Η βία που φέρνει βία, τα θύματα που γίνονται θύτες. Ένας φαύλος κύκλος που δεν σταματά ποτέ. Αν οι στάχτες είναι ό,τι έχει απομείνει από τη ζωή ενός ανθρώπου που έχει κακοποιηθεί από μικρός, τότε πόσο σημαντική είναι η ζωή; Πόσο σημαντική είναι η εκδίκηση και κατά πόσο το θύμα μπορεί να βρει λύτρωση; Υπάρχει χώρος άραγε για τον έρωτα; Για μια ζωή με όλα όσα στερήθηκες;
Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Τρεις άνθρωποι έχουν απαχθεί, ο κάθε ένας για διαφορετικούς λόγους. Βρίσκονται όμως όλοι μαζί, στο ίδιο εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο, κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του απαγωγέα τους. Τον γνωρίζουν, κάποτε του είχαν φερθεί σκληρά και τώρα, σε μια ύστατη στιγμή δύναμης, εκείνος προσπαθεί με λάθος τρόπο να πάρει τη δικαιοσύνη στα χέρια του. Να αποδώσει τα ίδια, να κάνει τους θύτες του να απολογηθούν για τις πράξεις τους. Μέσα όμως στους απαχθέντες βρίσκεται και μια κοπέλα που έκανε την καρδιά του να σκιρτήσει. Εκείνη δεν έχει κάνει κανένα κακό, εκείνη είναι η σταθερά του, η ισορροπία του στη γη, ο άνθρωπος που ελπίζει να κάνει όνειρα μαζί του, να σχετιστεί, να διώξει τους εφιάλτες του, να τον ελευθερώσει από τα δεσμά του φόβου.
Η παράσταση που παρακολουθήσαμε είναι έντονη, είναι καταιγιστική. Είναι γεμάτη με ανάμεικτα συναισθήματα, τόσο για τους ήρωες όσο και για τον ίδιο τον θεατή, είναι γεμάτη από αντικρουόμενες ενέργειες και ψυχικά σκαμπανεβάσματα. Αποκαλύπτει τα σκοτεινά πέπλα του bullying, του βιασμού. Αφουγκράζεται τις ψυχές των θυμάτων, τους φόβους, τις αλλοιώσεις της ίδιας τους της ιδιοσυγκρασίας.

Μια παρέα προικισμένων ηθοποιών αποτελεί τον θίασο. Στον ρόλο του απαγωγέα ο Βασίλης Πρέκας ήταν συγκλονιστικός. Ο ρόλος του είχε πολλές απαιτήσεις, πολλά ψυχολογικά τερτίπια που φάνηκαν παιχνιδάκι για τον ίδιο. Ο τρόπος που ακροβατούσε στον χαρακτήρα του, του έδινε μια απίστευτα ρεαλιστική όψη.
Ο Σταύρος Παναγιωτόπουλος έφερε τον δυναμισμό του χαρακτήρα του. Ο απόλυτος κακός της ιστορίας που παρακολουθήσαμε. Όσο για τις κυρίες Νεκταρία Οσάφη και Ελένη Σιδεροπούλου, λειτουργούσαν ως yin and yang μέσα στην παράσταση. Όσο πιο κυνική η μια, τόσο πιο τρυφερή η άλλη. Πολύ επιτυχημένος συνδυασμός, που άνοιξε τις πύλες να ξεδιπλωθεί μια ακόμα αλληλένδετη ιστορία.
Δεν ξέρω αν η ζωή είναι ένα μεγάλο θέατρο ή αν το θέατρο αντιδρά βλέποντας τη ζωή και προσπαθεί να εκπαιδεύσει με τον μοναδικό δικό της τρόπο το κοινό, ξέρω πως περνώντας το κατώφλι τόσων θέατρων όλα αυτά τα δέκα χρόνια, έχω βιώσει απίστευτα έντονες στιγμές, έχω εισχωρήσει με τη βοήθεια των θιάσων σε πολλούς ρόλους και θα συνεχίσω να το κάνω, καθώς εκπαιδεύει μυαλά και συνειδήσεις. Εκεί που το σχολείο απέτυχε παταγωδώς να μας εκπαιδεύσει, έρχονται τέτοιες παραστάσεις να μας δείξουν τον δρόμο.
Πολλά συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά για τη μοναδική παράσταση που παρακολουθήσαμε. Ήταν ένα πραγματικό σχολείο για όλους εμάς.
Μαίρη Ζαρακοβίτη
ΚΕΙΜΕΝΟ: Σιδεροπούλου Ελένη
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ : Σιδεροπούλου Ελένη, Οσάφη Νεκταρία
ΠΑΙΖΟΥΝ:
Οσάφη Νεκταρία
Παναγιωτόπουλος Σταύρος
Πρέκας Βασίλης
Σιδεροπούλου Ελένη

Κάθε Τετάρτη στις 21:15
Τεχνοχώρος Εργοτάξιον Διογένους 1,173 43 (Μετρό Δάφνης)
0 Comments