Ο μικρός πρίγκιπας δεν θα έλθει ποτέ στη Γη μας. Το τριαντάφυλλο θα μαραθεί και ο πλανητάκος του…
Ο μικρός Όσκαρ δεν πρόκειται να μεγαλώσει. Είναι δέκα ετών και – δυστυχώς – δεν θα φτάσει τα ένδεκα. Έχει καρκίνο και οι γιατροί, μετά από επεμβάσεις και λοιπές θεραπευτικές αγωγές, δεν του δίνουν ελπίδες. Ο μικρός Όσκαρ μπορεί να μην γίνει ένδεκα χρονών λοιπόν, έχει όμως την ευχέρεια να φτάσει τα εκατόν είκοσι χρόνια! Είναι πολύ απλό, μην θορυβείστε. H πρόταση είναι απολύτως ζυγισμένη και πραγματική. Είναι στην ουσία θέμα «βάφτισης». Θα βαφτίσει μία μέρα και θα την πει «Δέκα χρόνια». Και θα φροντίσει να ζήσει μια δεκαετία μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο. Για τα υπόλοιπα δώδεκα της ζωής του…

Δεν νομίζω ότι έφυγε έστω και ένας θεατής από το θέατρο χωρίς δάκρυα στα μάτια. Δεν θα ήταν δυνατό άλλωστε, το όλο θέμα και ό,τι παρακολουθήσαμε, ήταν ό,τι πρέπει για να ξεσπάσουμε, παρέα με το ασταμάτητο χειροκρότημα, κατά τη διάρκεια του μπιζαρίσματος. Το κοινό χειροκροτούσε και ανάμεσα στις σκηνές, αλλά εγώ κρατώ αυτό που μας συντάραξε. Το πέρας.
Ο Θανάσης Τσαλταμπάσης μπορεί να είναι υπερήφανος για τους συνεργάτες του, την ερμηνεία τους και τη δική του ερμηνεία, για ακόμα μια φορά. Κατάφερε να συγκινήσει το κοινό τόσο πολύ, που η λέξη «συγκίνηση» είναι η αρχή και το τέλος της κουβέντας με θέμα αυτή εδώ την παράσταση. Ο τρόπος που προσέγγισε τον χαρακτήρα του ήταν ο πλέον ανθρώπινος. Ο Τσαλταμπάσης γίνεται για εκατό λεπτά ένα δεκάχρονο παιδί. Με τον αντίστοιχο τρόπο, τις χειρονομίες, τα πατήματα, το τρέξιμο, τις φωνές και τους ψιθύρους. Ο μικρός Όσκαρ απευθύνεται στον Θεό. Είναι μία «εναλλακτική» που του πρότειναν. Δεν έχει τίποτα να χάσει. Μπορεί να είναι μόλις τρεισήμισι χιλιάδων ημερών, αλλά σκέφτεται σαν μεγάλος. Κάθε μέρα του λέει τι έκανε τα δέκα χρόνια που πέρασαν σαν νερό. Κάθε φορά του κρατάει κι ένα υστερόγραφο. Και κλείνει την «αναφορά» λέγοντας «Φιλιά» και το όνομά του.

