Έβαλα να παίξει το “Pretties For You”. Φανατικό οπαδό του Alice δεν με λες. Με τίποτα. Όχι γιατί δεν μου αρέσει. Το αντίθετο ακριβώς. Φανατικό οπαδό δεν με λες, γιατί δεν ξέρω την τύφλα μου. Δεν ξέρω πολλά και βασικά πράγματα για την καριέρα του. Δεν ξέρω πότε τελειώνει η μία εποχή και πότε αρχίζει η άλλη, δεν έχω ιδέα για πολλά σημαντικά σημεία της διαδρομής του. Τι σκατά φανατικός να είμαι λοιπόν; Τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια που ακούω τα δικά του, προσπαθώ να διαβάσω και να μάθω, αλλά – βλέπεις – δεν μπορώ να αποστηθίσω και ξεχνάω. Το “The Last Temptation” το αγόρασα δύο φορές. Δεν θυμόμουν ότι το είχα!

Έβαλα να παίξει το “Pretties For You”. Πρώτης τάξεως Ροκ όπερα, δεν νομίζετε; Κι όλα αυτά το 1969. Φανταστείτε λοιπόν… Βάζετε δίπλα-δίπλα τούτο το άλμπουμ και το “Detroit Stories” και τους λέτε «Εσείς τα δυο σας, είστε αδελφάκια». Πόσο cool είναι να έχεις έναν αδελφό πενήντα χρόνια (και βάλε) μεγαλύτερο και τόσο πρωτοπόρο; Έπεσες από την Ακρόπολη, δεν στραμπούληξες ούτε καν αστράγαλο και βρήκες πορτοφόλι με πολλά πορτοκαλιά μέσα. Τόσα πολλά, ώστε να μην σε νοιάζει πόσες συναυλίες γίνονται φέτος. Φτάνουν να αγοράσεις εισιτήρια και για του χρόνου. Κι ας γίνουν οι διπλάσιες! Μην σου πω ότι σε παίρνει να πας και έξω. Και θα πας. Ο Αλέξανδρος σε φωνάζει εδώ και μέρες…

Έβαλα να παίξει το “Pretties For You”. Οι Beatles μέσα από το horrorσκόπιο του Vincent. Και μία ενορχήστρωση που θα ταλαιπωρήσει ΠΟΛΥ κόσμο που μπορεί να επιθυμεί να διασκευάσει. Πανδύσκολο το όλο σκηνικό. Πώς τα σκέφτηκαν όλα αυτά; Αν μπείτε στο Wikipedia, θα διαβάσετε για επιρροές από Syd Barrett και εδώ χωράει πολλή κουβέντα. Βλέπετε, υπήρχε και φιλική σχέση με τον εν λόγω και όλα αυτά μπλεντάρονται μέσα από μία μηχανή που από φιλαρέσκεια αυτό-ονομάστηκε χρονομηχανή. Διαβάζω ότι ο μεγάλος Αμερικανός καλλιτέχνης δεν έχει παίξει ζωντανά κάποιο από τα τραγούδια του άλμπουμ, από την εποχή του “Love It To Death”. Συνέβησαν διάφορα τότε. Από τη «συμμετοχή» του Frank Zappa μέχρι την όλη διαδικασία ηχογράφησης. Δεν αδικώ κανέναν και δεν υπάρχει λόγος άλλωστε. Όταν έχεις τόσα στούντιο άλμπουμ και τόσο υλικό, δεν τα καλύπτεις ούτε καν με πέντε ώρες LiVE. Απλά πράγματα, ναι;

Έβαλα να παίξει το “Pretties For You”. Πολύ όμορφες οι μνήμες από την εμφάνιση του Alice Cooper στη χώρα μας. Δυο φορές έπαιξε μπάλα ο άρχοντας στα γήπεδά μας. Στο Ηρώδειο, στην εκδήλωση του Desmond Child, όπου έκανε και τη μεγαλύτερη «ζημιά» από όσους παρευρέθηκαν και μετά στο ΟΑΚΑ, παρέα με τους καταπληκτικούς. The mighty Scorpions. Άψογος, με ορχηστράρα, με τραγουδάρες, με υπέρ-παραγωγή. Και πάντα χαμηλών τόνων, πάντα ήσυχος, πάντα ήπιος, πάντα να κρατά το χέρι της γυναίκας που αγαπά εδώ και δεκαετίες. Και πάνω που αισθάνεσαι πως η μουσική κάνει τη δουλειά της, έτσι όπως μόνο εκείνη ξέρει, να και οι παραφωνίες. Πάντα θα υπάρχουν και πάντα θα κρίνονται. Υπάρχει κόσμος στον οποίο δεν αρέσει ο Alice Cooper. Πολύ καλά κάνει! Αρχικά, αφήνει περισσότερο χώρο σε εμάς που τον γουστάρουμε. Αφετέρου, αλίμονο αν άρεσαν τα ίδια πράγματα σε όλους μας. Εδώ ακόμα και η κράκουλη μπύρα έχει πολέμιους.

Έβαλα να παίξει το “Pretties For You”. Και από μέσα μου γέλασα με τα σχόλια. Μισό τραγούδι έχει γράψει στην καριέρα του, ε; Μάλλον το “Elected”. Καλά, εκεί έγραψε όλη η μπάντα. Εκτός κι αν πιάνεται που το διασκεύασε ο Bruce Dickinson, παρέα με τον Rowan Atkinson. Κάτσε ένα λεπτό, θείτσα. Κάτσε να σου πω κάτι κι εγώ, που δεν έχω ούτε το ένα τα εκατό από το τάλαντό σου στο γράψιμο. ΑΛΛΟ πράγμα το «Δεν μου αρέσει», εντελώς ΑΛΛΟ πράγμα το «Δεν είναι καλό». Και δεν είναι κακό να λες συγγνώμη όταν κάνεις πατάτα. Θα έγραφα «όταν κάνεις μαλακία», αλλά δεν επιτρέπονται τέτοιες λέξεις στο διαδίκτυο. Κι επειδή «αλλάζουνε οι αντιλήψεις», κάτσε και βάλε και συ να παίξει το “Pretties For You”. Και έλα μετά να μιλήσουμε για όσα μισά τραγούδια θέλεις. Και κάτι τελευταίο. Δεν με ενδιαφέρει πόσο μαγκιά πουλάς. Με τον τρόπο που εξελέγης, μπορούσα να εκλεγώ κι εγώ, αν στην ίδια θέση με τοποθετούσε ο Αξέλης. Αν με γνώριζε, μάλλον θα με προτιμούσε από σένα. Βλέπεις, εγώ δεν θάβω ό,τι δεν γνωρίζω. Προτιμώ να ανοίγω τα στραβά μου και να μαθαίνω τι πράγμα είναι.

Κώστας Κούλης