Viva la Muerte @ Θέατρο Βαφείο – Λάκης Καραλής

H γυναίκα φαίνεται καλοζωισμένη. Τα ρούχα που φορά την κολακεύουν. Το πρόσωπό της φαίνεται φοβισμένο. Ρίχνει μια ματιά από το παράθυρο. Αυτό που αντικρύζει της παγώνει το αίμα. Μήπως τελικά… Κάποιος χτυπά την πόρτα. H γυναίκα ανοίγει. Ο καινούργιος ενοικιαστής μπαίνει βιαστικά. Έχει ξεχάσει τα κλειδιά του και το πορτοφόλι του και – άκουσον άκουσον – ζητά φιλοξενία μέχρι το πρωί. Η γυναίκα δεν τον έχει ξαναδεί τον τύπο. Απρόθυμη και παγωμένη, του ζητά να αποχωρήσει. Εκείνος πάλι δεν καταλαβαίνει από τέτοια. Το παζαρεύει μέχρι τέλους και καταφέρνει να αποσπάσει τη συναίνεσή της. Το βράδυ προβλέπεται μακρύ και γεμάτο εκπλήξεις και αποκαλύψεις. Ο δικαστίνα, κόρη στρατηγού και ο μεγαλοχασάπης – μεγάλο-κρεοπώλης, παρακαλώ πολύ – με το πρόσφατο διαζύγιο. Στο πίσω μέρος του μυαλού συγκρατήστε έναν μανιακό δολοφόνο που δρα στην περιοχή και τη μητέρα της δικαστίνας, που κοιμάται με τη βοήθεια φαρμάκων.

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Το κείμενο υπογράφει ο κύριος Γιάννης Παπάζογλου, με τον κύριο Τάσο Ράπτη να έχει σκηνοθετήσει την παράσταση και να υποδύεται τον χασ… κρεοπώλη. Βγάζει μία ηπιότητα, σπάνια χάνει την ψυχραιμία του, διαθέτει ένα εντυπωσιακό λεξιλόγιο – για χασάπης – και φαίνεται πως ορίζει εαυτόν ως μεγαλοαστό. Ο κύριος Ράπτης εμφανίζει μία περσόνα, η οποία συνήθως περνά απαρατήρητη. Ο καλός κύριος τάδε, ο οποίος είναι επιχειρηματίας, ο οποίος κουβαλά το άγχος να έχει τα χρήματα να στηρίξει τις οικογένειες που εξαρτώνται από εκείνον, ενώ διάφοροι σκελετοί επιθυμούν να δραπετεύσουν από τη ντουλάπα του. Το κείμενο είναι αξιόλογο και η ερμηνεία ζεστή.

Η κυρία Έλενα Πελαγία υποδύεται τη δικαστίνα. Ντελικάτη, σικάτη, θα μπορούσες να την πεις και γλυκιά, αν σε άφηνε η ίδια. Είναι παγωμένη όμως. Αποστειρωμένη, πνιγμένη στις δικογραφίες της. Είναι σίγουρα καλλιεργημένη, κουβαλά όμως και κείνη τον δικό της σταυρό. Η συγκεκριμένη ηθοποιός στέκεται με τσαγανό και δείχνει ότι έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό της, στον χαρακτήρα της. Φροντίζει όμως να καταλάβουμε ότι δεν έχει περάσει καλά στη ζωή της. Κάτι έχει συμβεί και κάποια στιγμή θ’ αναφερθεί σ’ αυτό και η ίδια.

Κλειστοφοβική παράσταση. Εισβάλει και σε πιάνει από τον γιακά. Πάει να σε πνίξει. Οι ατάκες είναι συνεχείς. Καμιά φορά οι δυο τους μιλάνε ο ένας πάνω στον άλλο. Αλαζονεία; Υπεροψία; Προσπάθεια κυριάρχησης; Η γλώσσα κόκαλα τσακίζει και οι αποκαλύψεις που αναφέραμε πιο πάνω, συντείνουν στο να γίνει το έργο θρίλερ. Δεν είναι όλα όπως φαίνονται. Το αντίθετο μάλιστα. Οι δύο πρωταγωνιστές αποκαλύπτονται μόνο κατά το ένα ένατο, σαν άλλα παγόβουνα που κυκλοφορούν ελεύθερα να σμπαραλιάζουν πλοία που δεν είχαν «τον νου τους». Η γραφή είναι γρήγορη, το παιχνίδι που εκτυλίσσεται μπροστά μας είναι απλά μικρογραφία της ζωής.

Μήπως τελικά η δικαστίνα πάγωσε στην αρχή, γιατί ήξερε τα πάντα για τον «άγνωστο» ενοικιαστή; Μήπως πάλι ο χασάπης γνώριζε το παρελθόν της κυρίας, κατά συνέπεια και τα όποια κολλήματά της; Στο μυαλό στριφογυρίζει όλη η παράσταση, μαζί με τις πρόσθετες σκέψεις μας. Υγιής κατάσταση. Δεν είναι δυνατό να βιώνεις κάτι από τόσο κοντά, για τόση ώρα και να μένεις απαθής. Δεν ταυτίζεσαι, αλλά σίγουρα συμπάσχεις.

Ακόμα και η κολώνα στη μέση της σκηνής χρησιμοποιήθηκε με τέτοιο τρόπο, κατά τη διάρκεια του έργου, που εξυπηρέτησε άρτια την παράσταση, παρά την περίεργη ύπαρξή της και μάλιστα στο σημείο που τη βρήκαμε. Δείγμα καλής λειτουργίας του νου, που δεν χαμπαριάζει από εμπόδια. Μόνο από σκοπούς και μεθόδους επίτευξής τους. Σαν πίνακας του Bacon ίσως… Ωραία ιστορία, η οποία αξίζει της προσοχής και της προσέλευσής σας.

Κώστας Κούλης

Κείμενο: Γιάννης Παπάζογλου
Σκηνοθεσία: Τάσος Ράπτης
Σκηνικά: Φαίδρα Χάρδα
Κοστούμια: Μαργαρίτα Δοσούλα
Φωτισμοί: Σάββας Σουρμελίδης
Κίνηση: Κατερίνα Δρακοπούλου
Χορογραφία: Βιβή Μπρακουμάτσου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Αγάπη Παπαθανασιάδου
Σχεδιασμός αφίσας – Γραφιστικά: Φαίδρα Χάρδα
Φωτογραφίες: Ιουλία Λαδογιάννη
Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη
Παραγωγη: Κέντρο Τεχνών Ορνεράκη

Ερμηνεία: Έλενα Πελαγία, Τάσος Ράπτης