Πρόκειται για μία γιορτή της μουσικής. Δεν το λες μόνο συναυλία αυτό εδώ. Είναι πολύ λίγη η λέξη “live”, για να εξηγήσει ή να υποστηρίξει όλο τούτο. Γιορτή λοιπόν. Γιορτή για τα είκοσι χρόνια μίας παρέας παιδιών, που θέλησαν να εκδηλώσουν τη λατρεία τους για τους Thin Lizzy με τον πιο αγνό και όμορφο τρόπο. Γιορτή για μία άλλη παρέα, αυτή των Destiny Calls, η οποία μόλις πρόσφατα κυκλοφόρησε το πρώτο της άλμπουμ και κοιτάει με αισιοδοξία το μέλλον. Γιορτή για τον ερχομό στην Ελλάδα ενός τεράστιου μουσικού, που έχει συνδέσει σημαντικό κομμάτι του παρελθόντος του με τον Phil Lynott, τον John Sykes… δύο από τους μεγάλους, που δεν είναι απόψε εδώ, αλλά θα υπάρχουν για πάντα στις θύμησες και τις καρδιές μας.

Αρχίνημα με τους Destiny Calls, με το κουιντέτο να παρουσιάζει ζωντανά την παρθενική δουλειά του. Το ζουν και το ευχαριστιούνται και εμείς οι θεατές το αντιλαμβανόμαστε άμεσα. Ο Σπύρος Φουσέκης, ο οποίος είναι και ένας εντυπωσιακός κομπέρ, πέρα από εξαιρετικός μουσικός, μιλά με ενθουσιασμό για τον δίσκο και τους συμπαίχτες του στη σκηνή.

Τα τραγούδια είναι γεμάτα μελωδία και πολύ φιλικά «στον χρήστη» ρεφρέν. Μελωδικό Hard Rock, ωραιότατο AOR, με τη μπάντα να υιοθετεί μία αισθητική ομάδας με στόχους, με φανερό κίνητρο να φανεί το τραγούδι και μετά οι συντελεστές.

Κάποια στιγμή μας πετάνε στα μούτρα ΚΑΙ το “Kiss Me Deadly”. Δουλεύει η DeLorean; Μωρέ, δουλεύει και παραδουλεύει. Και πάει με 88 μίλια την ώρα, έτοιμη να δημιουργήσει χωροχρονικό συνεχές από μόνη της. Οι Destiny Calls είναι πλέον μία μπάντα που χαίρει αγάπης και εκτίμησης, είναι μία ομάδα που στέκεται και ανυπομονεί να τη μάθει κι άλλος κόσμος. Και της ευχόμαστε να γίνουν όλα αυτά άμεσα. Α, μην το ξεχάσω… Ανέβασαν ΚΑΙ σαξοφωνίστα στη σκηνή. Είπατε κάτι;

Better Days, Alive, Lonely Days, Falling Apart, Angel, Can’t Let You Go, Burning With Desire, Into The Night, Kiss Me Deadly (Lita Ford), Tonight

Τα φώτα χαμηλώνουν… Σβήστο αυτό! Διέγραψέ το! Τα φώτα γίνονται μπλε και κάτι άλλο και οι Remember Lizzy καταλαμβάνουν τη σκηνή. Μουσικαράδες από τους λίγους όλοι τους, τρελοί οπαδοί και εκείνοι ακριβώς οι ταξιδευτές που θα μας μυήσουν στον κόσμο των πράσινων γαιών της μελωδίας.

“Jailbreak” και οι έξι τους ανακατεύουν την τράπουλα όπως μόνο εκείνοι ξέρουν. Κυρίες και κύριοι, μπορείτε άνετα να αναρωτηθείτε «Πώς σκατά παίζουν τόσο καλά; Έχουν πουλήσει την ψυχή τους στον διάολο ή κάτι τέτοιο»; Μπα… Είναι υπέρ-ταλαντούχοι, είναι απόλυτα διαβασμένοι, έχουν σκάψει ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ και κάνουν κάτι που αγαπούν να λατρεύουν. Τα υπόλοιπα είναι μόνο λόγια.

Περνάνε από τη σκηνή του Κυττάρου διάφοροι ύμνοι. Από το “After The War” και το “Johnny The Fox”, μέχρι το “Bad Reputation” και το “Back On The Streets”. Δεν είναι μόνο Thin Lizzy η βραδιά. Είναι, δικαιωματικά, Garry Moore, είναι διάφορες συνεργασίες και δισολίες.

Και κάποια στιγμή ο μουσαφίρης ανεβαίνει στη σκηνή. Darren Wharton! O γεννημένος τα Χριστούγεννα του ’61 Άγγλος υπέρ-παίχτης, ο άνθρωπος που στα δεκαοκτώ του έπαιξε σε άλμπουμ των Thin Lizzy, που έπαιξε στο δεύτερο (και τελευταίο) σόλο άλμπουμ του Lynott, ο δημιουργός και mastermind των Dare… Θα μπορούσα να γράφω σελίδες επί σελίδων.

Αντ’ αυτών, θα προτιμήσω να εστιάσω στο χαμόγελό του, τη φωνή του, τα άπειρα ευχαριστώ του – και στα ελληνικά, εννοείται – και το πόσο όμορφα μίλησε και τραγούδησε. Όταν ήλθε η σειρά του “Massacre”… Μόνο ανατριχίλα, #ΜΟΝΟ δέος και μόνο λατρεία για τους εξακόσιους ανώνυμους ήρωες.

Jailbreak, Over The Hills, Johnny The Fox, Back On The Streets, Waiting For An Alibi, Bad Reputation, Please Don’t Leave Me, Military Man, Johnny, Got To Give It Up, Empty Rooms, After The War, Holy War, Are You Ready?, Massacre, Emerald, Don’t Believe A Word, Angel Of Death, Still In Love With You, Cold Sweat, Whiskey In The Jar, Black Rose, The Boys Are Back In Town, Thunder Rising, Out In The Fields

To “Out In The Fields” ένωσε τις φωνές και τα εσωτερικά των παλαμών, με το OUT να γίνεται, από λέξη, σύνθημα. Ένα ιστορικό LiVE περνά στην ιστορία. Είκοσι χρόνια Remember Lizzy, υπό τη σκέπη του μεγάλου Wharton. Δεν έχω ιδέα αν μπορεί να ξεπεραστεί κάτι τέτοιο. Αλλά πάλι… ο Gorham είναι ακόμα ενεργός. Λέω τώρα εγώ… Ξέρετε πώς είναι αυτά, έτσι; Ας ακούσει την πρόταση και ας πει όχι. Αλλά πάλι… μπορεί να πει και ναι, έτσι; Ευσεβείς πόθοι. Χρόνια πολλά, παίδες! Στην υγειά σας και στα επόμενα!

Κώστας Κούλης aka καπετάνιος (κατά Γιάννη Δόλα)

Φωτογραφίες: Γιάννης Δόλας aka Πρίγκηπας του ελέους (κατά Κώστα Κούλη)