Παρατηρώντες: Τα Λόγια της Πλώρης μου @ Θέατρο Φούρνος

Η θεατρική μεταφορά του έργου Λόγια της Πλώρης στο Θέατρο Φούρνος, είναι μια έντονα συναισθηματική και ατμοσφαιρική απόδοση των ναυτικών διηγημάτων του Ανδρέα Καρκαβίτσα, που φέρνει στη σκηνή τη σκληρή αλλά και ρομαντική ζωή των ανθρώπων της θάλασσας. Είναι ένας θεατρικός μονόλογος, που ερμηνεύει ο Σαμψών Φύτρος, ο οποίος ενσαρκώνει με μοναδικό τρόπο τον αφηγητή και τους χαρακτήρες των ιστοριών. Με εκφραστικότητα και αμεσότητα, ο ηθοποιός καταφέρνει να γεφυρώσει το κείμενο του Καρκαβίτσα με τον θεατή, αποδίδοντας αυθεντικά την εσωτερική δύναμη, τον πόνο και τη νοσταλγία των ναυτικών.

Η υποκριτική του ηθοποιού χαρακτηρίζεται από λιτές, αλλά βαθιά εκφραστικές κινήσεις, οι οποίες, σε συνδυασμό με την ένταση της φωνής και τις μελετημένες παύσεις, αποδίδουν με ιδιαίτερη δύναμη τον καημό και την ελπίδα των ηρώων του έργου. Κάθε του κίνηση είναι μελετημένη, προσδίδοντας βάθος στους χαρακτήρες και καθιστώντας τον θεατή συμμέτοχο στις αγωνίες και στις χαρές τους. Η εναλλαγή των ρόλων και των εικόνων εκτελείται με άριστη ακρίβεια, καθώς ο ηθοποιός μεταπηδά από τον έναν χαρακτήρα στον άλλο, διατηρώντας τον θεατή αφοσιωμένο στην ιστορία. Κατά τη διάρκεια της αφήγησης, η σκηνή γεμίζει από την παρουσία του, η οποία είναι ταυτόχρονα διακριτική αλλά και καθηλωτική, μεταφέροντας κάθε λεπτομέρεια των συναισθημάτων και των καταστάσεων που ζουν οι ήρωες. Έτσι, ο θεατής δεν παρακολουθεί απλώς το έργο, αλλά γίνεται μέτοχος στις αγωνίες, τα όνειρα και τις δοκιμασίες των χαρακτήρων. Η ερμηνεία αυτή αναδεικνύει την ανθρώπινη πλευρά του έργου και δημιουργεί μια εσωτερική σύνδεση ανάμεσα στη σκηνή και το κοινό.

Τα σκηνικά και ο φωτισμός συμπληρώνουν αριστοτεχνικά την ερμηνεία του Φύτρου, δημιουργώντας την κατάλληλη ατμόσφαιρα της ελληνικής θάλασσας και των ναυτικών ταξιδιών. Το σκηνικό περιβάλλον, λιτό αλλά γεμάτο συμβολισμό. Με έναν κάβο συντροφιά, ο ηθοποιός επιτρέπει στον θεατή να μεταφερθεί σε μια βάρκα ή στο κατάστρωμα ενός καραβιού. Με την πολύ εύστοχη εναλλαγή φωτισμών αποτυπώνεται η αίσθηση της θάλασσας, οι καταιγίδες και οι ηλιόλουστες στιγμές, ακολουθώντας πιστά τον ρυθμό των αφηγήσεων.

Οι πίνακες στη σκηνή αποτελούν κεντρικό στοιχείο της αφήγησης, αποτυπώνοντας τη ζωή των ναυτικών. Στις αφηγήσεις για τη θάλασσα δεσπόζουν μπλε αποχρώσεις, με πίνακες που απεικονίζουν καράβια, φουρτούνες και τη δύναμη του ανοιχτού πελάγους. Αυτές οι εικόνες συνοδεύουν τη δραματική αφήγηση, βυθίζοντας τους θεατές στον ζωντανό κόσμο των ναυτικών που αναπαριστά το έργο.

