Θεώμενοι: Τα 39 σκαλοπάτια @ Θέατρο Τζένη Καρέζη

Αγαπημένο κείμενο, αγαπημένο έργο. Όποτε κι αν το έχω δει, γελάω και ξεχνιέμαι. Δεν μου έχω κάτι καλύτερο. Κι όταν έμαθα ότι ανεβαίνει και μάλιστα σε σκηνοθεσία Μάκη Παπαδημητρίου… Ο ίδιος ο κύριος Παπαδημητρίου υπογράφει και τη μετάφραση του απίστευτου έργου του Patrick Barlow, το οποίο κατ’ ουσίαν είναι μία ακόμα πιο απίστευτη διασκευή πάνω στο βιβλίο του John Buchan.

Γεμίζει το Καρέζη, αλλά εκείνες οι δύο θέσεις αριστερά μου παραμένουν άδειες. Ρε, μήπως να πάω εγώ να κάτσω εκεί; Μμμ, μάλλον έπραξα σοφά που δεν το έκανα. Ο ήρωας (Richard Hannay) και η «βούντεμπα» – ή μήπως Βούπερταλ – πράκτωρ μυστικών υπηρεσιών, κάθονται στις εν λόγω θέσεις και απολαμβάνουν το θέαμα. Ο Κύριος Γνώση (νομίζω ότι ΔΕΝ το συγκράτησα σωστά) κάνει επίδειξη στο κοινό, απαντώντας στις πιο δύσκολες ερωτήσεις… Ναι… Καλά, το ότι πήρε η Ουρουγουάη το Μουντιάλ του ’30 το ήξερα κι εγώ.

Πυροβολισμός, αναμπουμπούλα, κάποιος λύκος χαίρεται στο βάθος και οι δύο εκ των πρωταγωνιστών βρίσκονται στο σπίτι του κυρίου Hannay, το οποίο μάλιστα βρίσκεται κοντά στις εγκαταστάσεις του BBC. Ευτράπελο στο ευτράπελο και απόπειρα στην απόπειρα, όλοι οι δρόμοι οδηγούν στον… δρόμο! Ο φυγάς μας ετοιμάζεται να βρεθεί αντιμέτωπος με τη μεγαλύτερη πρόκληση της ζωής του. Ίσως και την τελευταία του.

Κωμωδία υψηλών προδιαγραφών, μελετημένη και τρελαμένη, με τέσσερις ηθοποιούς, εκ των οποίων οι τρεις παίζουν όλους τους υπόλοιπους ρόλους. Τρέξιμο και φαντασία, ευφυία στο πλέξε και στο δέσε και κοίτα που πας να χειροκροτήσεις και το σκέφτεσαι αν θα το κάνεις για την ατάκα ή για τον τρόπο. Ιδίως στη σκηνή του τρένου, εκεί που η εναλλαγή χαρακτήρων γίνεται πιο γρήγορα κι από το ανοιγοκλείσιμο του ματιού… Εκεί πλέον θέλεις να παρακάμψεις το πρωτόκολλο και να χειροκροτήσεις.

Ο κύριος Μάκης Παπαδημητρίου είναι ένας υποδειγματικός Richard Hannay. Με μεγάλη σειρά από γκριμάτσες και λοιπές συσπάσεις του προσώπου και ομιλία που ερωτοτροπεί με το γέλιο, αφού οι ατάκες «προετοιμάζονται» συνεχώς και με πολύ κέφι. Δίπλα του η κυρία Γρηγορία Μεθενίτη, η οποία διαθέτει ΤΟ ελαστικό σώμα και η οποία δίνει ξεχωριστό άρωμα σε κάθε ρόλο που υποδύεται. Οι δύο έτεροι ηθοποιοί, οι κύριοι Γιάννης Λατουσάκης και Παναγιώτης Γουρζουλίδης, είναι ένα δυναμικό ντουέτο, που πραγματικά τα σπάει στη σκηνή. Γέλιο, κίνηση, συγχρονισμός, ροή απίστευτη και χίλιοι χαρακτήρες μέσα σε μόλις μιάμιση ώρα.

Πανέξυπνο το σκηνικό, που έχει επιμεληθεί ο κύριος Σάκης Μπιρμπίλης (υπογράφει και τους φωτισμούς), το οποίο πολύ γρήγορα αλλάζει και γίνεται κάτι άλλο, εντελώς διαφορετικό. Ο Παπαδημητρίου χρησιμοποιεί όλο τον χώρο. Τη σκηνή, τις θέσεις των θεατών, τους διαδρόμους ανάμεσα στις θέσεις των θεατών. Οι ηθοποιοί έρχονται από παντού και πηγαίνουν παντού και αυτό κάνει το έργο ακόμα πιο γρήγορο και τον ρυθμό ακόμα πιο φρενήρη. Ψάχνουμε μαζί με τον φυγά μας, τον συμπονάμε και συμπάσχουμε παρέα του.

Τι πράγμα; Επίλογος; Σοβαρά τώρα, θέλετε και επίλογο; Τι, δηλαδή, δεν έχετε όλα τα στοιχεία που χρειάζεστε, προκειμένου να κλείσετε εισιτήρια και να απολαύσετε την παράσταση; Να αναφέρω και τα θαυμάσια κοστούμια, με υπογραφή Clare Bracewell; Μήπως να… Μια στιγμή, το έχω! Λοιπόν… Διαβάστε προσεχτικά. Σαν να εξαρτάται το μέλλον σας από αυτό. Απαγορεύεται η χρήση των παρακάτω λέξεων. Κουρέας. Τρικλοποδιά. Μαξιλάρι. Σόφτγουερ. Ω, ναι, απαγορεύεται. Αμ πως…

Κώστας Κούλης

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.