Δεν μπόρεσα να την δω την πρώτη χρονιά, αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Τρίτη βράδυ, με τους μετεωρολόγους να φωνασκούν για Ηλίες και άλλους στροβιλισμούς του καιρού, φτάνω στο θέατρο Olvio, λίγο νωρίτερα από ό,τι περίμενα. Μια ανάσα λοιπόν στον γλυκό κήπο του θεάτρου ήταν ό,τι έπρεπε. Οι άνθρωποι, τόσο στον γκισέ, όσο και στο μπαρ, γλυκομίλητοι, ευγενικοί, κάνουν τον χώρο πιο οικείο, τον γεμίζουν θαλπωρή. Η παράσταση ξεκινά πολύ λίγο μετά τις εννέα. Μπράβο σε όλους τους θεατές που έκλεισαν τα κινητά τους τηλέφωνα και απολαύσαμε την παράσταση στο σύνολό της, χωρίς ηχητικές παρενοχλήσεις.
Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.
Ο Αλέξης (Φοίβος Συμεωνίδης), ο ήρωας του έργου, προέρχεται από μια καταπιεστική, αλλά και δυναστική οικογένεια. Ο πατέρας του (Σήφης Πολυζωΐδης), τορναδόρος στο επάγγελμα, είναι αλκοολικός, συνεχώς φωνάζει και όταν ο Αλέξης δεν μιλά, δεν απαντά, δεν συμμετέχει, εκείνος τον χτυπά με τη ζώνη. Ανατριχιαστικό το θέαμα, παρόλο που μόνο το ακούσαμε και δεν το είδαμε. Η μητέρα του (Τάνια Παλαιολόγου), ενώ προσπαθεί να τον προστατέψει, τις περισσότερες φορές είναι σαν να τάσσεται εναντίων του.
Δυσλειτουργική η οικογένεια και λίγα αποκαλύπτω…
Ο Αλέξης όμως δεν νοιώθει ασφάλεια ούτε στο σχολείο, ούτε μετέπειτα στη ζωή. Η μοίρα ή οι δρόμοι που παίρνει, τον οδηγούν σε λάθος ανθρώπους, λάθος σχέσεις και λάθος αποφάσεις. Πόσο θα επηρεαστεί; Πόσο θα αντέξει; Είναι σαν να παίζει ρωσική ρουλέτα με την ίδια του την ζωή. Πού θα φτάσει όλη αυτή η μαυρίλα; Όλη αυτή η κακοποίηση; Όλη αυτή η πίεση; Οι απαντήσεις έρχονται σιγά σιγά, βιώνοντας τον ρόλο του Αλέξη στο πετσί μας.
Ο Φοίβος Συμεωνίδης είναι εξαιρετικός στο ρόλο του Αλέξη, ανοίγει συνεχώς θέματα που τριβελίζουν το μυαλό μας και μετά το πέρας της παράστασης. Μέσα από κωμικοτραγικά τεχνάσματα, μέσα από την πνοή της μαύρης κωμωδίας του Γιάννη Κεντρωτά, η αλήθεια έρχεται και καρφώνεται ολόγυμνη μπροστά μας. Ακόμα και αν είμαστε από τους τυχερούς και δεν έχουμε βιώσει κανενός είδους κακοποίηση, η παράσταση αυτή μας φέρνει αντιμέτωπους στεγνά και χωρίς περιτύλιγμα με αυτό που ευχόμαστε να μην μας τύχει ποτέ. Να μην τύχει σε κανέναν. Με αυτό τον «δράκο» που «τρώει» ζωντανούς συνανθρώπους μας, με την κοινωνία της παράνοιας, του δήθεν αλλά και του φάινεσθαι. Της κοινωνίας, που τέτοια θέματα τα βάζει κάτω από το χαλί για να μην χαλάσει το ωραίο αλλά σαθρό ντεκόρ της.
Ο Σήφης Πολυζωΐδης γίνεται ο πατέρας, ο συμμαθητής του Αλέξη, ο συγκρατούμενος… (και πολλά είπα). Περνά με τεράστια ευκολία από ρόλο σε ρόλο. Στον ρόλο του πατέρα είναι ανατριχιαστικός. Φέρει τα στοιχεία του αγροίκου, του δυνάστη. Του ανθρώπου, που επειδή η ζωή δεν του τα έφερε έτσι όπως πίστευε, κακολογεί όλο τον περίγυρο, πιστεύοντας ότι αδικήθηκε. Η οικογένειά του γίνεται δέκτης του μίσους και της παραβατικής του συμπεριφοράς. Στον ρόλο του συμμαθητή, ο Σήφης μας πολιορκεί με τέτοιο τρόπο, που αλλάζει τη διάθεσή μας απέναντί του. Στον ρόλο αυτό γίνεται ένα με τον πιο παθιασμένο οπαδό ομάδας. Είναι σαν να έχεις διακτινιστεί σε γήπεδο και παρακολουθείς αγώνα. Δεν θα πω τίποτα περισσότερο… Θα δείτε το μεγαλείο στη σκηνή!
