Σε μία από τις συνεντεύξεις που μου έχει δώσει ο Γιάννης Μπέζος, τόνισε κάτι πολύ σημαντικό. Ότι οι βραβεύσεις γίνονται στην ουσία για τις επιτροπές που δίνουν τα βραβεία. Και αν το καλοσκεφθείς, εκεί είναι όλο το παιχνίδι. Το βραβείο είναι ένα κατασκεύασμα, μπας και φανεί αυτός που το δίνει. Μπας και το μάθει ο κόσμος και κάτι γίνει στη συνέχεια. Για εκείνον που το δίνει. Γι’ αυτό εδώ και καιρό γελάνε, σε όσους κόβει τουλάχιστον, με τα περίφημα βραβεία. Καλύτερη μπάντα, καλύτερος τραγουδιστής, καλύτερος ηθοποιός ή παράσταση ή ταινία. Δηλαδή η επιτροπή τις έχει δει όλες, τους έχει δει όλους και βάσει αυτής της γνώσης αποφαίνεται.

Τα ίδια και χειρότερα ισχύουν για το ΦΙΑΣΚΟ που ονομάζεται Rock and Roll hall of fame. Εδώ και σαράντα ένα χρόνια (τα έκλεισε φέτος τον Απρίλιο), το RARHOF βραβεύει καλλιτέχνες που έχουν μεγάλη επίδραση στη μουσική και δη το Rock and Roll. Βασική προϋπόθεση για τον καλλιτέχνη/μπάντα είναι να έχουν περάσει είκοσι πέντε χρόνια από την κυκλοφορία του πρώτου τους δίσκου.

Έχουν ενταχθεί ένα σωρό καλλιτέχνες και σχήματα στο μόρφωμα αυτό και κάποιος που θα κάτσει να δει τους ενταχθέντες… θα παρατηρήσει ότι μεγάλο ποσοστό δεν έχει και τόση σχέση με το Rock and Roll. Depeche Mode, Donna Summer, ακόμα και οι υπέρτατοι ΑΒΒΑ… Μήπως να έκαναν μία κατηγορία για εκπληκτικούς καλλιτέχνες μεν, αλλά έξω από το Ροκ; Μήπως λέω; Αλλά πάλι… τι να ξέρω εγώ, όταν ψηφίζουν οι «Ροκ ειδικοί»; Φαντάζομαι ότι όταν οι κάλπες στήνονται και αναλαμβάνουν οι “expert”… Εκεί μάλλον ο Θεός ξεκαρδίζεται.

Δεν θα μιλήσω για το ότι οι Iron Maiden ήταν και πάλι εκτός, παρά το γεγονός ότι έχουν βρεθεί στην top πεντάδα του κοινού. Δεν θα αναφερθώ σε καλλιτέχνες σαν τον Brian Adams ή τους Boston. Θα μιλήσω για κάποια άλλα καμώματά τους. Το συγκεκριμένο καλοβαλμένο πανηγύρι ενέταξε τους Nirvana την πρώτη κιόλας χρονιά που έκλειναν την εικοσιπενταετία. Κατά «περίεργη» συγκυρία με το Rolling Stone, που τους συμπεριέλαβε τότε στις «καλύτερες μπάντες όλων των εποχών». Ό,τι κι αν πιστεύετε για τους Nirvana, από το ότι ήταν πραγματικά σπουδαίοι, μέχρι το ότι ήταν πραγματικά σκουπίδια (κάτι που ασπάζομαι εγώ μέχρι κεραίας), τέτοιες κινήσεις δείχνουν ότι όλο το σύστημα το τρέχουν άνθρωποι που μάλλον είναι άσχετοι με το Ροκ, τυπικοί Αμερικανοί κοκκινολαίμηδες, που έχουν κολλήσει στο “Dinner and a movie” εδώ και αιώνες. Όπως έχει πει και ο ίδιος ο Dickinson, πρόκειται για «Ψευτοθεοφοβούμενους κωλό-Αμερικάνους, οι οποίοι δεν θα καταλάβαιναν τι είναι Ροκ, έστω κι αν εκείνο τους χτυπούσε στο κεφάλι»!

Δεν θα αδικήσουμε καθόλου τον μπροστάρη των Αυτοκρατόρων, όπως δεν θα αδικήσουμε καθόλου και τους Sex Pistols, οι οποίοι εντάχθηκαν το 2006 και αρνήθηκαν να πάρουν μέρους στην εκδήλωση. Έστειλαν μάλιστα μία οργισμένη επιστολή, στην οποία αναφέρονται στον «θεσμό» ως “piss stain” (ας το αφήσουμε αμετάφραστο αυτό). Ο «οργανισμός» βέβαια δεν έχει θέματα. Κάθε χρόνο πουλάει την εκδήλωση πανάκριβα, έχει δέκα κοντέινερ γεμάτα υποψηφίους και η ζωή συνεχίζεται. Για εμάς όμως, που αγοράζουμε δίσκους, που πηγαίνουμε στις συναυλίες, που στηρίζουμε το merchandize των αγαπημένων και όχι τόσο αγαπημένων συγκροτημάτων και καλλιτεχνών γενικά… Θα προσπεράσουμε. Όλη η φασαρία γίνεται για το ίδιο το «μουσείο». Θέλησε να κάνει κάτι για να φανεί, για να το μάθουμε. Το κατάφερε, με τη βοήθεια των ανθρώπων που προσφέρουν μουσική. Χωρίς να τους το ξεπληρώσει. Έχω την εντύπωση πως πρόκειται για ένα καραγκιοζιλίκι χωρίς προηγούμενο και ανυπομονώ να εντάξουν κι άλλους «Ροκ καλλιτέχνες, με μεγάλη επίδραση στο συγκεκριμένο μουσικό είδος», όπως ο Kanye West και διάφοροι άλλοι της συνομοταξίας του. Η μουσική βιομηχανία είναι η χειρότερη μορφή εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και τούτο το εξάμβλωμα το διατρανώνει απόλυτα.

Και ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ πως οι Maiden και οι κάθε Maiden της μουσικής, δεν έχουν καμία ανάγκη αυτό το κουραφέξαλο. Το αληθινό Hall of Fame βρίσκεται στις καρδιές και τις τσέπες των οπαδών. Όλα τα υπόλοιπα είναι για να χρεώνουμε καρέκλες και τραπέζια.

Κώστας Κούλης