Survive The Night by Nightkill

Nightkill

Survive The Night

2025 – Alone Records

Ξεκίνημα με… τζαμάρισμα; Ναι! Επίσκεψη στις παραγωγές της δεκαετίας του ’80 και τα ηχοχρώματα στις κιθάρες ήδη φρόντισαν γι’ αυτό. Το ομώνυμο τραγούδι σέρνει τον χορό. Μπιτάτο, γκρουβάτο, less is more στην αντίληψη και γνήσιο φλερτ με Hard Rock και Heavy Metal. Θα το αντιληφθείτε αμέσως, ελέω μπακλαβαδωτού riff, το οποίο παίζει και κατά τη διάρκεια του κουπλέ. Η φωνή του Θοδωρή Μαρτίνη είναι χαρακτηριστική και πάντα μου άρεσε. Ένας λόγος παραπάνω λοιπόν και θα επιζήσουμε και τούτη τη νύχτα.

Πρώτος δίσκος για τη μπάντα και όπως μαθαίνουμε, το κλίμα είναι το καλύτερο που θα μπορούσε να υπάρχει. Η μελωδία διάχυτη και η αισθητική κοιτάει ευθεία στα μάτια την ογδονταΐλα. Τα καλά και άγια του Διονύση Χριστοδουλάτου και του CFN Recording Studio. Συνέχεια του άλμπουμ με το “Lost Heaven”, με έναν καρφάτο τραϊμπαλοτυμπανικό πρόλογο και ένα κιθαριστικό θέμα αρχηγικό. Mid tempo το μοτίβο και “Lost Heaven is what we are waiting for”, έτσι, για να μπούμε στην πολεμική του στίχου και του ηχητικού χαλιού από κάτω του. Το “The Only One” συνεχίζει στις ίδιες ταχύτητες, διαθέτει ένα riff που χαράσσεται στον σκληρό του εγκεφάλου και δείχνει πόση πολλή δουλειά έχει πέσει στις κιθάρες. Η μπάντα έχει σκεφτεί τα πάντα, όσον αφορά το συνθετικό και το εκτελεστικό επίπεδο και τα axeάχορδα αποτελούν αιχμή του δόρατος.

“Don’t Give Up” και όλες οι διαστάσεις είναι κρυστάλλινες. BallaDream, όπως συνηθίζω να γράφω, με το βιμπράτο στη φωνή να αποτυπώνεται με άνεση και την καλύτερη των διαθέσεων. Πάρε το χέρι μου, πάρε την αγάπη μου, πάρε τη ζωή μου όλη! Ρε; Μπας και ετοιμάζετε αυτό εδώ για το επόμενο βίντεό σας; Και αυτό το ανέβασμα στις ταχύτητες, στο τελευταίο λεπτό του τραγουδιού, είναι εντελώς ερωτεύσιμο.

“Devil’s Hearth” και κάπου εδώ θα ερχόταν ο Vivian Campbell και θα ρωτούσε «Συγγνώμη, αυτό το έχω παίξει εγώ; Από ποιο κομμάτι του Dio είναι»; HeavyMetal-λιά βαρβάτη και άκρως μελωδική, με τις κιθάρες να σπέρνουν και εκείνη τη μπασογραμμή στο ρεφρέν… Μπράβο και πάλι μπράβο! Πώς είπατε, εσείς οι οπαδοί των Priest; Θα μπορούσε να κοιτάει και προς τα εκεί; Και πολύ καλά θα έκανε! Το υβρίδιο των παιδιών είναι ένα γευστικότατο melting pot, με επιρροές και προσωπικές δόσεις μπαχαριών. Εεε… (και) αυτό να κάνετε βίντεο, ναι;

“Keeper Of Faith” και βγάλτε αμέσως τώρα τα ανήλικα από το δωμάτιο. Οι επόμενες ηχητικές σκηνές προβλέπεται να είναι πολύ επιθετικές. The moment of truth, lost in space and time. Τι βαρβατίλα είναι αυτή, ρε μάγκες; Τι αγνό και τίμιο καφριλίκι είναι τούτο, αγαπημένοι; Τι μας επιφυλάσσει η συνέχεια; “Never Surrender” και τα τύμπανα δημιουργούν το κατάλληλο περιβάλλον. Μπουκάρει κιθαρόσολο και ανεβαίνει η ταχύτητα. Τσο και Λο και τα σκυλιά δεμένα!

Επίλογος με το Accept-o-Saxon-ικό “Queen Of The Damned”, με την αμερικανιά στο σόλο πριν το πρώτο κουπλέ και την αίσθηση, σε όλους μας πλέον, ότι οι Nightkill έχουν εξαπολύσει ένα ντεμπούτο καθόλα δυνατό, δυναμικό και πολύ πολύ ενδιαφέρον. Για όλους όσους αγαπούν το μελωδικό Heavy Metal, αυτό το άλμπουμ πρέπει να δίδεται και να χορηγείται με συνταγή γιατρού, γιατί θα δράσει σαν φάρμακο στις ζωές μας. Είναι ένα άλμπουμ που μόνο καλά θα σας κάνει να το ακούσετε. Κατά συνέπεια… το ακούτε! Χθες! Καλοτάξιδο, κύριοι!

Κώστας Κούλης