Η αγάπη δεν είναι άγνωστη… Το έχουν πει και το έχουν τραγουδήσει, δεν ξέρω όμως αν είναι ποτέ αρκετό. Οι τρεις ήρωες του έργου περιστρέφονται γύρω από τον φίλο του φόβου. Η αγάπη είναι το ζητούμενο, αλλά σε αυτή την περίπτωση, η απόρριψη είναι αυτή που μάλλον κανονίζει τα πάντα.

Ο Χάρρυ, ο πατομπουκαλάκιας λούζερ της ιστορίας μας, συναντιέται, κατά λάθος (;) με έναν παλιό συμφοιτητή του, τον Μιλτ. Είκοσι χρόνια έχουν να τα πουν. Ο Μιλτ επαίρεται για την επιτυχημένη ως τα τώρα ζωή του, ο δε Χάρρυ είναι στο παρά πέντε να βουτήξει στη θάλασσα. Και όχι για να δροσιστεί. Οι δυο τους καταλήγουν στο να αποφευχθεί ο πνιγμός και στο ότι θα είναι καλό να γνωρίσει ο Χάρρυ την Έλεν, τη σύζυγο του Μιλτ, μπας και κολλήσουν και μπας και του δώσει επιτέλους διαζύγιο και εκείνος μπορέσει και βάλει στη ζωή του τον έρωτα της ζωής του, τη Λίντα.

Καλά μέχρι εδώ; Δεν καταλάβατε τίποτα, έτσι; Μάλλον… καταλάβατε, αλλά είπατε από μέσα σας «Ρε, μπας και μας τρολάρουν»; Ούτε στο σινεμά δεν γίνονται αυτά. Καλά, εδώ μιλάμε για θεατρική σκηνή, κατά συνέπεια…

Πριν ξεκινήσω να μιλάω για τους ηθοποιούς και τα μαγικά πράγματα που έκαναν στη σκηνή του Μικρού Παλλάς, να πως δυο φρασούλες για το κοινό μας απόψε. Από τα χειρότερα «ακροατήρια» που έχω δει ποτέ μου σε θεατρικές αίθουσες. Γκάριζε συνέχεια, ακόμα και μετά το τρίτο κουδούνι και όταν εμφανίστηκε στη σκηνή ο κύριος Πυρπασόπουλος, κάποιος πέταξε ένα εξυπνακίστικο «Θα πέσει», όταν ο ηθοποιός έκανε πάνω κάτω το σανίδι. Να πέσετε εσείς, κύριε! Και να γκρεμοτσακιστείτε, ει δυνατόν! Ας το γράψω ακόμα μια φορά. Το θέατρο ΔΕΝ είναι κινηματογράφος και μάλιστα θερινός, τύπου «Δευτέρα ως Παρασκευή δύο έργα ΣΕΞ, Σάββατο τα Πάθη του Χριστού και την Κυριακή γουέστερν». Δεν υπάρχει χώρος για ατάκες από το κοινό, κανείς δεν θα θεωρήσει ωραίο και χαριτωμένο αυτό που κάνετε και μάλλον όλοι οι υπόλοιποι θα σας χαρακτηρίσουν βλαμμένο – στην καλύτερη περίπτωση. Παρόλα αυτά, είχαμε μπόλικους βλαμμένους σήμερα…

Ο κύριος Γιώργος Πυρπασόπουλος είναι τεράστιος ηθοποιός! Το βήμα του, οι κινήσεις του, η εκφορά του λόγου του. Ακόμα και εκείνο το δασύ «είκοσι» που ξεστόμισε αρκετές φορές, ακούστηκε τόσο διαφορετικό και τόσο γλυκύ, που θα θέλαμε να το ακούμε καθόλη τη διάρκεια της βραδιάς. Αντ’ αυτού βέβαια ακούσαμε το «Χάρρυ», το οποίο μπορεί να το είπε και διακόσιες φορές και ήταν κάθε φορά διαφορετικό. Μας άρεσε απίστευτα το στυλ του, είναι μοναδικός στον τρόπο που ερμηνεύει και βέβαια έχει για σύμμαχό του τη χροιά του, η οποία είναι μία τρελή μίξη ένρινης μαγείας και αλήτικης σκαμπρόζικης μαγιάς.

