Ένας άνδρας που σπουδάζει στη Γερμανία, πάσχει από νευρικό πάθος. Επισκέπτεται έναν παλιό συμμαθητή, τον Πασχάλη και αντιλαμβάνεται ότι ο φίλος του πάσχει από κατάθλιψη. Αιτία; Ένας έρωτας που δεν ευδοκίμησε. Ο Πασχάλης βγήκε από μια σύντομη ερωτική σχέση λαβωμένος. Θεωρεί μιαρό τον εαυτό του, θεωρεί ότι δεν είναι άξιος να σταθεί δίπλα στην Κλάρα. Ο αφηγητής αναγνωρίζει την κοπέλα που περιγράφει ο φίλος του ως την τρόφιμο της ψυχιατρικής κλινικής που επισκέφτηκε πριν λίγο καιρό. Η Κλάρα είναι η κοπέλα που οδηγήθηκε στην ψυχική ασθένεια εξαιτίας ενός έρωτα τόσο δυνατού, τόσο βαθιά απόλυτου, που η απώλειά του την έκανε να χάσει τα μυαλά της.
Η νουβέλα του Γεωργίου Βιζυηνού αναδύει αρώματα άλλων εποχών. Θεωρείται αυτοβιογραφικό και για κάποιους φιλολόγους, που έχουν ασχοληθεί εκτενέστερα με το έργο και τη ζωή του Γεώργιου Βιζυηνού, προφητικό.
Ξεκινώντας από τη γλώσσα του κειμένου, την καθαρεύουσα, τον ρομαντισμό, τον εξιδανικευμένο έρωτα, τις ψυχικές παθήσεις, τη δύναμη και την αδυναμία της ψυχής, την ποιητική αίσθηση που αναβλύζει, δίνει τη δυνατότητα στον θεατή, μέσα από την αέρινη σκηνοθεσία των Δέσποινα Μπισχινιώτη και Διογένη Γκίκα, να εισχωρήσει στον μονόδρομο του έρωτα, τον τρόπο σκέψης της εποχής, ενώ παράλληλα έρχεται πολύ κοντά στον ψυχισμό του συγγραφέα.
Ένας ανεκπλήρωτος έρωτας, δύο νέοι που ακροβατούν σε πρέπει και θέλω, μια σχέση που ποτέ δεν πήρε σάρκα και οστά από φόβο, από χαμηλή αυτοεκτίμηση, ίσως και από ήθος. Η μουσική του Αίσωνα γεφυρώνει τον χρόνο, η κινησιολογία της Μέλπω Βασιλικού εμβαθύνει στο συναίσθημα. Η σκηνογραφία της Θάλειας -Πελαγινή Κάλφα μετουσιώνεται σε ποιητική αύρα, ενώ η ενδυματολογία από την Φαίη Αποστολίδου ολοκληρώνει γλυκά το παζλ της εποχής, όπου διαδραματίζεται η ιστορία που παρακολουθούμε.
Η Δέσποινα Μπισχινιώτη υποδύεται την Κλάρα, το κορίτσι που «βούλιαξε» από έρωτα. Χειρίζεται τον ρόλο της λυρικά, με πάθος, κάθε λεπτομέρεια στο ύφος, στην κίνηση διογκώνει την αίσθηση του εύθραυστου της εποχής, αλλά και της ιδιοσυγκρασίας της ηρωίδας της. Ο Μιχαήλ Πάρτης στον ρόλο του αφηγητή, που χτίζει την ιστορία κομμάτι κομμάτι μέσα από την ισορροπία λογικής και συναισθήματος. Κλιμακώνει τις αισθήσεις της παράστασης, κάνοντας την οικεία και ζωντανή. Ο Διογένης Γκίκας υποδύεται τον Πασχάλη, αλλά και τον γιατρό του φρενοκομείου με μεγάλη άνεση, δίνοντας μία υπέροχη ερμηνεία.
Θα κεντρίσει τις αισθήσεις σας και την ψυχή σας. Μην χάσετε αυτή την παράσταση!
Μαίρη Ζαρακοβίτη
Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.
0 Comments