Η Αγοραστή Αρβανίτη μεταμορφώνεται σε μία γλυκύτατη γιαγιούλα, με το περπάτημα ενός παραμυθένιου υπέργηρου πλάσματος, την τσαχπινιά μιας άλλης εποχής – κάθεστε αναπαυτικά; Το παραμύθι μας αρχίζει – και έναν επίλογο να ξεχειλίζει από συγκίνηση. Θαυμάσια έκφραση και έκφανση, πανέξυπνος χειρισμός λόγου και κίνησης και μία παρουσία εντυπωσιακή εν γένει. Όλες οι κινήσεις, με το καταπληκτικό τρικ της συρόμενης πόρτας, γίνονται σχεδόν αόρατα μπροστά μας. Είναι ακόμα μια πρωτοποριακή κίνηση του πραγματικά δαιμόνιου Cezaris Grau?inis, ο οποίος έστησε μία θαυμάσια παράσταση, πατώντας πάνω στο αριστουργηματικό βιβλίο του ?ric-Emmanuel Schmitt και κατ’ επέκταση την εμπνευσμένη απόδοση από τον κύριο Αχιλλέα Κυριακίδη.
Ο μικρός Όσκαρ δεν έχει προλάβει να ζήσει. Το γεγονός ότι δεν θα τα καταφέρει τελικά, τον κάνει να θυμώσει με τον Θεό. Γιατί να του δώσει σημασία; Αφού κι εκείνος δεν θέλει να βοηθήσει. Τώρα όμως είναι αλλιώς τα πράγματα. Θα φτάσει τα εκατόν τόσα χρόνια; Δεν ακούγεται κακό. Προλαβαίνει να κάνει διάφορα. Να αγαπήσει, να αγαπηθεί, να φιλήσει το κορίτσι των ονείρων του, να κάνει ένα ιδανικά ιδανικό Χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν με αγαπημένα του πρόσωπα. Να δει τη μητέρα του και τον πατέρα του να του χαρίζουν όλη την αγάπη του κόσμου. Να δει την κυρία Ροζ να τον καθοδηγεί μέσα από την πίστη και τη δύναμη. «Μόνο ο Θεός μπορεί να με ξυπνήσει». Η συμφιλίωση είναι πλέον κάτι το απτό. Είναι ο τρόπος που κοιτά ένα παιδί το άπειρο. Είναι η γνώση, που μπορεί να ήλθε νωρίς, αλλά εκείνο το νωρίς έχει πλέον αργήσει. Δεν πειράζει, ο Όσκαρ καταλαβαίνει τώρα πια. Άλλωστε, έχει τη γνώση ενός και βάλε αιώνα. Δεν το λες και λίγο αυτό, ναι;

Καταπληκτικός θίασος, μοναδική ατμόσφαιρα και μία από τις πιο συγκινητικές παραστάσεις των τελευταίων δέκα ετών. Δακρύσαμε ακόμα και στην πληκτρολόγηση της ανταπόκρισης και αυτό ίσως να λέει κάτι…
Κώστας Κούλης
Αντί για επίλογο: δεν μπορώ να μην το γράψω κι ας θεωρηθώ κακός. Αγαπητές και αγαπητοί μου, το θέατρο ΔΕΝ είναι κινηματογράφος. Δεν ατακάρουμε πάνω στους ηθοποιούς που ερμηνεύουν. Μπορούμε να γελάσουμε, να νιώσουμε, να βιώσουμε. Δεν μπορούμε να χαλάσουμε την ατμόσφαιρα μιλώντας πάνω σε αυτά που λένε οι καλλιτέχνες. Σας ευχαριστώ πολύ.
?ric-Emmanuel Schmitt
Φιλιά, Όσκαρ…
Θέατρο Αθηνών
Βουκουρεστίου 10
Μετάφραση : Αχιλλέας Κυριακίδης
Σκηνοθεσία – Σκηνική προσαρμογή: Cezaris Grau?inis
Σκηνικά/Κοστούμια : Kenny MacLellan
Μουσική : Martynas Bialob?eskis
Φωτισμοί : Αλέκος Γιάνναρος
Φωτογραφίες: Tony Kris
Παίζουν
Θανάσης Τσαλταμπάσης (Όσκαρ)
Αγοραστή Αρβανίτη (κυρία Ροζ)
Ισαβέλλα Κασιμάτη (Πέγκι Μπλού/Μητέρα Όσκαρ/Μητέρα Πέγκις Μπλού)
Τάσος Θεοφιλάτος (Γιατρός Ντίσελντορφ/Φούσκας)
Ελένη Νάτση (Προϊσταμένη/Σαντρίν/Μπριζίτ)
Edgen Lame (Πατέρας Όσκαρ/Πατέρας Πέγκι Μπλού/Νοσηλευτής)
Ημέρες Παραστάσεων: Κυριακή 21.00 – Δευτέρα 20.00 – Τρίτη 21.00 – Τετάρτη 18.00
Διάρκεια Παράστασης: 1 ώρα & 30 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)
Προπώληση
https://www.ticketmaster.gr/homePage.html/ticketmasterse2005858.html
Η μετάφραση του έργου κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις OPERA
0 Comments