς και αυτός της κίνησης. Θα έλεγα ότι και οι δυο τους το διασκεδάζουν πολύ στη σκηνή. Στον ρόλο του Νίνο συναντάμε τον κύριο Αντώνη Γιαννακό, ο οποίος είναι ακριβώς αυτός που περιγράφει. Ένας άξεστος νέος, που ίσως να θέλαμε να είμαστε πάντα μακριά του. Είναι πειστικός, είναι τίμιος στην προσέγγισή του. Η κυρία Ασπασία Κράλλη ως Λότη είναι αληθινή και εκφραστική. Είναι πραγματικά ευφυής η διανομή, είναι συγκινητικό το κείμενο και θα σημειώσω εδώ πως φεύγοντας, η απορία γίνεται όλο και μεγαλύτερη. Γιατί να είναι τόσο σκάρτος ο άνθρωπος; Μήπως η Φύση δεν έπρεπε να του δώσει τόση νοημοσύνη; Μήπως το «πακέτο» είναι ελαττωματικό γιατί δεν γίνεται να μην είναι; Θα δείτε, θα προβληματιστείτε, θα θαυμάσετε, θα προτείνετε.

Κώστας Κούλης