«Όλα, θέλω να τα ξέρω όλα, όχι επειδή είμαι κουτσομπόλα, δεν το κάνω από κακό, θέλω να έχω υλικό και ας μου τρώει η περιέργεια τη σόλα».
Σε ένα κατάμεστο πραγματικά θέατρο είδα την καλύτερη μουσική παράσταση της χρονιάς.
Δεν είναι μόνο που η Μίρκα Παπακωνσταντίνου είναι για μένα από τις πιο αγαπημένες μου ηθοποιούς, δεν είναι που ο Δημήτρης Πιατάς είναι μια παράσταση μόνος του, δεν είναι που ο Κώστας Μακεδόνας είναι από τους πιο δυναμικούς τραγουδιστές μας, με την επιβλητική του φωνή, που ειλικρινά δεν χρειαζόταν καν μικρόφωνο.
Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.
Δεν είναι το κωμικό ταπεραμέντο της Ελένης Καστάνης, που αν το θελήσει δεν θα αφήσει τίποτα όρθιο, μήτε το μπρίο και η υπέροχη φωνή της Ευαγγελίας Μουμούρη, ούτε καν ο υπέρ-ταλαντούχος και αγαπημένος νέος ηθοποιός Βασίλης Αθανασόπουλος (ή αλλιώς το βουνό ή κορίτσια, αιθέρα να έχετε μαζί σας), με την απίστευτη φωνάρα του. Δεν είναι μόνο η Υρώ Μανέ στον υπέροχο ρόλο της κουτσομπόλας, ούτε είναι η γλυκιά ρομαντική αύρα της Μαριαλένας Ροζάκη, δεν είναι μόνο η τρομερή ερμηνεία του Δημήτρη Φραγκιόγλου, μήτε το εκρηκτικό ταπεραμέντο της Δανάης Λουκάκη και το αγαπητό συνεσταλμένο ύφος του Αρμάν Εδουάρδου. Δεν είναι οι στίχοι της Λίνας Νικολακοπούλου και η μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη. Μήτε ο υπέροχος τρόπος που πάντα σκηνοθετεί ο Γιώργος Βάλαρης.
Είναι, tout ce qui pr?c?de, που λένε και οι Γάλλοι (ξέρω, σας θάμπωσα τώρα, μην μου ζητήσετε όμως να θυμηθώ τα γαλλικά ονοματεπώνυμα, εδώ η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά) και καμιά εκατοστή ακόμα οι λόγοι που με έσπρωξαν και θα σας σπρώξουν να περάσετε τις πόρτες του Ακροπόλ.
Είναι το Παρίσι, ο ρομαντισμός που ξεχύνεται, είναι η μουσική που ζωντανά αγκαλιάζει όλη τη παράσταση. Είναι οι μυρωδιές των μικρών κοινωνιών, οι πόρτες που μένουν ανοικτές, όπως και οι καρδιές. Είναι η ζωή γεμάτη χρώματα ζωηρά και θαμπά και ανθρώπους της διπλανής πόρτας. Είναι η νοσταλγία, οι επιθυμίες, ο έρωτας.
Βρισκόμαστε στο 1937, στο Παρίσι, σε μια γλυκιά συνοικία και με οδηγό τη Μίρκα Παπακωνσταντίνου μπαίνουμε σε μία από τις εκεί πολυκατοικίες και συγκεκριμένα στο έκτο πάτωμα αυτής. Εκεί μένουν η Υρώ Μανέ και ο σύζυγός της Κώστας Μακεδόνας, ο ζωγράφος του ορόφου που αναμένει έναν Αμερικάνο, να τον σώσει από τη μιζέρια. Η Ελένη Καστάνη, η σπιτονοικοκυρά, απαιτεί τα νοίκια της και καταφέρνει να περάσει σε άλλο σπίτι το ζευγάρι της κουτσομπόλας και του ζωγράφου, που οφείλουν πολλά, ώστε να νοικιάσει εκείνο το διαμέρισμα τελικά στον όμορφο φοιτητή και wannabe στιχουργό και μουσικό Βασίλη Αθανασόπουλο.
