Τετάρτη βράδυ βρεθήκαμε στο Από Κοινού θέατρο στο Γκάζι, για να γίνουμε μάρτυρες μιας ιστορίας βασισμένης στην ανθρώπινη φύση. Ενός έργου που γράφτηκε το 1888 και ήταν απαγορευμένο στην Αγγλία για πενήντα χρόνια. Επίκαιρο πάντα και προκλητικό, περιγράφει τους ανθρώπινους χαρακτήρες μέσα από την τάξη, το φύλο, την ανθρώπινη υπόσταση.
Ο υπηρέτης του Κόμη, Ζαν, επιστρέφει στο σπίτι τη νύχτα του μεσοκαλόκαιρου και βρίσκεται στην κουζίνα του σπιτιού με την αρραβωνιαστικιά του, τη μαγείρισσα Χριστίνα. Τότε είναι που η δεσποινίς Τζούλια μπαίνει και σχεδόν απροκάλυπτα προκαλεί τον Ζαν. Από τη θέση εξουσίας που έχει, επιδίδεται σε ένα ερωτικό παιχνίδι μαζί του, με τη Χριστίνα να κοιμάται στον ίδιο χώρο. Προσπαθεί να τον σαγηνέψει. Ο Ζαν παλεύει να μην υποκύψει στο κορίτσι που έβλεπε μικρός από τη διπλανή αυλή. Το κορίτσι που πάντα του φάνταζε απλησίαστο, λόγω τάξης και θέσης. Η ανθρώπινη φύση όμως έχει διαφορετικά σχέδια. Η ερωτική ορμή θα αλλάξει τους ρόλους. Η δίψα του Ζαν να υποτάξει τη δεσποινίδα Τζούλια, και ο πυρετός της στιγμής θα αλλάξει το τέλος της ιστορίας. Δυνατά και έντονα θα ασκήσει επάνω της την εξουσία που δεν έχει. Την εξουσία που πάντα θα ήθελε να έχει. Είναι αυτός που θέλει να ανέβει και η δεσποινίς Τζούλια αυτή που αναζητά την απόλυτη πτώση, αλλά και λύτρωση. Να γίνει κομμάτι μιας άλλη κοινωνίας που δεν μπορεί να έχει λόγω στάτους. Βία και πόνος θα κάνουν την εμφάνισή τους, από τους ήρωες που παλεύουν με τις αδυναμίες τους και τα συναισθήματά τους. Ανάμεσά τους όμως και η Χριστίνα, που επαναφέρει τον Ζαν στην πραγματικότητα, στις υποχρεώσεις του, αλλά και στις υποσχέσεις που έχει δώσει στην ίδια και στην δική τους κοινωνία. Το τέλος διαφορετικό από αυτό που όλοι φαντάζονται. Η λαγνεία, ο έρωτας και η ένταση μεταξύ των δύο φύλων, πείθουν την ηρωΐδα ότι η αυτοκτονία είναι η απόλυτη λύση. Και έτσι πέφτει το πέπλο…
Η Βάσια Βασιλείου, Δεσποινίς Τζούλια, αλλά και σκηνοθέτις του έργου, έχει δημιουργήσει στη σκηνή του θεάτρου Από Κοινού, μία παράσταση τολμηρή και έντονη. Η απόσταση από τους θεατές, αν και μικρή, παραμένει όση χρειάζεται με τη βοήθεια ενός πέπλου. Τα φώτα λειτουργούν εξαίσια στη δημιουργία της εικόνας και της στιγμής που πρέπει να κρατήσεις. Σε κάνουν να έχεις την αγωνία και το ενδιαφέρον που το έργο προσφέρει.
Ο Γιάννης Τσούκας ως Ζαν, είναι παρών σε όλη την ιστορία, δίνοντας στον χαρακτήρα τη μορφή που χρειάζεται. Δυνατός και έντονος, αποδίδει τη διάθεση για ανέλιξη, που η ανθρώπινη φύση θέλει και κάποιες φορές απαιτεί. Παρουσία απαραίτητη και η μαγείρισσα Χριστίνα, μέσα από την Εύστα Σαχλά, η οποία συμπλήρωσε υπέροχα την εξέλιξη του έργου με δυναμισμό στον ρόλο της.
Σκηνικό και κοστούμια, από τον Νίκο Κουρβισιάνο, δίνουν όλη την αίσθηση της εποχής και η μουσική του Φίλιππου Περιστέρη ολοκληρώνει απόλυτα το θέαμα. Όμορφη μετάφραση από τον Πέλο Κατσέλη σε ένα έργο του Α. Στρίντμπεργκ, που σκιαγραφεί τον άνθρωπο σε πολλά επίπεδα.
Πάρης Μακρίδης
Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.
0 Comments