Η κυρία Ελισάβετ Μουτάφη, στον ρόλο της Έλεν, είναι απλά καταιγιστική. Πληθωρική, με εξαιρετική άρθρωση και ντελικάτο στυλ, μας πήρε τα μυαλά. Έπεσε στα πατώματα, ξανασηκώθηκε και ξανάπεσε, απείλησε και αγκάλιασε, φίλησε και φιλήθηκε, έγινε αντικείμενο πόθου και χίμαιρα την επόμενη στιγμή. Πρόκειται για μια θεϊκή καρατερίστα, η οποία έκανε το κείμενο να λάμψει. Απέναντί της, στον ρόλο του Χάρρυ, ένας ηθοποιός – διαμάντι. Τον έχω ξαναδεί στο θεατρικό σανίδι, αλλά δεν γίνεται να το αφήσω να πέσει κάτω. Τι παιχταράς είναι τούτος; Ο κύριος Ηλίας Βαλάσης όχι απλά ερμήνευσε με πάθος και λαχτάρα, όχι μόνο ήταν πειστικότατος μέσα σε όλη αυτή την τρελαμάρα, ήταν και εκείνος που έκανε το θέατρο να λυθεί στα γέλια ουκ ολίγες φορές. Με άξονα ένα κείμενο πανέξυπνο και απόλυτα κατανοητό, ο εν λόγω ηθοποιός κατάφερε να απογειώσει εαυτόν και ρόλο και να δείξει ότι η μελέτη και η σκληρή δουλειά βοηθούν το τάλαντο να σκεπάσει με τη λάμψη του επιφάνεια ίση με αυτή της Σαχάρα.

Πρόκειται για μία απίστευτα καλοστημένη κωμωδία, η οποία έχει στοιχεία από μαύρη κωμωδία μέχρι αυτοσχεδιασμού, η οποία κινείται πολύ προσεκτικά στα όρια της φάρσας, η οποία έχει σαν σκοπό της να προβληματίσει, αφού βέβαια ψυχαγωγήσει. Και το καταφέρνει απόλυτα. Το έργο του Murray Schisgal, ένα βραβευμένο έργο, με τρία μάλιστα, βραβεία Tony, όταν πρωτοανέβηκε, το 1965, μετέφρασε με θαυμαστό τρόπο η κυρία Έλενα Λαναρά (που είναι και βοηθός σκηνοθέτη στην παράσταση) και στη συνέχεια ανέλαβε να το φέρει επί σκηνής ο κύριος Ευδόκιμος Τσολακίδης, ο οποίος υπογράφει και τη μουσική επιμέλεια. Με ένα μινιμάλ αλλά πανέξυπνο και λειτουργικότατο σκηνικό – τα εύσημα στην κυρία Χαρά Κονταξάκη, η οποία έχει αναλάβει και τα κοστούμια των πρωταγωνιστών – ο σκηνοθέτης τοποθετεί τρεις απίστευτους ηθοποιούς σε διάφορες θέσεις και αλυσίδες ατακών, έτσι ώστε το έργο να φωτίσει το κοινό και ακόμα παραπέρα.

Η εισαγωγική σκηνή, με το “What A Wonderful World” να παίζεται μόνο από μία φυσαρμόνικα… Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί τι θα ακολουθήσει. Μία παράσταση που θα ξεχωρίσει, γιατί έχει ΟΛΑ τα στοιχεία για να το επιτύχει αυτό. Την προτείνουμε ανεπιφύλακτα.

Κώστας Κούλης

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

«ΛΑΒ» (Luv) του Μάρεϊ Σίσγκαλ

Μετάφραση: Έλενα Λαναρά

Σκηνοθεσία – Μουσική επιμέλεια: Ευδόκιμος Τσολακίδης

Σκηνογραφία-Κοστούμια: Χαρά Κονταξάκη

Φωτισμοί: Χρήστος Τζιόγκας

Βοηθός σκηνοθέτη: Έλενα Λαναρά

Διεύθυνση Επικοινωνίας :  Ελίνα Λαζαρίδου

Τμήμα Επικοινωνίας :   Ειρήνη Τσίκα

Social Media: Μαργαρίτα Μαρμαρά

Παραγωγή: Αθηναϊκά Θέατρα

Παίζουν με αλφαβητική σειρά:

Ηλίας Βαλάσης, Ελισάβετ Μουτάφη, Γιώργος Πυρπασόπουλος.

Θέατρο Μικρό Παλλάς

Αμερικής 2 Στοά Σπύρου Μήλιου 
Σύνταγμα, Αθήνα

Τηλέφωνο: 210 3210025

Ημέρες & Ώρες παραστάσεων

Δευτέρα και Τρίτη: 20:00

Τιμές εισιτηρίων:

VIP (1^η και 2 ^η σειρά) όλες τις ημέρες: 25 Ευρώ

Διαζώματα Α’+Β’+Γ’: 18 Ευρώ

Φοιτητικό, Ανέργων, Παιδικό (έως 12 ετών), Αμέα (χωρίς κινητικά  προβλήματα): 16 Ευρώ

Διάρκεια παράστασης: 90΄λεπτά

Εισιτήρια :  more.com by viva, στο τηλεφωνικό κέντρο των Αθηναϊκών Θεάτρων  211.1000.365 και στο Θέατρο  Αλίκη,  Αμερικής 4, Aθήνα :  2103210021

Για Ομαδικές Κρατήσεις : Κώστας Μπάλτας- Γιώτα Καραϊσκου  211- 1026277 & 210-2117240 (εσωτ: 305), Δευτ- Παρ : 10:00 -19:00

Εmail Τμήματος Ομαδικών Κρατήσεων: reservations@a-th.gr