LiVE! Σ’ ευχαριστώ Λουκιανέ @ Λυκαβηττός

Ο ταξιτζής για το Λυκαβηττό μας έπιασε… δεν προχωρώ, γιατί το περιοδικό απευθύνεται και σε παιδιά. Κρίμα που δεν σημείωσα τις πινακίδες, να τον καταγγείλω. Ας είναι όμως… Τίποτα δεν θα μας χαλάσει τη βραδιά. Επιστρέφουμε στον χώρο μετά από μια δεκαετία και κάνουμε σεφτέ με μία συναυλία που αφορά έναν μεγάλο μουσικό, έναν καταπληκτικό τραγουδοποιό και όλους όσους εκείνος επηρέασε, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Θέλει ζακετούλα ο Λυκαβηττός, παιδιά μου. Θέλει φουτεράκι, θέλει προσοχή. Θέλει και τον Λουκιανό του. Ο Κηλαϊδόνης, έχοντας κάνει το πρώτο του LiVE εκεί στις 28 Ιουλίου 1982, έχοντας από κάτω δύο μηνών τη Μαρία του, να τη θηλάζει η Άννα του, είναι – πάντα ενεστώτας για τον Λουκιανό – εκείνος που έκανε το όμορφο αυτό θέατρο σπίτι του. Έπαιζε κάτω από τη σκηνή, έστηνε το πιάνο του στην ορχήστρα και από κει εξαπέλυε τα δικά του. Στίχους, μουσική, σχόλια, αγάπη. Τούτη τη βραδιά, πολλοί καλλιτέχνες έδωσαν το παρών και ήλθαν να τραγουδήσουν αγαπημένα τραγούδια.

Προλογίζει η Μαρία και από δίπλα της σκάνε όλοι εκείνοι οι μουσικοί, που θα μας κρατήσουν συντροφιά. «Να ‘ρθει ο Ρομπέν, να ‘ρθει ο Σεφέρης, να ‘ρθει κι ο Ρώτας, να ‘ρθει κι ο Ντασέν». Και κάπου εκεί να μπουκάρει ο Ζορό, μαζί με τον δημιουργό. Να μπουκάρεις, Λουκιανέ. Τη χρειαζόμαστε αυτή τη μπούκα. Μας έχει λείψει. Πολύ.

Ακούμε στην αρχή, στο πρώτο μέρος του προγράμματος, τραγούδια τα οποία ο Κηλαϊδόνης έδινε σε άλλους καλλιτέχνες. Δεν τα τραγουδούσε ο ίδιος. «Όσο Αγαπιόμαστε Τα Δυο» και «Ένα Φιλάκι Είναι Λίγο», «Τζιν Τζιν Τζιν» και ένα σωρό ακόμα. Πανέμορφα τραγούδια, πανέμορφες μελωδίες, που έχουν συγκινήσει παιδιά, μεγάλους, μεγάλα παιδιά, παλιμπαιδίζοντες κατιτίδες. Σαν κι εμένα ένα πράμα, που τραγουδούσα εκεί στην εξέδρα και θυμόμουν παράλληλα το πόσο χάλια ήμουν σαν πιτσιρικάς/ψάρακας φοιτητής/φυτούκλας γιαλαμπούκας. Ευτυχώς δηλαδή, γιατί το διατηρώ μέχρι σήμερα αυτό το τελευταίο. Ο Θέμης Ανδρεάδης έρχεται, μαγκώνει το μικρόφωνο και μας λέει «Γνώρισα τον Λουκιανό πριν από όλους εσάς»! Και έχει δίκιο! Πάει δεκαετίες πίσω η γνωριμία τους και έγινε κάτω από το εξής απλό. Η χούντα δεν τους άφηνε να κάνουν δουλειά! Ναι, το πλέον πρωτότυπο. Οι δυο τους όμως δεν μάσησαν. Κάποια στιγμή – εκείνοι – οι τύραννοι «αποχώρησαν» και οι δίσκοι τους κυκλοφόρησαν, με τα «Μικροαστικά» του Κηλαϊδόνη να κάνουν θραύση.

Ο Φοίβος Δεληβοριάς και ο Πάνος Μουζουράκης έκαναν ίσως τη μεγαλύτερη ζημιά και τη μεγαλύτερη φασαρία στη σκηνή. Ιδίως ο τελευταίος, ο οποίος μάλιστα στράφηκε στην ορχήστρα με το πιο άνετο ύφος του κόσμου και είπε «Μου κάνετε νόημα πότε να μπω, έτσι;», κάνοντας το κοινό να γελάσει. «Είμαι Ένας Φτωχός Και Μόνος Καουμπόι», «Κάπου Την Έχουμε Πατήσει» και ο Λυκαβηττός παίρνει φωτιά αλά δέκα μείον πέντε μείον πέντε και είκοσι φορές το δεκαπέντε. Πόσα όμορφα τραγούδια, πόσες υπέροχες μελωδίες… Ο Μανώλης Φάμελλος είναι μπαλαντέρ στη σκηνή. Πραγματικά τεράστιος μουσικός. Η κόρη του Λουκιανού, Μαρία, γεννημένη το 1982 παρακαλώ (ΤΝΟΤΒ και #ΜΟΝΟ και θα το έκανα λύσσα, αλλά γερνάω και καφρίζω κατά τι λιγότερο), παίρνει το μικρόφωνο και τραγουδά ένα κομμάτι που έγραψε για τον πατέρα της. Σ’ ευχαριστώ, Λουκιανέ!

Θέμης Ανδρεάδης, Σπύρος Γραμμένος, Δώρος Δημοσθένους, Μαρία Κηλαηδόνη, Πάνος Μουζουράκης, Πέννυ Μπαλτατζή, Χρήστος Παπαδόπουλος, Μανώλης Φάμελλος, Γιασεμί Κηλαηδόνη, Νάντια Κοντογεώργη, Γιάννης Μπέζος, Αλέξανδρος Μπουρδούμης, Στέφανος Δανιηλίδης (πιάνο, ακορντεόν), Βαγγέλης Κατσαρέλης (τρομπέτα), Μάνος Λούτας (μπάσο), Βαγγέλης Τσιμπλάκης (ντραμς)

Μαγική βραδιά; Και λίγα γράφω! Ένα τσούρμο άξιοι μουσικοί, ένα ρεπερτόριο βγαλμένο από τα καλύτερα κόμικς και το μπλέντερ που έκανε δημοτικά, country και διάφορα άλλα «υποείδη» να ακούγονται σαν ένα πράγμα. Το διασκέδασα, το ευχαριστήθηκα, κοίταξα προς τον κόσμο, κοίταξα προς τον ουρανό. Λουκιανέ, δεν πήγε κι άσχημα τούτο εδώ, ναι; Όσο ο μοναχικός καουμποάκος ζει και πορεύεται μέσα από τις μελωδίες σου, δεν θα φοβόμαστε πολύ. Ο σεβαστός που έχει γίνει καθεστώς και όλη η τρελοπαρέα θα φροντίζουν γι’ αυτό.

Κώστας Κούλης