Στο απέναντι διαμέρισμα μένει ο λογιστής αλλά και μυθιστοριογράφος Δημήτρης Πιατάς μετά της κόρης του Μαριαλένας Ροζάκη. Πιο κάτω μένει η μονίμως αρραβωνιασμένη – κάθε εβδομάδα και με άλλον αρραβωνιάρη – Δανάη Λουκάκη, ο ιατρός αλλά και οπερετογράφος (δεν υπάρχει αυτή η λέξη, σε έφαγα, Μπαμπινιώτη) Δημήτρης Φραγκιόγλου και ο ερωτευμένος με την κόρη του Πιατά Αρμάν Εδουάρδος, που συνεχώς μελετά για να φτάσει στα στάνταρ που έχει ορίσει ο πατέρας της αγαπημένης του, για να δώσει τη συγκατάθεσή του. Πέρα όμως από τους ενοίκους της πολυκατοικίας και τις ιστορίες τους, μια κυρία τρομερά καλοβαλμένη, με εξαιρετικό γούστο και πάντα γκρι αποχρώσεις στα ρούχα της, μονοπωλεί το ενδιαφέρον της κουτσομπόλας αλλά και του υπόλοιπου γυναικείου πληθυσμού, καθώς βολτάρει συνεχώς στη γειτονιά τους. Η νεαρά Μαριαλένα Ροζάκη ερωτεύεται τον φοιτητή Βασίλη Αθανασόπουλο, που εκείνος έχει μπλέξει στα δίχτυα της κυρίας Ευαγγελίας Μουμούρη με τα γκρι και…
Δεν θα σας εξιστορήσω περισσότερα, καθώς όλη η πλοκή έχει τη γλύκα της, τα τραγούδια που συνοδεύουν τις σκηνές είναι γραμμένα στον σκληρό του μυαλού μας χρόνια τώρα. Η κωμωδία και το δράμα εναλλάσσονται, ο ρομαντισμός αλλά και ο πόνος συναντιόνται εκεί όπου η ανθρώπινη ύπαρξη γεφυρώνει όλα τα χάσματα.
Πέρασα περίπου δυόμιση ώρες με ένα χαμόγελο, μια συγκίνηση, μια γλυκιά θαλπωρή να με τυλίγει σε μια παράσταση μοναδική. Ο μαγικός κόσμος που απλωνόταν μπροστά μου, αυτός του θεάτρου, οι εικόνες και τα κοστούμια μιας άλλης εποχής, μιας πιο ανθρώπινης κοινωνίας, οι μυρωδιές και ο ρομαντισμός, τα πανέμορφα σκηνικά, η μουσική και τα τραγούδια που πλημμύριζαν τη ψυχή μου με συναισθήματα είναι ο λόγος που κάνουν την παράσταση αυτή να ξεχωρίζει. Είμαι σίγουρη πως και εσείς θα την αγαπήσετε το ίδιο.
Μαίρη Ζαρακοβίτη
Ταυτότητα παράστασης:
Συγγραφέας: Αλφρέντ Ζερί
Διασκευή: Άννα Παναγιωτοπούλου – (Πλάτων Μαυρομούστακος)
(Γιώργος Βάλαρης και ο θίασος)
Σκηνοθεσία: Γιώργος Βάλαρης
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Σκηνικά: Μανόλης Παντελιδάκης
Κοστούμια: Χάρης Σουλιώτης
Σχεδιασμός φωτισμού: Λευτέρης Παυλόπουλος
Χορογραφία: Μάρκος Γιακουμόγλου
Μουσική ενορχήστρωση: Δημήτρης Ανδρεάδης
Διεύθυνση παραγωγής: Κατερίνα Μπερδέκα
Βοηθός σκηνοθέτη-παραγωγής : Κωνσταντίνος Φρίγγας
Βοηθός Β’ σκηνοθέτη: Φαίη Σούκου
Βοηθός σκηνογράφος: Ελίνα Δράκου
Φωτογράφος: Γιώργος Καλφαμανώλης
Trailer παράστασης: Ηλίας Σπυρόπουλος
Πρωταγωνιστούν (με σειρά εμφάνισης): Υρώ Μανέ, Κώστας Μακεδόνας, Ελένη Καστάνη, Δανάη Λουκάκη, Μαριαλένα Ροζάκη, Αρμάν Εδουάρδος Μενετιάν, Βασίλης Αθανασόπουλος, Δημήτρης Φραγκιόγλου και η Ευαγγελία Μουμούρη.
Στο ρόλο του Οσπώ ο Δημήτρης Πιατάς.
Αφηγήτρια η Μίρκα Παπακωνσταντίνου
Συμμετέχουν οι μουσικοί:
Πιάνο: Δημήτρης Κίκλης
Ακουστικό μπάσο: Αποστόλης Παρασκευαίδης
Ακορντεόν: Άρτεμις Βαβάτσικα
Ημέρες & Ώρες παραστάσεων:
Τετάρτη και Κυριακή 19:00
Πέμπτη 20:00
Παρασκευή 21:00
Σάββατο 17:45 και 21:15
Παραγωγή: Broadwayshow productions
«ΑΚΡΟΠΟΛ»
Ιπποκράτους 9-11, Αθήνα
Τηλ: 2103648303
0 Comments