Η Αιμολήπτρια @ Θέατρο Άνεσις – Μικρή Σκηνή

Ο άνθρωπος πάντα ψάχνει ευκαιρίες να «διαχωρίσει». Το χρώμα του δέρματος, η θρησκεία, οι πολιτικές αντιλήψεις, ακόμα και οι καλλιτεχνικές. Ο ρατσισμός βρίθει παντού. Ίσως αυτό ακριβώς να είναι και η μεγάλη κατάρα του ανθρώπινου γένους – μαζί με την ασίγαστη δίψα για δύναμη. Μην πάτε μακριά. Μόλις πριν από λίγο καιρό βιώσαμε τον ρατσισμό ακόμα και σε εκείνους που είχαν κάνει το εμβόλιο και σε αυτούς που έλεγαν όχι. Σε μία φουτουριστική κοινωνία λοιπόν, εμφανίζεται ο περίφημος αριθμοδείκτης. Μία απλή εξέταση αίματος και αμέσως μαθαίνεις και μαθαίνουν το αν είσαι καλά, το αν έχεις ή θα έχεις θέματα υγείας, το αν κινδυνεύεις από σχιζοφρένεια ή Άσπεργκερ ή κάτι άλλο. Και αυτός ο αριθμός – από το ένα μέχρι το δέκα – θα σε συντροφεύει για πάντα. Θα είναι βασικό κριτήριο για το αν θα βρεις μία δουλειά της προκοπής, για το αν θα πάρεις δάνειο για σπίτι, για το αν θα έχεις αξιοπρέπεια ή όχι…

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

To ριζοσπαστικό κείμενο της Αγγλίδας συγγραφέως Ella Road φέρνει στη σκηνή του θεάτρου η μετάφραση του κυρίου Μενέλαου Καραντζά, ο οποίος υπογράφει και τη σκηνοθεσία και ο οποίος έχει σπουδάσει και γιατρός. Ο τετραμελής θίασος αναλαμβάνει, από κει και πέρα, να μας μεταφέρει στο Λονδίνο του αύριο, που δεν διαθέτει αυτοκίνητα που πετούν, παπούτσια που φουσκώνουν μόνα τους ή το “Jaws 19”, έχει όμως εφαρμόσει τους ελεεινούς αριθμοδείκτες σαν πραγματικότητα. Και ραντεβού να θέλεις να βγεις, ψάχνεις άτομο «υψηλότιμο». Να τρελαθούμε από τώρα ή να μας το τυλίξουν για το σπίτι;

Η κυρία Σελήνα Διαμαντοπούλου υποδύεται τη Μπέα. Δουλεύει ως αιμολήπτρια σε ένα νοσοκομείο και οι πειρασμοί την τριγυρίζουν. Με ένα μισθό θα μείνει, ενώ «εκεί έξω» υπάρχουν ένα σωρό άνθρωποι που πληρώνουν αδρά για έναν μεγάλο αριθμοδείκτη; Η νεαρή ηθοποιός είναι πειστική, γνήσια, έχει χτίσει τον ρόλο της, είναι απόλυτα ειλικρινής σε εκφράσεις και κινήσεις. Τον σύζυγό της ερμηνεύει ο κύριος Δημήτρης Τσιγκριμάνης. Είναι γλυκύς, δένει άψογα με τη «συμβία» του, είναι καλοκουμπωμένος στον ρόλο του και μπαλανσάρει με άνεση ανάμεσα στο χιούμορ και το τραγικό της υπόθεσης. Από την τυχαία γνωριμία τους στο νοσοκομείο, τη σχέση τους, τον γάμο τους, τα «παραπέρα», το ζεύγος δείχνει στα μάτια μας εξαιρετικό.

Στον ρόλο της Τσαρ, φίλης της Μπέα και ενός ανθρώπου που θέλει να κάνει τη διαφορά, να σταθεί απέναντι στο θηρίο και να πει πως δεν φοβάται, συναντάμε την κυρία Δώρα Παρδάλη. Την είχα δει σε μία απίστευτη παράσταση τις προηγούμενες χρονιές, έναν φοβερό μονόλογο και την ακολουθώ από τότε. Και είναι και τώρα άψογη, αυθεντική, δυναμική αλλά και εύθραυστη. Δεν είμαι αριθμός, διάολε, είμαι άνθρωπος, για να θυμηθούμε τον Φυλακισμένο και τους #ΜΟΝΟ. Είναι ένα κείμενο που μου θύμισε μοτίβα τύπου “Minority Report” και την ουσία των πραγμάτων. Πως όταν ο άνθρωπος βάζει τις στατιστικές να έχουν το πάνω χέρι, τότε μάλλον είμαστε χαμένοι. Αν φάω εγώ ένα κοτόπουλο και εσύ τίποτα, ο μέσος όρος δείχνει ότι φάγαμε και οι δυο από μισό, ναι; Ποιο λάθος πεθαίνεις ή όχι;

Ο κύριος Στράτος Χρήστου είναι απίστευτα γλυκύς και συμπαθέστατα «αφελής» και «απλοϊκός» στον ρόλο του επιστάτη Ντέιβιντ, ενώ εξυπηρετεί και αυτός με κάποιες παράλληλες μικρές διανομές. Ο ιδιότυπος τρόπος χαιρετισμού – υπόκλισης μας έμεινε άνετα στο μυαλό και ο ίδιος έβαλε και εκείνος το δικό του κάτι στο να αγαπήσουμε ακόμα περισσότερο την παράσταση. Γιατί αυτή την παράσταση την αγαπάς. Επειδή σου φέρνει κατά νου όλα εκείνα που πρέπει μονομιάς και χωρίς δεύτερη σκέψη να απορρίψεις. Τα στατιστικά θα μου υποδείξουν πώς θα ζήσω; Καλά, έχετε μεγάλη πλάκα, έτσι;

Το σκηνικό του κύριου Ντέιβιντ Νεγρίν είναι πανέξυπνο και εντελώς λειτουργικό, με το τρίπτυχο να ανοίγει και να κλείνει και να φιλοξενεί διάφορους χώρους, ανάλογη με τη ροή. Η όλη σκηνοθεσία είναι νευρώδης, μινιμάλ εκεί που πρέπει, με εξάρσεις εκεί που προστάζει ο νους. Φανταστείτε πως κυλάει τόσο γάργαρα η όλη παράσταση, που δεν θα με ένοιαζε καθόλου αν δεν είχε διάλειμμα. Πραγματική γροθιά στα δόντια του ρατσισμού και της οποιασδήποτε έκφανσής του. Πάνω απ’ όλα και πέρα απ’ όλα είμαστε άνθρωποι.

Κώστας Κούλης

Παίζουν:

Σελήνα Διαμαντοπούλου (Μπέα)

Δώρα Παρδάλη (Τσαρ)

Δημήτρης Τσιγκριμάνης (Ααρών)

και ο Στράτος Χρήστου (Ντέιβιντ)