Ο Ελισσαίος Βλάχος, για τις ανάγκες της παράστασης μεταμορφώνεται σε καθηγητή, σε αφεντικό του Αλέξη, σε οπαδό. Σε κάθε ρόλο είναι σαν να βλέπουμε άλλον ηθοποιό. Ακόμα κι η φωνή του μεταμορφώνεται, με σκοπό να ενσαρκώσει όσο πιο δυνατά γίνεται τον ήρωα που υποδύεται κάθε φορά.
Η Τάνια Παλαιολόγου υποδύεται τη μάνα αλλά και την Αριάδνη, το αμόρε του Αλέξη. Στο δεύτερο δίνει ρέστα ως…. Χμ, όχι, δεν θα το αποκαλύψω, γιατί με βλέπω θυσία στον…. Όχι είπαμε, απλά όσοι δείτε την παράσταση θα με θυμηθείτε. Στον ρόλο της μάνας έχει μια πολύ γήινη συμπεριφορά, ώστε να ισορροπεί την καταπίεση τον πατέρα, δεν παύουν όμως και οι δικές της εξάρσεις, που πυροδοτούν μύρια προβλήματα.
Ο σκηνοθέτης Μιχάλης Κοιλάκος ακροβατεί πάνω στους ήρωες, ενώνει, διχάζει, τολμά. Η παράσταση γίνεται βίωμα, γίνεται η αρχή για πολλές συζητήσεις στο μέλλον. Δίνει με ζωηρό δυναμισμό την σημερινή κατάσταση, εμβολίζει τον θεατή με μηνύματα, με ερωτήσεις που ψάχνουν απάντηση.
Το σκηνικό της Άννας Σάπκα απίστευτα λειτουργικό και ο τρόπος που αλλάζει δεν αφήνει κενά, τα γεμίζει με νόημα μέσα από την κινησιολογία της Μαργαρίτας Τρίκκα. Η μουσική του Βασίλη Τζαβάρα έχει την δική της οντότητα στην παράσταση. Είναι ένας ζωντανός οργανισμός που γίνεται ένα με τους ήρωες και τις σκηνές που διαδραματίζονται. Τα φώτα του Βασίλη Κλωτσοτήρα δίνουν ένταση στις στιγμές αλλά και μια αύρα ηρεμίας πριν την καταιγίδα.
Τι είναι τελικά ο τόρνος; Τι συμβολίζει; Αυτές τις απαντήσεις θα τις βρείτε μόνοι σας ή θα σπαζοκεφαλιάζετε για μέρες, έχοντας δει αυτή τη συγκλονιστική παράσταση.
Καλή σας θέαση!
Μαίρη Ζαρακοβίτη
Κείμενο: Γιάννης Κεντρωτάς
Σκηνοθεσία: Μιχάλης Κοιλάκος
Σκηνικά: Άννα Σάπκα
Κοστούμια: Ιφιγένεια Νταουντάκη
Κίνηση: Μαργαρίτα Τρίκκα
Φωτισμοί: Βασίλης Κλωτσοτήρας
Πρωτότυπη μουσική: Βασίλης Τζαβάρας
Κατασκευή σκηνικού: Νίκος Δεντάκης
Φωτογραφίες προώθησης και παράστασης: Χριστίνα Φυλακτοπούλου
Γραφιστικά / Σχεδιασμός αφίσσας : Γιάννης Κεντρωτάς
Παραγωγή: «Ξανθίας» Α.Μ.Κ.Ε.
Οργάνωση παραγωγής: Δήμητρα Ευθυμιοπούλου
Επικοινωνία: Ειρήνη Λαγουρού
Παίζουν (με αλφαβητική σειρά):
Ελισσαίος Βλάχος, Τάνια Παλαιολόγου, Σήφης Πολυζωΐδης, Φοίβος Συμεωνίδης
Θέατρο OLVIO, Ιερά Οδός 67 & Φαλαισίας 7, Βοτανικός. Στάση Μετρό Κεραμεικός. Τηλ: 210 3414118
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 από 25 Σεπτεμβρίου
Τιμές εισιτηρίων: Είσοδος 15 €, Φοιτητικά 10 €, Άνεργοι και ΑμεΑ 5 ευρώ
Προπώληση εισιτηρίων: more.com
Διάρκεια παράστασης: 90 λεπτά Επικοινωνία: Ειρήνη Λαγουρού
0 Comments