Συνέντευξη με τον Κώστα Κουτρουμπή

Ο Κώστας Κουτρουμπής είναι ένας από τους πιο πολυδιάστατους και ευαισθητοποιημένους ηθοποιούς της γενιάς του. Με αφορμή την παράσταση «Το Όνειρο της Ιωνίας», στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, μας μιλά για τη συμμετοχή του σε ένα έργο που αντλεί έμπνευση από ημερολόγια στρατιωτών, φέρνοντας στο προσκήνιο τη σύνδεση του θεάτρου με την ιστορία και την ανθρωποκεντρική αφήγηση. Μέσα από τα λόγια του, αποκαλύπτεται το πάθος ενός καλλιτέχνη που δεν βλέπει το θέατρο απλώς ως επάγγελμα, αλλά ως μέσο διαλόγου, αναστοχασμού και αλλαγής. Ευχαριστούμε θερμά την Γιώτα Δημητριάδη για τον συντονισμό αυτής της συνέντευξης.

Πώς προσεγγίσατε την ψυχολογία των χαρακτήρων που υποδύεστε, δεδομένου ότι η ιστορία βασίζεται σε πραγματικά ημερολόγια στρατιωτών;

Εδώ έχουμε μια περίπτωση όπου η ιστορία που αφηγούμαστε αποτελεί ιστορικό γεγονός και η άντληση των γεγονότων προέρχεται μέσα από ημερολόγια στρατιωτών, οπότε το υλικό από μόνο του ήταν εξαιρετικά ισχυρό. Ταυτόχρονα υπάρχει και η απαιτούμενη απόσταση που χρειάζεται, ώστε ψύχραιμα ως ηθοποιοί να καταθέσουμε τη δική μας αλήθεια. Οι ηθοποιοί δεν ήρθαμε σε επαφή με τα στρατιωτικά ημερολόγια, αυτή ήταν δουλειά του συγγραφέα. Εμείς πήραμε στα χέρια μας το κείμενο, το οποίο, εξαιτίας της φύσης του, περιείχε τις υποκειμενικές αφηγήσεις των διαφορετικών χαρακτήρων, είχε μέσα τις ρωγμές, τις ευαισθησίες, τους φόβους και τις αδυναμίες των ανθρώπων που βρέθηκαν στη μάχη. Αυτά βοήθησαν στη προσέγγισή μας.

Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίσατε για να αποδώσετε την ένταση και τις συναισθηματικές μεταπτώσεις των στρατιωτών κατά τη διάρκεια της εκστρατείας;

Πρέπει μέσα σε μία ώρα και τριάντα λεπτά να αφηγηθούμε μια ιστορία τεσσάρων χρόνων, κατά τη διάρκεια των οποίων συνέβησαν τόσα πολλά… Οι εναλλαγές καταστάσεων και συναισθημάτων υπήρξαν τόσο έντονες κι εμείς έπρεπε να συμπυκνώσουμε υποκριτικά αυτά τα μεγέθη. Θα δείτε πως μέσα σε πέντε δευτερόλεπτα σκηνικού χρόνου περνάμε από την απόλυτη χαρά στον απόλυτο φόβο. Η συνέπεια και η ακρίβεια ήταν που μας δυσκόλεψαν αρκετά.

Υπήρξε κάποιο συγκεκριμένο απόσπασμα από τα ημερολόγια που σας επηρέασε προσωπικά ή άλλαξε την προσέγγισή σας στον ρόλο;

Στον ρόλο που μου ανατέθηκε υπάρχει μια συνεχής αναφορά του ήρωα στο παιδί του. Έψαχνα τη στιγμή και τον τρόπο που θα συσσωρευτεί αυτή η ενέργεια και τι σημαίνει για εμένα αυτή η σύνδεση και κατ΄ επέκταση για τον ήρωα που υποδύομαι. Νομίζω το ανακάλυψα όταν «ντύνομαι» τον πατέρα, που βιάζουν την κόρη μου μπροστά στα ίδια μου τα μάτια.

Τι σημαίνει για εσάς το θέατρο;

Είναι πράξη πολιτική το θέατρο, είναι γέννημα της δημοκρατίας, είναι ο τόπος και ο τρόπος να διερωτόμαστε για τα προβλήματα και τα ζητήματα της πόλης. Υπ’ αυτήν την έννοια έθεσα τον όρο πολιτική πράξη και όχι με όρους κομματικούς.

Τι σας θυμώνει και τι σας κάνει να αγαπάτε τη ζωή και την κοινωνία;

Με θυμώνει η πεισματική μας άρνηση να διορθώσουμε ή έστω να προσπαθήσουμε να διορθώσουμε τις παθογένειές μας, το έλλειμα στην παιδεία και επειδή η συγκεκριμένη παράσταση αφορά ένα ιστορικό-εθνικό γεγονός, με τρομάζει η ιδέα πως δεν διδασκόμαστε την ιστορία και αναρωτιέμαι πώς θα κατανοήσουμε το παρόν και θα προετοιμάσουμε το μέλλον όντας ανιστόρητοι. Από την άλλη, η ζωή είναι τόσο ισχυρή, που υπερισχύει έναντι όλων. Επιπλέον στο θέατρο δεν κάνουμε τίποτε άλλο παρά να αφηγούμαστε τα λάθη και τις αδυναμίες των ανθρώπων. Συνεπώς, με τον καιρό μαθαίνεις να αγαπάς τον εαυτό σου και τους γύρω σου.

Πώς βλέπετε το θέατρο τα τελευταία χρόνια; Το στηρίζει το κοινό;

Πάντα το κοινό στηρίζει το θέατρο. Πρέπει κάποιος να στηρίξει και το κοινό και το θέατρο. Πρέπει η πολιτεία να στηρίξει το θέατρο ουσιαστικά, είναι η κληρονομιά μας.

Μαίρη Ζαρακοβίτη

Επιμέλεια: Κώστας Κούλης