«Βλέπεις;

έχω ακόμη διάθεση για παρομοιώσεις, αυτό μου απόμεινε,

αυτό με βεβαιώνει ακόμη πως δεν λείπω.

Άφησε με να’ ρθω μαζί σου»…

Το ταξίδι στο έργο του Γιάννη Ρίτσου συνεχίζεται στο θέατρο Δρόμος. Ο Ταξιδευτής (Γιώργος Λιάκος), με τη μοναδική του φωνή και την κιθάρα αγκαλιά, ζωντανεύει τα ποιήματα και ανοίγει τα φύλλα της καρδιάς μας, για να υποδεχθούμε τη Γυναίκα με τα Μαύρα (Μαριάννα Λαγουρού), που κατεβαίνει τα σκαλιά, για να μας μαγέψει. Νοιώθει μόνη, νοιώθει όμως ζωντανή, παρά την ηλικία της.

Θέλει να ζήσει, να χαρεί, να ονειρευτεί. Κοιτά τον άνδρα δίπλα της και του μιλά χωρίς εκείνος να απαντά. Εξωτερικεύει όλους τους φόβους και τις ανασφάλειές της. Η Γυναίκα με τα Μαύρα, με συντηρητικό ύφος και αέρα, ικετεύει τον νεαρό να την αφήσει να πάει μαζί του. Ικετεύει για λίγες στιγμές χαράς, αγάπης, θέλει να ξεφύγει από το πένθος και όλα όσα της θυμίζουν ότι δεν ζει πια, αλλά περιμένει το τέλος της στωικά, χωρίς να μπορεί να το αλλάξει.

Η μοναξιά της, η θλίψη, η ανάγκη της να ξεφύγει από τη δεινή πραγματικότητα, από την κοινωνία που την έχει εξοστρακίσει λόγω της ηλικίας της, την κάνει να αισθάνεται ότι δεν μπορεί να διεκδικήσει πια τίποτα, ότι δεν μπορεί να πάρει όλα όσα χρειάζεται και ποθεί. Βλέπει τις μέρες να κυλούν αδιάφορα, την φθορά του κορμιού της να μεγαλώνει, νοιώθει φυλακισμένη και όχι ελεύθερη.

Η φθαρμένη πολυθρόνα, το σπίτι που «τα καρφιά ξεκολλάνε, τα κάδρα ρίχνονται σα να βουτάνε στο κενό, οι σουβάδες πέφτουν αθόρυβα»… Όλα αυτά είναι η φυλακή της.

Άραγε, πώς μπορεί ένας άνθρωπος να αντέξει τόση μοναξιά;

Η Μαριάννα Λαγουρού, με την ανατριχιαστική της ερμηνεία, μας έκανε να δακρύσουμε. Αφουγκραστήκαμε εκείνη την γυναίκα με τα μαύρα, νοιώσαμε τον πόνο και την απόγνωσή της. Μας στοίχειωσε η τελειότητά της επί σκηνής. Ήταν αφοπλιστική, μαγνήτιζε τις αισθήσεις μας. Ήταν η αιτία να δούμε και να αναλύσουμε πέρα από το ποίημα. Να δούμε και να αναλύσουμε την ψυχοσύνθεση της ηλικιωμένης γυναίκας. Χώθηκα βαθιά σε σκέψεις, είδα πόσα πράγματα, που θεωρούμε ασήμαντα, είναι σημαντικά και πως κάποιοι άνθρωποι, που ίσως και να ζουν δίπλα μας, μπορεί να περνούν τέτοιες αδυσώπητες μοναχικές στιγμές, χωρίς εμείς να το φανταζόμαστε. Δεν ξέρω, η Μαριάννα με ταρακούνησε συθέμελα. Είδα πράγματα που δεν είχα ίσως εντοπίσει ή αφουγκραστεί.

Ο Εμμανουήλ Γ. Μαύρος, με την εξαιρετική του σκηνοθετική ματιά, ζωντάνεψε το ποίημα και έδωσε στη Μαριάννα Λαγουρού όλο τον χώρο, για να αναδείξει το υπέρτατο ταλέντο της.

Είναι υπέροχο να έχεις τη δυνατότητα να παρακολουθείς τόσο δυνατές παραστάσεις. Να χάνεσαι σε ένα κόσμο, που μόνο το θέατρο μπορεί να σου προσφέρει.

Έγινε μια από τις αγαπημένες μου παραστάσεις και ελπίζω και από τις δικές σας.

Μαίρη Ζαρακοβίτη

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Συντελεστές παράστασης

Συγγραφέας: Γιάννης Ρίτσος

Επιμέλεια επιλογής κειμένων & ποιημάτων / Σκηνοθεσία: Εμμανουήλ Γ. Μαύρος

Μουσική: Πλάτων Ανδριτσάκης, Μίκης Θεοδωράκης, Θάνος Μικρούτσικος, Λούντβιχ Βαν Μπετόβεν, Allen Grey

Σκηνικά – Art Director: Ρένα Σανταμούρη με την RS Architecture + Design Studio

Φωτισμοί / Φωτογράφιση: Χριστίνα Φυλακτοπούλου

Κινησιολογία: Δάφνη Μαρκάκη, Εύη Καρακώστα

Κουστούμια: Ρένα Σανταμούρη

Μουσική Επιμέλεια & Ηχητικός Σχεδιασμός: Γιώργος Λιάκος, Μανώλης Πετρής

Post Production & Editing: Μανώλης Πετρής

Οργάνωση Παραγωγής: Εμμανουήλ Γ. Μαύρος

Επικοινωνία & Δημόσιες Σχέσεις: Ειρήνη Λαγουρού

Παραγωγή: Medea Pictures

Παίζουν:

Γυναίκα με τα Μαύρα η Μαριάννα Λαγουρού

Νεαρός ταξιδευτής του χρόνου ο Γιώργος Λιάκος