Ημέρα κυρίου @ Θέατρο Σταθμός

Επιστρέφεις στο σπίτι σου. Κάποιος βάνδαλος έχει ρίξει μια πέτρα και σου έχει σπάσει ένα τζάμι. Θυμώνεις, καθαρίζεις τη ζημιά, μαζεύεις, παίρνεις τηλέφωνο την αστυνομία, ρίχνεις μια ντουζίνα «γαλλικά» στους δράστες και όλο τους το σόι και γελάς από μέσα σου όταν η «αρχή» σου απαντά πως δεν έχει αρκετό «υλικό» για να «στοιχειοθετήσει» την υπόθεση. Μέχρι εδώ «όλα καλά» στη δική μας πραγματικότητα. Όταν όμως είσαι πλούσιος… τότε ισχύουν άλλοι κανόνες, υπάρχουν άλλοι θεοί. Η υπηρεσία φύλαξης θα το ψάξει μέχρι εκεί που φταρνίζεται το μυρμήγκι. Το προσωπικό που δουλεύει για σένα, για την οικεία σου, θα ερωτηθεί για τα πάντα. Και εκεί θα προκύψουν ερωτήματα. Τα περισσότερα αναπάντητα ίσως; Γιατί ο άνθρωπος να θέλει το κακό του πλησίον του; Γιατί να υπάρχουν «ετικέτες» για κάθε άνθρωπο, ανάλογα με τη θρησκεία του και τον τόπο καταγωγής του;

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Το έθιξε και ο κύριος Μουμούρης, μετά το μπιζάρισμα και πολύ καλά έκανε. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Ο Μάξιμος Μουμούρης είναι ο κύριος της οικίας, ο άρχων του σπιτιού, εκείνος που κερδίζει τα – πολλά πολλά πολλά – χρήματα, προκειμένου να απολαμβάνει εκείνος και η συμβία του ένα σπίτι με πισίνα, με κήπο, με ανέσεις και με προσωπικό. Είναι μορφωμένος, καλλιεργημένος, με την απαραίτητη υποψία έπαρσης – ίσα ίσα για να μην θεωρηθεί ηλίθιος – και καθόλα σίγουρος για τον εαυτό του. Δεν αφήνει τίποτα να πέσει κάτω. Και μας πείθει γι’ αυτό. Τον αντιπάθησα αυτό τον χαρακτήρα και τούτο το χρεώνω στην υποκριτική ικανότητα του κυρίου Μουμούρη. Κάπου θα τον συμπαθήσω στην πορεία κι αυτό γιατί οι σκελετοί στη ντουλάπα, εκείνου και της συζύγου του, κάνουν πάρτι και προκαλούν.

Η οποία κυρία του είναι η Φαίη Ξυλά. Σημαντική και ξεχωριστή πάντα για τις εν γένει ερμηνείες της. Εδώ υποδύεται μία κυρία «του καλού κόσμου», με το απαραίτητο ύφος και την απαραίτητη ανασφάλεια, όπως και τις σχετικές ροπές και τάσεις. Και είναι εξαιρετική. Στην αρχή απορείς για τον τρόπο έκφανσης και στη συνέχεια αντιλαμβάνεσαι πως το χτίσιμο του ρόλου της είναι για μάθημα στις σχολές. Οι κορυφώσεις πολλές, η δυναμική της χαρακτηριστική. Συμπάσχουμε, αλλά κάπου θέλουμε και το κακό της. Φευ! Σε αυτή την παράσταση δεν υπάρχουν καλοί και κακοί. Τα έχουν μέσα τους. Και το καλό και το κακό. Γιατί, πολύ απλά, έτσι είμαστε εμείς οι άνθρωποι.

Ο Βασίλης Αθανασόπουλος υποδύεται τον υπεύθυνο ασφαλείας της έπαυλης των πλουσίων. Πειστικότατος στον ρόλο του, εμφανίζεται δυναμικός, ήπιος, αλλά με τα δικά του σύννεφα. Οι απόψεις του είναι «κάπως». Και δεν αργεί να φανεί αυτό. Έχει υπηρετήσει στις ειδικές δυνάμεις, δεν αμείβεται άσχημα για τις υπηρεσίες του, αλλά πάντα θέλει περισσότερα. Κουμπωμένος στον χαρακτήρα του, με εξαιρετικό φιζίκ και καθαρή έκφανση. Στον ρόλο της οικιακής βοηθού συναντάμε την κυρία Αναστασία Παντούση, η οποία είναι επίσης άψογη στα ερμηνευτικά καθήκοντά της. Υποδύεται μία σκληρά εργαζόμενη γυναίκα, με τα δικά της μυστικά, τα δικά της κολλήματα και τις ολοδικές της απόψεις, για τις οποίες θα πατήσει σε τεντωμένο σχοινί και μάλιστα πολύ σύντομα. Είναι δυναμική, λυρική και η έντασή της ανεβαίνει με θαυμάσιο τρόπο, προσδίδοντας στο γενικότερο κλίμα της παράστασης.

Ο Μάνος Καρατζογιάννης στήνει αριστοτεχνικά ένα έργο που θα μας κρατήσει πολύ καλή συντροφιά για μιάμιση ώρα. Ένα έργο που κρύβει ανατροπές, μυστικά και ένα θέαμα που μας έκανε πολύ καλή εντύπωση. Η σκηνοθεσία του είναι ευρηματική, τονίζει όλο αυτό που κρυβόταν στο παρασκήνιο και που θέλαμε πολύ να δούμε από την αρχή. Πατά σε ένα πολύ όμορφο κείμενο, μία ιστορία του κυρίου Γιάννη Τσίρου, ο οποίος περνά όλη αυτή την ιστορία μέσα στη χρονική διάρκεια μίας ημέρας. Έχει ξημερώσει Κυριακή και μέχρι να μπει η Δευτέρα, θα γίνουν πολλά πράγματα στην έπαυλη. Ο κύριος του σπιτιού, ένας Τζόυς-ικός Οδυσσέας από άλλη διάσταση, θα ξεκουραστεί την «έβδομη» ημέρα, αλλά η ξεκούραση δεν θα είναι αυτή που θέλει. Απίστευτα τα σκηνικά της κυρίας Τέτας Τσαβδαρίδου, η οποία άνετα θέτει υποψηφιότητα για όλα τα σχετικά βραβεία, αφού έχει κατασκευάσει έναν κήπο μέσα στο θέατρο!

Το να είσαι πλούσιος είναι καλό μόνο για σένα. Το ό,τι είσαι ισχύει μόνο για την πάρτη σου. Δεν σημαίνει ότι όλοι γύρω σου είναι σαν εσένα ή οφείλουν να νιώθουν και να δρουν σαν εσένα. Κοίτα να το βάλεις καλά στο μυαλό σου αυτό. Δεν χρειάζονται πέτρες, δεν χρειάζονται κλομπ. Μόνο μυαλό. Που να δουλεύει.