Όταν ο ναύτης ερωτεύεται τη Μαριώ και εγκαταλείπει τη θάλασσα, αλλάζει και το σκηνικό. Οι πίνακες μετατρέπονται σε γκρίζους τόνους, απεικονίζοντας τη ζωή στη στεριά, τη δουλειά στα αμπέλια και τα χωράφια, τις πεδιάδες και τη μονοτονία της καθημερινότητας. Αυτή η αλλαγή συμβολίζει το εσωτερικό του δίλημμα και την αίσθηση αποκοπής του από το φυσικό του στοιχείο, τη θάλασσα. Στο τέλος, συνειδητοποιώντας ότι η αληθινή του ζωή είναι στο πέλαγος, ο ναύτης επιστρέφει στη θάλασσα, ενώ οι πίνακες αντικατοπτρίζουν τη νοσταλγία του και τον αναπόφευκτο δεσμό του με αυτήν.

Ιδιαίτερη στιγμή της παράστασης αποτελεί το τραγούδι που ερμηνεύει ο Σαμψών Φύτρος επί σκηνής. Η φωνή του, γεμάτη συναίσθημα, ξεδιπλώνει την πίκρα και τη λαχτάρα για τη θάλασσα, προσδίδοντας μια συγκινητική διάσταση στο έργο. Το τραγούδι γίνεται το μέσο έκφρασης της ψυχής των ηρώων και φέρνει τους θεατές ακόμα πιο κοντά στον κόσμο των ναυτικών, λειτουργώντας ως ύμνος για τη θάλασσα και τις κακουχίες που «επιβάλλει» στους ανθρώπους της.

Επιπλέον, το κωμικό στοιχείο εμφανίζεται έντονα στο διήγημα για την κόλαση και τον παράδεισο, προσδίδοντας έναν πιο ανάλαφρο τόνο στο έργο. Μέσα από το χιούμορ και τις ευφάνταστες σκηνές, αναδεικνύεται μια διαφορετική, πιο εύθυμη πλευρά της αφήγησης, η οποία προσφέρει μια ανάπαυλα από τα πιο βαθιά και σοβαρά θέματα του έργου. Το κωμικό στοιχείο, σε αυτό το σημείο, δεν εξυπηρετεί μόνο την ψυχαγωγία, αλλά επιτρέπει επίσης στο κοινό να σκεφτεί τις ανθρώπινες αδυναμίες και τις αντιφάσεις, ενισχύοντας τη σύνδεση με τους χαρακτήρες και καθιστώντας το έργο πιο προσιτό και πολυδιάστατο.

Συνολικά, η παράσταση είναι μια βαθιά συγκινητική εμπειρία, που μέσα από την ερμηνεία του Φύτρου, τα επιβλητικά σκηνικά και τον προσεγμένο φωτισμό, αναδεικνύει το πνεύμα του έργου του Καρκαβίτσα.

Τέλος, το έργο, μέσα από προσεκτική εμβάθυνση και έρευνα, εμπλουτίστηκε στη διασκευή του με προσωπικές μνήμες των δημιουργών, αλλά και με αναζητήσεις και ερωτήματα που αγγίζουν τον άνθρωπο, τόσο σε προσωπικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο.

Ανθή Κωστοπούλου

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Συντελεστές
Συγγραφέας: Ανδρέας Καρκαβίτσας
Δραματουργική επεξεργασία: Σαμψών Φύτρος, Γιάννης Βαρβαρέσος
Σκηνοθεσία: Γιάννης Βαρβαρέσος
Σκηνογραφία/Ενδυματολογία/Αφίσα: Σεμίνα Τσούμα
Μουσική: Νίκος Τσέκος
Σχεδιασμός Φωτισμών: Γεωργία Τζο Τσελεπή
Φωτογραφίες: Πέτυ Αιγινήτη
Οργάνωση Παραγωγής: Αστροναύτες

Ερμηνεία: Σαμψών Φύτρος

Τα ζωγραφικά εκθέματα που παρουσιάζονται κατά τη διάρκεια της παράστασης είναι δημιουργία της Σεμίνας Τσούμα.

Διάρκεια: 75’

Υπεύθυνος Επικοινωνίας: Αντώνης Κοκολάκης